Kiedy skończyłam 54 lata, nagle zrozumiałam, że nadszedł czas, by znów poczuć się kobietą — piękną, pożądaną i ważną. Mąż odszedł ode mnie, a chociaż przyjaciółki mówiły, że straciłam rozum, zwracając uwagę na mężczyzn w moim wieku, nie mogłam nie słuchać swoich uczuć. Chciałam znów poczuć się żywa, poczuć, że jestem komuś potrzebna. Zasługiwałam na to. Nie może być, że wiek ma być przeszkodą do szczęścia i pewności siebie.

Tak zaczęła się moja nowa rozdział. Zaczęłam częściej bywać w parku, na spacerach, gdzie spotykałam ludzi, nawiązywałam rozmowy. I pewnego dnia pojawił się Łukasz. Mieszkaliśmy blisko siebie, ale wcześniej się nie spotkaliśmy. Zauważyłam jego spojrzenie, które stawało się coraz cieplejsze, a rozmowy coraz dłuższe. Interesował się moimi pasjami, pytał, jak spędzam czas. To było przyjemne. Z czasem rozmowy stawały się coraz bardziej osobiste. Zaczęłam czuć, jak w moim sercu pojawiają się pierwsze iskry. Oboje poczuliśmy, że jest coś więcej niż tylko przyjacielskie rozmowy.

Pewnego dnia Łukasz zaprosił mnie na randkę, i postanowiłam, że spotkam go u siebie w domu. Starannie się przygotowałam: kupiłam produkty na wykwintną kolację, zapaliłam świece, wybrałam moją najlepszą sukienkę. Chciałam, żeby ten wieczór był naprawdę wyjątkowy i niezapomniany dla nas obojga. Oczywiście martwiłam się, ale jednocześnie byłam podekscytowana. Czy to ten moment, kiedy znów poczuję się w pełni kobietą?

I o godzinie siódmej wieczorem, kiedy stałam przy drzwiach, ogarnęło mnie dreszcze. Zadzwonił dzwonek. Otworzyłam drzwi… i zamarłam. Przed sobą zobaczyłam Łukasza — bez kwiatów, bez prezentów, bez jakichkolwiek oznak uwagi. Po prostu tak, jakbyśmy spotkali się przypadkiem.

— Co, przyszedłeś z pustymi rękami? — zapytałam, starając się ukryć zdziwienie i rozczarowanie.

— A co w tym dziwnego? Przecież nie jesteśmy już dziećmi — odpowiedział z lekkim zdziwieniem, jakby nie było w tym nic nadzwyczajnego.

Poczułam, jak rośnie we mnie napięcie. Ogarnęła mnie złość, i nie mogłam pogodzić się z takim podejściem. Wciąż oczekiwałam choćby symbolu uwagi. Bo dla mnie nawet małe gesty mają ogromne znaczenie.

— A tak w ogóle — uśmiechnęłam się, postanawiając nie ukrywać swoich uczuć. — Do widzenia.

Zamknęłam drzwi dosłownie przed jego nosem. To był moment prawdy. Byłam zła, ale jednocześnie dumna z siebie. W takich momentach zrozumiesz, że godność jest najważniejsza. Jeśli mężczyzna od samego początku nie docenia cię jako kobiety, a traktuje cię tylko jako wygodnego rozmówcę lub po prostu gospodynię na kuchni, to takie relacje raczej nie mają sensu. Życie jest zbyt krótkie, żeby zgadzać się na mniej.

Łukasz nie dał mi spokoju. Kilka dni później w okolicy pojawiły się plotki, że jestem wyniosła i zostanę sama do końca życia. Ale było mi to obojętne. Niech mówią, co chcą. Lepiej być samotną niż z kimś, kto nie potrafi docenić tego, co mam do zaoferowania.

Może jeszcze spotkam kogoś, kto będzie gotów mnie docenić naprawdę. Nie mogę i nie chcę zgadzać się na to, by być kimś na drugorzędnym planie w relacjach. Jestem pewna jednej rzeczy: zasługuję na coś lepszego.