Mój sąsiad uczynił moje życie koszmarem, próbując wyrzucić mnie z domu, który kochałam.

Jej okrucieństwo wydawało mi się osobiste, ale nigdy nie rozumiałem dlaczego — aż do momentu, gdy jedna dziwna nuta zmieniła wszystko.

W artykule napisano: „Musisz poznać prawdę o swoim mężu”.

To, czego się dowiedziałem, wywróciło cały mój świat do góry nogami.

Znasz to uczucie, gdy Twój dom zamienia się w pole bitwy?

Mam nadzieję, że nie.

Ale ja doskonale znałem to uczucie.

Każdego ranka budziłam się z uczuciem ciężaru w klatce piersiowej.

Nigdy nie wiedziałem, jak będzie wyglądał ten dzień.

Czasami dni były spokojne, ale cisza ta wydawała się ciszą przed burzą.

Innym razem działo się coś nowego, a ja zawsze wiedziałem, kto za tym stoi.

Meredith, proszę.

Już samo jej imię wywołało u mnie mdłości.

Nigdy nie spotkałem kogoś tak zawziętego i bezdusznego.

Ross i ja wprowadziliśmy się do tego domu po śmierci mojej matki.

To miał być dla nas nowy początek.

Ale pokój nigdy nie nadszedł.

Nie mieszkam tuż obok Meredith.

Od pierwszego dnia traktowała mnie jak wroga.

Ona nawet nie zwróciła uwagi na Rossa.

Dla niej było tak, jakby on nie istniał.

A ja zdawałem się być jej głównym celem.

Pozwoliła swojemu kudłatemu psu kopać moje rabatki kwiatowe, jakby były placem zabaw.

Ścięła moje piękne drzewo tylko dlatego, że kilka gałęzi zwisało nad jej płotem.

A kiedy grillowaliśmy hamburgery o szóstej wieczorem, ona dzwoniła na policję i skarżyła się na zakłócanie porządku publicznego.

Szósta! Kto to robi?

Zacząłem myśleć, że tracę rozum.

Przestałam nawet sadzić nowe kwiaty, bo wiedziałam, że niedługo nie pożyją.

Ale najgorsze wydarzyło się pewnego słonecznego dnia, gdy pochylałem się, wyrywając chwasty i ciesząc się ciszą.

Nagle zostałem oblany strumieniem wody tak silnym, że spadły mi rękawiczki.

I na tym się nie skończyło.

Byłem przemoczony, jakby ktoś wylewał na mnie wiadro wody raz po raz.

Potem zobaczyłem wąż.

Był na podwórku Meredith.

„Meredith! Ty stara wiedźmo! Wyłącz to!” – krzyknęłam, gdy woda chlusnęła mi prosto w twarz.

Strumień ustał.

Stałem tam, przemoczony i trząsłem się ze złości.

Meredith wychyliła głowę zza płotu, jakby nic się nie stało.

„Och, Linda” – powiedziała swoim fałszywie słodkim głosem. „Nie wiedziałam, że tam jesteś”.

„Nie kłam mi!” krzyknęłam. „Dokładnie wiedziałeś, co robisz!”

Wzruszyła ramionami. „To tylko woda. Wyschniesz”.

Spojrzałem na nią ze zdumieniem.

Po czym zniknęła za płotem, jakbym dla niej nic nie znaczył.

Wpadłem do domu, zostawiając mokre ślady na podłodze.

Ubrania przyklejały się do ciała, włosy były mokre.

Ross spojrzał na mnie z kanapy. „Co ci się stało?”

„To Meredith!” warknąłem. „Porozmawiaj z nią. Mieszkałeś kiedyś obok niej, prawda?”

„To nie znaczy, że byliśmy przyjaciółmi” – odpowiedział.

„Nie obchodzi mnie to. Powiedz jej coś. Nie mogę już tego znieść!”

Ross westchnął. „Może powinniśmy się po prostu przeprowadzić? Sprzedać ten dom. Zacząć od nowa. Moglibyśmy zarobić na tym domu niezłe pieniądze. Znalazłem nawet kilka ogłoszeń”.

