Siostrzeniec zajął pokój.
Tatiana Iwanowna, skulona przy krawędzi kuchennego zlewu, patrzyła, jak poobijana Łada powoli wjeżdża na podwórze. Krępy młody mężczyzna w rozciągniętym T-shircie i znoszonych dżinsach spokojnie wysiadł z samochodu i wyjął z bagażnika dwa plecaki i torbę sportową.

„Oto on” – powiedziała cicho, wycierając ręce o fartuch.

Reklamy
Lyokha dorósł. Ostatni raz widziała go jakieś piętnaście lat temu – był chudym chłopcem z odstającymi uszami. Teraz w drzwiach stał dorosły mężczyzna o lekko zdezorientowanym spojrzeniu.

„Ciociu Tanya?” powiedział nieśmiało, gdy otworzyła drzwi.

– Kto inny! Wejdź, Lioszenka! Boże, jak ty urosłeś! – Przytuliła siostrzeńca, czując zapach pociągu i taniej wody kolońskiej. – Wejdź, rozgość się. Może jesteś zmęczony?

– W porządku. Dzięki, że mnie wpuściłeś. Szczerze mówiąc, nie na długo – dopóki nie znajdę pracy i nie wynajmę jakiegoś kąta. – Przestąpił nerwowo z nogi na nogę, rozglądając się po korytarzu.

Tatiana Iwanowna skinęła głową, choć serce jej zamarło. Jego matka, jej siostra, też kiedyś wiele obiecywała, a potem zniknęła na długi czas.

„Chodź tutaj” – skinęła w stronę dawnego biura. Wszystkie biurka, regały i krzesła trzeba było przenieść do sypialni.

Lyokha zatrzymał się w drzwiach.

• Ciociu, może usiądę na kanapie w salonie? Nie chcę ci przeszkadzać.

„No, daj spokój! Facet potrzebuje własnego miejsca” – odpowiedziała, choć wszystko ją bolało. Przez dwadzieścia lat każda rzecz w tym pokoju miała swoje miejsce.

Rzucił plecaki na podłogę i rozejrzał się dookoła.

• Gdzie teraz będziesz pracować? Kiedyś tu był stół.

„Przeniosłam stół do sypialni. Nic się nie stało” – jej głos zadrżał, mimo że starała się być radosna.

Siostrzeniec zdawał się tego nie zauważać i już rozpinał plecak.

• Czy mogę rozpakować swoje rzeczy? Wszystko się pogniotło po drodze.
• Jasne! W międzyczasie ugotuję obiad. Co lubisz?

„Wszystko się nada” – uśmiechnął się Lyocha, a w tym spojrzeniu błysnęła twarz jego zmarłego brata. „Tylko się nie martw, ciociu Taniu. Jestem dziś zmęczony, jutro rano pobiegnę do pracodawców”.

Skinęła głową i ruszyła w stronę kuchni. Z pokoju już słychać było skrzypienie mebli – Lyokha wyraźnie nie była przyzwyczajona do panującego tam porządku.

„Jesteś pewna, że tego potrzebujesz?” – pytała sąsiadka Walentyna Pietrowna, patrząc krzywo na drzwi pokoju Tatiany. „Dziś mój siostrzeniec, jutro przyjdą znajomi, potem przyprowadzi dziewczynę, a potem będzie wesele w twoim mieszkaniu!”

• Co ty mówisz, Valka! – Tatiana Iwanowna machnęła ręką. – To nasz człowiek, syn naszego brata.
• Twoja, powiadasz? – prychnął sąsiad. – A gdzie byli ci krewni, kiedy nikt ci nie dał szklanki wody po operacji?

Wówczas słowa te wydały jej się obraźliwe, lecz teraz, słuchając, jak Lyokha przestawia meble w swoim dawnym biurze, jej serce zamarło z goryczy.

– Ciociu Taniu! – zawołał z pokoju. – Czy mogę przenieść telewizor do siebie? Tu będzie wygodniej oglądać.

Zamarła z chochlą w dłoni. Telewizor stał w salonie od piętnastu lat, a ona była przyzwyczajona do oglądania wiadomości z fotela.

„Lesha, jak mam to oglądać?” zapytała ostrożnie.

„W sypialni albo przyjdź do mnie, pośmiejemy się razem” – odpowiedział lekko.

