Tego chłodnego zimowego wieczoru kupiłem shawarmę dla bezdomnego i jego psa. W tamtym momencie wydawało mi się, że to był po prostu dobry uczynek. Ale kiedy wsunął mi liścik, nawiązując do przeszłości, o której całkowicie zapomniałem, zdałem sobie sprawę, że to spotkanie nie było przypadkowe.

Pracowałem w sklepie sportowym w centrum handlowym. Po 17 latach małżeństwa, wychowaniu dwójki nastolatków i niezliczonych nocnych zmianach myślałam, że nic mnie już nie zaskoczy. Ale życie ma to do siebie, że lubi nas zaskakiwać.

Tego dnia było szczególnie ciężko, gdyż klienci kupujący prezenty świąteczne domagali się zwrotu pieniędzy za ubrania, które najwyraźniej już nosili. Na dodatek kasa się zacinała, a moja córka Amy napisała, że ​​znów nie zdała sprawdzianu z matematyki. Zdecydowanie powinniśmy pomyśleć o korepetytorze.

Wszystkie te myśli krążyły mi po głowie, gdy moja zmiana dobiegła końca. Temperatura na zewnątrz spadła do przenikliwego zimna – termometr wskazywał -3°C.

Wiatr wył między budynkami, rozrzucając strzępy gazet na chodniku. Owinęłam się płaszczem, marząc o gorącej kąpieli w domu.

W drodze na autobus zauważyłem stoisko z shawarmą, które stało tam odkąd zacząłem pracować w sklepie. Znajdował się pomiędzy zamkniętą kwiaciarnią i słabo oświetlonym sklepem spożywczym.

Z metalowej powierzchni grilla wydobywała się para. Zapach smażonego mięsa i przypraw niemal mnie powstrzymał. Ale sprzedawca mi się nie spodobał – krępy mężczyzna z trwałymi zmarszczkami na czole.

Szybko gotował, a shawarmę można było przygotować w ciągu kilku sekund, ale dziś nie miałam nastroju, by tolerować jego zrzędliwość.

Zatrzymałem się jednak, gdy zobaczyłem bezdomnego mężczyznę z psem zbliżającego się do kiosku. Mężczyzna wyglądał na około 55 lat, wyraźnie marznął i sądząc po spojrzeniu, jakie patrzył na obracający się rożen, był bardzo głodny.

Miał cienką sierść, a biedny szczeniak prawie jej nie miał. Serce mi się ścisnęło.

– Zamierzasz złożyć zamówienie czy po prostu tam będziesz stał? – ostry głos sprzedawcy wyrwał mnie z zamyślenia.

Przyglądałem się, jak bezdomny nabierał odwagi.

– Proszę pana… Czy mogę prosić o trochę gorącej wody? – zapytał, garbiąc ramiona.

Już wiedziałem, co powie sprzedawca.

– WYPADNIJ STĄD! To nie jest dobroczynność! – warknął.

Pies przywarł do właściciela i jego ramiona opadły. I wtedy zobaczyłam przed oczami twarz mojej babci.

Opowiadała mi o swoim trudnym dzieciństwie i o tym, jak jeden akt dobroci uratował ich rodzinę przed głodem. Nigdy nie zapomniałem tej lekcji.

Jej słowa odbiły się echem w mojej głowie:

„Życzliwość nic nie kosztuje, a może wszystko zmienić.”

Przemówiłem zanim zdążyłem to pojąć:

– Dwie kawy i dwie shawarmy.

Sprzedawca skinął głową i szybko zrealizował zamówienie.

„18 dolarów” – powiedział sucho, kładąc torbę i tackę na ladzie.

Dałem pieniądze, wziąłem jedzenie i pośpieszyłem, aby dogonić bezdomnego.

Gdy podawałem mu jedzenie, trzęsły mu się ręce.

„Niech Bóg cię błogosławi, dziecko” – wyszeptał.

Niezręcznie skinąłem głową i postanowiłem szybko wrócić do domu. Ale jego chrapliwy głos mnie powstrzymał.