Przerwałem mu. – „Nie! Nie pozwolę, żeby ta kobieta wyrzuciła mnie z mojego własnego domu!”

„Ale, Linda…”

„Powiedziałam nie! Nie chcę już rozmawiać!” Poszłam do łazienki, żeby zmyć z siebie chłód i gniew.

Ale Ross nigdy nie rozmawiał z Meredith.

Pytałem go o to nie raz, ale on zawsze znajdował wymówki.

Powiedział, że nie ma czasu.

Szczerze mówiąc, rzeczywiście często zostawał w pracy po godzinach.

Myślałem, że może ma to coś wspólnego z przejściem na emeryturę.

Miał prawie pięćdziesiąt lat.

Ja też.

Pomyślałam, że może ma jakieś plany, o których na razie nie chce mówić.

Nigdy nie wpadłbym na żaden inny pomysł.

Nie byłam naiwną, młodą żoną.

Ufałam mu.

Ale on ciągle mówił o przeprowadzce.

Ciągle i ciągle. „Musimy sprzedać” – powiedział. „Ten dom nie jest tego wart”.

Ale dla mnie to był dom.

Pewnego dnia zobaczyłem, jak syn Meredith, Andrew, przyszedł do jej drzwi.

W jednej ręce trzymał torbę, a na jego twarzy malowało się zmęczenie.

„Dzień dobry, Linda” – powiedział, widząc mnie w ogrodzie. „Jak się masz?”

Skrzyżowałem ramiona. „Byłoby lepiej, gdyby twoja matka zostawiła mnie w spokoju”.

Andrew westchnął ciężko. „Wiem. Przepraszam. Spróbuję z nią porozmawiać jeszcze raz”.

„Dziękuję” – odpowiedziałem. „Mam nadzieję, że to pomoże”.

Nie mogłem pojąć, jak tak miły i uprzejmy młody człowiek jak Andrew mógł być synem takiej kobiety jak Meredith.

Zawsze witał mnie z szacunkiem.

Słuchałem.

Nawet próbował pomóc.

To było nielogiczne.

Być może odziedziczył dobre cechy po ojcu.

Nigdy nie widziałem tego człowieka.

Nikt nie widział.

Sąsiedzi tylko o nim szeptali.

Powiedzieli, że porzucił Meredith, gdy była w ciąży.

Wierzyłem w to.

Z jej charakterem też bym uciekł.

Ale to i tak było złe.

Mężczyzna nie powinien zostawiać kobiety w takiej sytuacji.

Dziecko potrzebuje ojca.

Andrew zasługiwał na coś lepszego.

Zaparzyłam sobie filiżankę gorącej herbaty i wyszłam do ogrodu.

Na zewnątrz było cicho.

Potrzebowałem ciszy.

Ross był jeszcze w pracy, a ja chciałam spędzić wieczór sama.

Usiadłem przy kwiatach i wziąłem łyk.

A potem usłyszałem jej głos.

„Mój Andrew dostał duży awans” – powiedziała Meredith, zerkając przez płot. „I wkrótce się żeni”.

„Gratuluję” – powiedziałem, podnosząc filiżankę, nie patrząc na nią.

Ale nie zatrzymała się. „To musi być dla ciebie trudne. Bez dzieci, bez nikogo, z kim mogłabyś świętować”.

Jej słowa uderzyły jak kamień.

Wiedziała, że ​​to boli.

Zawsze o tym mówiła.

Lubiła dawać mi poczucie bezwartościowości.

Wstałam. „Idź do diabła, Meredith!” krzyknęłam i weszłam do domu, ściskając się za pierś i paląc oczy.

Zawsze marzyłam o tym, żeby zostać matką.

Wyobrażałam sobie, jak trzymam dziecko w ramionach, jak rośnie, jak uczę je wszystkiego, co wiem.

Ale Ross ciągle to odkładał.

Zawsze miał jakiś powód. „Za wcześnie” – mawiał. „Nie stać nas na to”. „Może w przyszłym roku”.

Rok po roku czekałem.

