Mój ojczym zawsze robił wielką aferę z tego, że nazywał siebie „głową rodziny”, ale kiedy okazało się, że jego „specjalnym prezentem” na urodziny mojej mamy jest paczka papieru toaletowego, wiedziałam, że nadszedł czas, aby oddać mu to, co mu się należy. I powiedzmy sobie szczerze, ten prezent wkrótce okazał się dla niego bardzo przydatny.

Mój ojczym, Oleg, lubił nam przypominać, że przez całe nasze dzieciństwo to on był żywicielem rodziny. Za każdym razem, gdy siadał do kolacji, zaczynał od swojego zwykłego zdania:

„Macie szczęście, że macie dach nad głową” – powiedział i się zaśmiał. Często powtarzał to, odchylając się w swoim starym fotelu. To było jego ulubione zajęcie.

Moja matka, Elena, zawsze kiwała głową w odpowiedzi. Była jedną z tych kobiet, które za wszelką cenę unikały konfliktów. Nie dorastała w latach 50., ale jej wychowanie bardzo różniło się od naszego. Uczyniła z ciszy niemal sztukę.

Jako jej dzieci, my — moi bracia i siostry, Anya, Lisa i Anton — widzieliśmy, że chciała coś powiedzieć, ale milczała. Jednocześnie z pewnością nie uważaliśmy Olega za „króla zamku” ani za „prawdziwego mężczyznę”, jak sam siebie określał.

Tak, płacił wszystkie rachunki, gdy dorastaliśmy i byliśmy za to wdzięczni. Ale to nie dawało mu prawa traktować naszej matki jak służącego i uważać siebie za kogoś ważniejszego od nas wszystkich.

Przez lata próbowaliśmy namówić moją matkę, żeby go zostawiła, ale bezskutecznie.

W końcu, gdy osiągnęliśmy pełnoletniość, wyprowadziliśmy się, ale moje siostry i ja nadal często odwiedzaliśmy matkę. Anton mieszkał po drugiej stronie kraju, ale dzwonił co kilka dni.

A jednak martwiliśmy się o nią.

Wydawało mi się, że nasze wizyty nie wystarczyły, żeby naprawdę zrozumieć, co się dzieje w domu. Często siedziałam sama w swoim mieszkaniu i zastanawiałam się, czy moja matka kiedykolwiek będzie w stanie odejść od tego mężczyzny i co musiałoby się stać, żeby w końcu uwolniła się od tych kajdan.

I tak ten rok stał się punktem zwrotnym. Tym razem Oleg posunął się za daleko. W dniach poprzedzających urodziny matki, nieustannie przechwalał się swoim „specjalnym prezentem”.

„Ten prezent po prostu ją zachwyci” – powiedział przy kolacji, uśmiechając się z zadowoleniem.

Chciałam wierzyć, że tym razem postanowił okazać szacunek mojej matce. Ale w głębi duszy wiedziałem: Oleg pozostaje Olegiem, a tacy ludzie się nie zmieniają.

To były urodziny mojej mamy, więc oczywiście przyszłyśmy z siostrami i usiadłyśmy w salonie. Oleg dosłownie promieniał, a jego matka patrzyła na niego z nadzieją w oczach.

Kiedy otworzyła nasze prezenty, Oleg wręczył jej wielkie, pięknie zapakowane pudełko. Uśmiechnął się, a twarz mamy rozjaśniła się radością, gdy ostrożnie odwiązała wstążkę.

„Oleg, nie powinieneś był…” powiedziała cicho.

– Tak, powinnam. „No, otwórz je” – nalegał, pochylając się do przodu na krześle.

Powoli rozpakowała paczkę, ciesząc się chwilą… aż do momentu, w którym zobaczyła, że ​​w środku jest papier toaletowy. Opakowanie 12 rolek. Cztery warstwy. Format rodzinny.

Mama zamrugała ze zdziwieniem.

– Jest taka delikatna. Jak się masz! – oznajmił Oleg, klepiąc się po kolanie i głośno się śmiejąc. – I spójrz, cztery warstwy, jak twoje czworo dzieci. Idealne, prawda?

Mama zaśmiała się niezręcznie, ale zauważyłem, że jej oczy zrobiły się wilgotne. Moje siostry i ja wymieniłyśmy spojrzenia. To nie był po prostu zły prezent, to było okrutne.

