Wiosna, moja dacza. Siedziałem z rękami obejmującymi kolana, ubrany w wełnianą pelerynę i patrzyłem na ogród, który pielęgnowałem przez lata. Zbudowałem ten dom niemal gołymi rękami.

A teraz on już nie należał do mnie.

„Mama zasługuje na coś lepszego” – powiedział mąż, jakby rozmawiali o sprzedaży niepotrzebnych mebli. – Później kupisz sobie coś innego… kiedyś.

„Pewnego dnia”. To takie proste.

Mówił w imieniu swojej matki, kobiety, która zawsze patrzyła na mnie z lekkim przymrużeniem oka, jakbym był niegodny jej syna.

Ona chciała tę daczę. Przestronne mieszkanie jej nie wystarczało.

Nie spałem w nocy. Leżała na krześle przy kominku. Dręczyły mnie pewne myśli. I nagle… coś kliknęło. Zrozumiałem: potrzebuję planu zemsty.

Plan dojrzał o świcie. W ciągu jednego poranka odmieniłem ogród nie do poznania. Przeniosła rabaty kwiatowe, ukryła narzędzia, a w miejscu, gdzie kiedyś był przytulny kącik herbaciany, postawiła zardzewiałą wannę wypełnioną trzciną.

Wszystko wyglądało na opuszczone, jakby nikt tam nie mieszkał od lat.

Potem zająłem się domem. Zdjęła zasłony, usunęła przytulne poduszki, schowała naczynia i przykryła meble szarymi tkaninami. Dom natychmiast opustoszał.

Kiedy teściowa przyjechała, aby „dokonać inspekcji nowej nieruchomości”, zamarła przy bramie.

„To… to nie jest to, co powiedziałeś” – szepnęła do męża.

Wzruszyłem tylko ramionami: „Wszystko jest uczciwe”. Dom taki jaki jest. Możesz żyć, możesz sprzedawać. Teraz zrób tu wszystko sam,

A ja sam odszedłem. Nie ze łzami i nie ze złości.

Kilka miesięcy później otworzyłem w mieście małą herbaciarnię.

Teściowa nie pozostała długo na daczy. Mówią, że wystawiła dom na sprzedaż. Ale nikt w to nie wierzy.

I już za tobą nie tęsknię. Bo czasami, aby zachować to, co należy do ciebie, musisz umieć to puścić.