Ufałam mu.

Myślałem, że wie lepiej.

Aż pewnego dnia zdałem sobie sprawę, że mam prawie pięćdziesiąt lat.

Jest za późno.

To był jedyny żal, jaki nosiłem w sobie.

Powinienem być bardziej wytrwały.

Powinienem coś powiedzieć.

Ale teraz wszystko się skończyło.

Bez dzieci.

Nie ma drugiej szansy.

Następnego ranka poszedłem na targowisko.

Ross powiedział, że zostanie w domu.

Kiedy wróciłem, jego samochodu już nie było.

Odłożyłam zakupy i wyszłam sprawdzić skrzynkę pocztową.

Przejrzałem rachunki, reklamy i katalogi.

I nagle to zobaczyłam – zwykłą białą kopertę bez napisu.

Otworzyłem je tuż na ganku.

W środku znajdowała się krótka notatka: „Musisz poznać prawdę o swoim mężu”.

Czas i miejsce podano poniżej.

Nic więcej.

Rozejrzałem się.

Nie było nikogo w zasięgu wzroku.

Serce waliło mi jak szalone.

Kto to wysłał?

Dlaczego teraz?

Tego wieczoru, kiedy Ross wrócił do domu, powiedziałem mu, że mam pewną sprawę do załatwienia.

Potem odszedłem, żeby poznać prawdę.

Spotkanie miało się odbyć w małym parku niedaleko naszego domu.

Przybyłem wcześniej i usiadłem na ławce.

Moje serce biło szybko.

Rozejrzałem się dookoła, próbując zgadnąć, kto wysłał tę wiadomość.

I nagle ją zobaczyłem.

Meredith, proszę.

Podeszła do mnie z kamienną twarzą i pewnym krokiem.

„Więc ty to wszystko zrobiłaś?” zapytałem, podchodząc do niej. „Czego teraz ode mnie chcesz?”

„Czas, żebyś dowiedział się wszystkiego” – powiedziała cichym, równym głosem.

„Dowiedzieć się czego? Kolejnej gry? Więcej kłamstw? Nie mam na to czasu”.

„Widziałem Rossa. Wyszedł z twojego domu. Do jego samochodu wsiadła młoda kobieta. Potem ją pocałował”.

Mrugnęłam. „Nie. Kłamiesz.”

Wyjęła telefon. „Naprawdę?” Pokazała mi ekran.

Spojrzałem na niego.

To był Ross.

W moim samochodzie.

Pocałował młodą kobietę.

Zamarłam. – „Nie… On by… On by mi tego nie zrobił.”

Meredith pokręciła głową. „Czego się spodziewałaś? Mężczyzna, który raz zdradził, zdradzi ponownie”.

„On mnie nigdy nie zdradził” – powiedziałem słabym głosem.

„Nie ty. Ale on wcześniej oszukiwał. Ukradłeś go komuś innemu”.

„O czym mówisz?” – zapytałem, a serce waliło mi w piersi.

„Czy wiesz, dlaczego cię nienawidzę?”

„Naprawdę nie wiem. Nienawidziłeś mnie od samego początku.”

„Nie udawaj, że nie wiesz! Zostawiłeś mojego syna bez ojca!”

„Co? Nie znałam cię aż cztery lata temu!” krzyknęłam.

„Ukradłeś mi Rossa! Byłam w ciąży, kiedy odszedł. Odszedł przez ciebie!”

Zamarłam. „Czekaj… Masz na myśli, że Ross jest ojcem Andrew?”

„Tak” – powiedziała. „Dokładnie to mówię”.

Moje nogi zrobiły się słabe.

Podniosłam się. „Nie… nie… nie wiedziałam. Przysięgam ci, Meredith. Nie miałam pojęcia. Nigdy bym czegoś takiego nie zrobiła”.

Twarz Meredith uległa zmianie.

Opuściła ręce. „Naprawdę nie wiedziałeś?”

Pokręciłam głową. „Nie. Boże. Ja… O mój Boże. Wszystko, co myślałam, że o nim wiem… to było kłamstwo”.