Tatiana Iwanowna przygryzła wargę: czy powinna zapytać siostrzeńca o pozwolenie we własnym mieszkaniu?

„Zostawmy wszystko tak, jak jest na razie” – powiedziała cicho.

Z pokoju dobiegło westchnienie niezadowolenia, ale Lyokha nie nalegał.

Przy kolacji opowiedział o swoich planach: dostanie pracę w firmie budowlanej, ma złote ręce. Pensja jest dobra, a za kilka miesięcy będzie miał własne mieszkanie.

• A co z twoją nauką? – zapytała. – Twoja mama mówiła, że uczyłaś się w szkole technicznej.

– Dałem sobie spokój. To nie moja bajka. Wolę robić coś rękami – odpowiedział z ponurą miną.

„Szkoda, dziś bez dyplomu jest ciężko” – dodała.

– Jesteś księgowym, masz dyplom, ale pensja to grosze. Ale ja zarobię na budowie tyle samo w tydzień, co ty w miesiąc – powiedział Lyocha z przekorą.

Pozostała w milczeniu, zdając sobie sprawę, że nie ma sensu teraz tłumaczyć mu wartości edukacji.

Po obiedzie Lyosha natychmiast poszedł do swojego pokoju. Tatiana Iwanowna sprzątnęła ze stołu, umyła naczynia i usiadła do czytania. Jednak muzyka dochodząca ze ściany nie pozwalała mu się skupić – nie była głośna, ale natarczywa.

Kilka razy miałem zamiar zapukać i poprosić, żeby był ciszej, ale zmieniłem zdanie – to był pierwszy dzień, facet był zmęczony.

Następnego ranka obudził ją szum wody w łazience. Było dopiero wpół do siódmej, a ona zazwyczaj wstawała o ósmej i spokojnie jadła śniadanie. Teraz łazienka była zajęta w nieodpowiednim momencie.

Zapukała i zawołała głośno:

• Lesha, ja też tego potrzebuję!

„Pięć minut, ciociu Tanyu!” padła odpowiedź.

Ale te pięć minut rozciągnęło się do dwudziestu, a ona musiała szybko się umyć i pobiec do pracy bez śniadania.

Koleżanka zauważyła: „Wyglądasz dziś na zmęczoną, nie wyspałaś się wystarczająco?”
Tatiana odpowiedziała: „Mój siostrzeniec przyjechał i się urządza
”. Koleżanka zapytała: „Na jak długo?”
Wyjaśniła: „Dopóki nie wynajmie mieszkania”.
Na co koleżanka westchnęła: „Znam te tymczasowe – zostają na dłużej”.
Cały dzień jej myśli krążyły wokół domu. Ciekawe, co robi Lyokha? Rano planował szukać pracy, ale kiedy wyszła, jeszcze spał.

Kiedy wróciła, zobaczyła brudne naczynia w zlewie i okruszki na stole.

• Lesha! – zawołała.
• Natychmiast! – odpowiedział z pokoju.

Pojawił się w koszulce i krótkich spodenkach, śpiący.

„Szukałeś pracy?” zapytała, wskazując na naczynia.

• Zacznę jutro. Dziś bolała mnie głowa, więc postanowiłem odpocząć – odpowiedział ziewając. – Nie mogę po prostu posiedzieć w domu?
• Tak, po prostu jestem ciekaw.
• Nie martw się, szybko się zadomowię.

Jednak tydzień później Lyocha przyprowadziła hałaśliwych znajomych, którzy zdemolowali kuchnię i zostawili niedopałki papierosów w jej ulubionym wazonie. Wtedy Tatiana Iwanowna powiedziała stanowczo: „Dość – spakuj się i wyjdź”, zamknęła drzwi i po raz pierwszy od miesiąca odetchnęła z ulgą.

Podsumowanie: Opowiedziana historia odzwierciedla złożone relacje w rodzinie, gdy dorosły siostrzeniec wraca do mieszkania ciotki. Pomimo ciepłego przyjęcia, wspólne życie szybko staje się skomplikowane przez konflikty i utratę przestrzeni osobistej. Ta sytuacja przypomina nam, że troska i akceptacja bliskich wymaga cierpliwości, ale granice osobistego komfortu również muszą być zachowane. Ostatecznie ważne jest znalezienie równowagi między wspieraniem bliskich a dbaniem o własny komfort.