Nie mogliśmy już tego znieść. Trzeba było coś zrobić.

***

Dwa dni później nasz plan zaczął być wdrażany w życie. Oleg kochał dwie rzeczy: bycie „rządcą” i darmowe jedzenie. Zaprosiliśmy go więc na „rodzinną kolację” do chińskiej restauracji, którą zawsze zachwalał.

Ten pomysł podsunęła mi moja młodsza siostra, Anya.

— Wszystko zrobimy w jego ulubionym miejscu. Nie będzie niczego podejrzewał – powiedziała z uśmiechem.

Lisa, najstarsza z nas i najbardziej praktyczna, uniosła brew.

– A co będzie dalej?

„Nie martw się, wszystko załatwimy” – odpowiedziała Anya z tajemniczym uśmiechem.

Wybraliśmy datę i upewniliśmy się, że Oleg nie opuści tej kolacji pod żadnym pozorem.

„Kolacja od nas” – powiedziała Anya słodkim głosem.

Oleg wypiął pierś.

– No cóż, w końcu ktoś postanowił za mnie zapłacić. Cieszę się, że Twoje dorosłe życie uświadomiło Ci, jakie masz szczęście, że mnie masz!

Przewróciliśmy oczami.
Tego wieczoru restauracja była pełna. Błyszczące, czerwone lampiony zwisały z sufitu, tworząc przytulne oświetlenie.

Jedzenie na sąsiednich stolikach wyglądało pysznie i zauważyłem, że Oleg był już głodny, gdy usiedliśmy przy naszym stole.

— Kiedy przyjadą twoja mama i Lisa? „spytał, marszcząc nos w stronę drzwi wejściowych.

– Nie martw się. Będą tu wkrótce. Tymczasem możemy coś zamówić — zaproponowałem, kiwając głową w stronę Anyi.

Zgodziła się i zaczęła wymieniać dania, które konkretnie planowaliśmy zamówić: wołowinę po syczuańsku, kurczaka gong bao i najostrzejsze tofu mapo w menu.

Oleg złożył swoje zwykłe zamówienie, ale wiedzieliśmy, że nasz plan zadziała.

Każde danie było arcydziełem – soczyste czerwienie i brązy, świeże zioła i tyle papryczki chili, że mogłaby wzruszyć do łez dorosłego mężczyznę.

Oczy Anyi rozbłysły, gdy kelner skończył stawiać dania na stole.

– Oleg, wiesz, jak jeść pikantne rzeczy, prawda? „spytała, udając zaniepokojenie.

Oleg zawahał się na sekundę, ale szybko skinął głową:

– Oczywiście, że mogę. Mogę zjeść wszystko. Dla prawdziwego mężczyzny nie ma nic zbyt ostrego.

Podniosłem:

– Uważaj, te dania są bardzo pikantne.

Moje słowa go zraniły.

„Nie gadaj głupot, Katya” – powiedział, krzywiąc się, wziął pałeczki i od razu spróbował kawałka wołowiny.

Na początku wydał z siebie przesadny jęk przyjemności, „aby pokazać swoją męskość”, lecz wkrótce jego twarz stała się tak czerwona jak latarnie nad nami. Na jego czole wystąpił pot i zaczął ciężko oddychać przez nos.

– Wszystko w porządku? – zapytała Anya z udawaną ekscytacją.

„Oczywiście” – odpowiedział z pełnymi ustami. – Jest pyszne.

Byłem pewien, że Oleg nie będzie chciał więcej po wypiciu całej szklanki coli, ale Anya i ja zabraliśmy się do jedzenia z przyjemnością.

„Cóż, nie jest aż tak ostry” – skomentowała Anya, patrząc na niego z uśmiechem. To była pułapka.

Skinąłem głową i nałożyłem sobie kolejną porcję.

Oleg nie chcąc się poddać, zaczął znowu jeść. Już ciężko oddychał, ale gdy zapytano go, czy wszystko w porządku, odpowiedział tylko:

– Dziewczyny, to dobrze oczyszcza zatoki.

Tymczasem jego palce znów powędrowały w górę, by przywołać kelnera i poprosić o kolejną colę.

Anya nachyliła się do mnie i wyszeptała:

– Poczuje to później.

„Oczywiście”, szepnęłam, uśmiechając się chytrze.