Odwróciła wzrok. „Nawet nie wiem, co teraz powiedzieć”.

„Teraz wszystko się układa. Dlaczego tak mnie traktowałeś? Gdybym był tobą, też bym się nienawidził”.

Meredith spojrzała w dół. „Gdybym wiedziała, że ​​nie wiesz… może zachowałabym się inaczej”.

„Dlaczego ci nie pomógł? Nawet jeśli nie byliście razem, powinien pomóc Andrew.”

„Nie było między nami żadnych problemów. Dopóki nie powiedziałam mu, że jestem w ciąży. Potem zniknął”.

Pokręciłam głową. „Jeśli spojrzeć na daty… Ross i ja byliśmy już razem, kiedy byłaś w ciąży”.

„Dowiedziałem się o tym później. On sam mi powiedział. Powiedział, że oszukiwał. Powiedział, że to ty.”

„Wtedy powinieneś był przyjść do mnie. Powiedz mi całą prawdę.”

„Nienawidziłem cię. Ross powiedział mi, że wiedziałaś o mnie. Że cię to nie obchodziło”.

Spojrzałem na nią. „Dlaczego mówisz mi to wszystko teraz?”

„Ponieważ nikt nie zasługuje na to, by być okłamywanym tak jak ja. Żyjesz tym samym kłamstwem, którym żyłem ja. Nie chcę tego dla ciebie”.

Skinęłam głową. „Dziękuję, że mi powiedziałeś. Przepraszam za to wszystko”.

„I przepraszam. Powiedziałem ci wiele okropnych rzeczy”.

„Wszystko w porządku. Zajmiemy się tym później. Teraz muszę zająć się tym, kto to wszystko zrobił”.

Podwiozłem Meredith do domu.

Żadne z nas się nie odezwało.

Mocno trzymałem kierownicę.

Serce waliło mi jak szalone.

Kiedy wróciłem do domu, zobaczyłem Rossa w kuchni.

Spojrzał na mnie i uśmiechnął się, jakby nic się nie stało.

„Linda, tak długo cię nie było” – powiedział. „Zaczynałem się martwić. Mam wieści. Znalazłem dobrego agenta nieruchomości. Chyba powinniśmy się przeprowadzić”.

Rzuciłem klucze na stół. – „Nie zamierzam sprzedawać tego domu. Możesz iść, gdzie chcesz. Ja zostaję”.

Ross zmarszczył brwi. „O czym ty mówisz?”

„Wiem wszystko” – powiedziałem. „O Meredith. O Andrew. O tej młodej kobiecie, którą pocałowałeś w samochodzie”.

Cofnął się. „Linda, mogę wszystko wyjaśnić”.

„Nie potrzebuję twoich wymówek. Słyszałem już wystarczająco dużo. Po prostu wyjdź.”

„Proszę, omówmy wszystko” – powiedział.

„O czym rozmawiać? Jak kłamałeś mnie przez lata? Jak chciałeś sprzedać dom i wydać pieniądze na swoją nową dziewczynę?”

„Możemy to jeszcze naprawić” – powiedział.

„Co naprawić? Nie chcę już mieszkać z kimś takim jak ty. Wynoś się z mojego domu!”

Warknął. „Kto jeszcze cię potrzebuje? Nie masz dzieci. Nikt oprócz mnie”.

Spojrzałam na niego. „Dam sobie radę. Lepiej być samemu niż z tobą”.

Po tych słowach Ross chwycił płaszcz i wybiegł za drzwi, trzaskając nimi tak mocno, że ściany się zatrzęsły.

Zamarłem, wsłuchując się w ciszę, którą po sobie zostawił.

Wiedziałam, że w moim wieku rozwód nie będzie łatwy.

Ale wiedziałem jedno – będzie to lepsze niż życie w kłamstwie.

Może teraz, kiedy go nie ma, Meredith przestanie się na mnie mścić.

Może w końcu będziemy mogli oboje odetchnąć swobodnie.

Jedno było pewne, Ross mógłby pójść do diabła, a ja wcale nie będę za nim tęsknić.