– Czekać.

Odwróciłam się i zobaczyłam, że wyjął długopis i papier, szybko coś zapisał, a następnie podał mi to.

„Przeczytaj w domu” – powiedział z tajemniczym uśmiechem.

Skinąłem głową, schowałem notatkę do kieszeni i ruszyłem dalej, zastanawiając się już, czy w autobusie będzie miejsce i co ugotować na kolację.

Notatka, która zmieniła wszystko

Wieczorem w domu wszystko przebiegło jak zwykle. Syn Derek poprosił o pomoc w projekcie naukowym. Amy poskarżyła się na swojego nauczyciela matematyki. Mąż, Tom, opowiadał o nowym kliencie w swojej kancelarii prawnej.

Zapomniałam o tej notatce aż do następnego wieczoru, kiedy zaczęłam pakować się do pralni.

Wygładzając pognieciony kawałek papieru, przeczytałem:

„Dziękuję za uratowanie mi życia. Nie wiesz tego, ale już raz je uratowałeś”.

Pod wiadomością widniała data sprzed trzech lat i nazwa kawiarni:  „Lucy’s Café”.

Ubrania niemal wypadły mi z rąk.

To była moja ulubiona kawiarnia, dopóki jej nie zamknięto.

I wtedy przypomniał mi się ten dzień.

Spotkanie, które miało się odbyć

Tego dnia była burza i wiele osób schroniło się w kawiarni przed deszczem.

Do środka wszedł przemoczony mężczyzna. W jego oczach widać było nie tylko głód… ale także coś jeszcze.

Nikt oprócz mnie nawet na niego nie spojrzał.

Kelnerka chciała go wyrzucić, ale znów usłyszałam głos mojej babci.

Więc po prostu kupiłem mu kawę i croissanta.

Uśmiechnęła się i życzyła mi miłego dnia.

Myślałem, że to nic nie znaczy.

Ale to była ta sama osoba.

A teraz moje serce znowu pękło.

Nowa szansa

Następnego dnia wyszedłem wcześniej z pracy.

Był tam, niedaleko stoiska z shawarmą, zwinięty w kłębek z psem.

„Przeczytałem notatkę” – powiedziałem z uśmiechem. – Nie mogę uwierzyć, że pamiętasz ten dzień.

Spojrzał na mnie zaskoczony.

– Jesteś światłem w tym okrutnym świecie, dziecko. Uratowałeś mnie dwa razy.

„Nie” – pokręciłem głową. „To było tylko trochę jedzenia i ludzkiego dotyku. Chcę zrobić więcej. Czy mogę ci pomóc?

Długo mi się przyglądał.

– Dlaczego to robisz?

– Bo każdy zasługuje na drugą szansę. Ten prawdziwy.

Skinął głową, a ja powiedziałem mu, żeby poszedł za mną.

Znaleźliśmy dla niego schronienie, pomogliśmy odzyskać dokumenty i zorganizowaliśmy zbiórkę pieniędzy. Jeden z kolegów mojego męża, prawnik, zgodził się pomóc mu bezpłatnie w ubieganiu się o zapłatę.

Miesiąc później Victor – tak miał na imię bezdomny – wynajął pokój i dostał pracę w magazynie, gdzie pozwolono mu przyprowadzać swojego psa Lucky’ego.

Trzecia szansa

W dniu moich urodzin ktoś zapukał do drzwi.

Victor stał z ciastem w ręku, ogolony i w nowym ubraniu. Lucky radośnie merdał ogonem.

„Trzy razy mnie uratowałeś” – powiedział. – W kawiarni, w kiosku z shawarmą… i od tamtej pory.

Powstrzymałam łzy i zaprosiłam go do domu.

A potem pomyślałem: ilu jeszcze takich Zwycięzców czeka, aż ktoś ich zauważy?

Teraz powtarzam moim dzieciom każdego dnia:

„Bądź miły. Zawsze. Bo to może uratować komuś życie”.