***

Podczas gdy Oleg popisywał się swoją „męskością” zajadając się pikantnymi potrawami, mama i Lisa były w domu, gdzie pakowały rzeczy mamy wynajętą ​​ciężarówką i ekipą przeprowadzkową.

Szybko spakowali jej ubrania, pamiątki, ulubiony fotel, a nawet toster. Nalegałem, żeby wzięli to, co mama dawała Olegowi przez lata, gdy oszczędzała pieniądze: jego ulubione krzesło i narzędzia.

Ale najważniejszym punktem planu była propozycja Any, aby usunąć z domu wszystkie rolki papieru toaletowego.

***

Oleg wciąż się rumienił, gdy wyszliśmy z restauracji i narzekał na to, że mama i Lisa nie przyszły. Zasugerowałem, żeby zajrzeć do domu i sprawdzić, czy wszystko jest w porządku.

Kiedy przyjechaliśmy, wszystko było już gotowe. Ciężarówka odjechała, a mama i Lisa ukryły się w garażu.

Oleg wszedł do domu, a Anya i ja poszłyśmy za nim. Zdołał zrobić zaledwie kilka kroków do salonu, gdy nagle się zatrzymał.

— Gdzie jest moje krzesło? – warknął, zauważając pustą przestrzeń.

„Już go nie ma” – odpowiedziała Anya obojętnie, pochylając głowę. – Mama wzięła swoją.

Oleg odwrócił się do nas, jego twarz znów zrobiła się czerwona, ale zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, głośno zaburczało mu w brzuchu. Pochylił się i trzymał się za brzuch.

„O, wygląda na jakieś pikantne jedzenie…” zaczął, rozglądając się dookoła w panice.

– Coś nie tak, Oleg? „Mam nadzieję, że to nie jedzenie” – powiedziałem, niewinnie mrugając oczami.

Spojrzał na mnie wrogo i pobiegł korytarzem. Kilka sekund później usłyszeliśmy dźwięk trzaskających drzwi łazienki.

Mama i Lisa wyszły z kryjówki akurat na czas, by usłyszeć krzyki Olega z łazienki:

— Gdzie jest cały papier toaletowy?!

Nie mogłem powstrzymać się od śmiechu.

– Zabraliśmy ją razem z krzesłem! — krzyknęłam ze śmiechem. – Przecież to też należy do mamy!

– CO?! — krzyknął.

Zdawał się nadal nie rozumieć, więc mama podeszła bliżej drzwi łazienki.

– OPUSZCZAM CIĘ, OLEG! I wzięłam to, co moje – powiedziała głośno. — W tym także moja godność.

Oleg jęknął głośno zza drzwi.

– Nie możesz po prostu odejść! — krzyknął.

— PATRZ NA MNIE! — odpowiedziała mama. – Choć teraz już ci się to nie udaje, ciesz się spędzaniem nocy w wannie!

Moje siostry i ja spojrzeliśmy na siebie i wybuchnęliśmy śmiechem.

Oleg jęknął ponownie, usłyszeliśmy też inne nieprzyjemne dźwięki, co stało się dla nas sygnałem, że powinniśmy odejść.

„Chodźmy, mamo” – powiedziałem.

Skinęła głową i wyszła z nami, dziękując nam za pomoc.

***

Następnego dnia Oleg próbował się do niej dodzwonić. Zostawiał wiadomości głosowe z fałszywymi przeprosinami i żałosnymi wymówkami.

– Lena, bądź rozsądna! Nie możesz po prostu uciec! — błagał.

Ale mama nie odebrała i nie oddzwoniła.

Zamiast tego wpadliśmy na lepszy pomysł.

Na urodziny wysłaliśmy Olegowi mały prezent. Paczka papieru toaletowego, zapakowana równie pięknie jak ta, którą dał swojej matce.

W środku znajdowała się notatka:

„Dla prawdziwego mężczyzny”.

Mama tymczasowo zamieszkała z Lisą, a my wszyscy pomagaliśmy jej stanąć na nogi. Anton był zachwycony, gdy dowiedział się o naszym planie, i żałował, że nie mógł tam być.

O ile wiem, Oleg nadal wszystkim się skarży. A mama w końcu żyje swoim życiem, wolnym od jego kontroli, a my jesteśmy z niej niesamowicie dumni.