Relaksujący urlop na plaży Miriam został przerwany, gdy w hotelowym lobby nawiązała kontakt wzrokowy ze swoją córką Pamelą i zięciem – tymi samymi osobami, które ze łzami w oczach pochowała pięć lat wcześniej. Z bijącym sercem Miriam musiała zdecydować, czy stawić czoła duchom, które ją otaczały, czy pozwolić im zniknąć w rozświetlonym słońcem tłumie.
Miriam wyszła z autobusu lotniskowego i wzięła głęboki oddech. Słone powietrze Bahamów wypełniło jej płuca, co było miłą odmianą po dusznej kabinie samolotu.
Mając sześćdziesiąt pięć lat, od dawna planowała wakacje. Pięć lat żałoby odcisnęło piętno na Miriam, pozostawiając zmarszczki wokół jej oczu i ust, których wcześniej nie było.
Przed nią stał hotel-ośrodek wypoczynkowy Ocean Club. Lśniąca konstrukcja obiecywała jedynie relaks i ucieczkę od codzienności, więc Miriam pozwoliła sobie na uśmiech, idąc za boyem hotelowym do holu.
Marmurowe podłogi rozbrzmiewały odgłosami rozmów podekscytowanych turystów i brzękiem wózków bagażowych, a Miriam patrzyła na ich szczęśliwe twarze, mając nadzieję, że ona również kiedyś poczuje się jak oni.
Witamy w Ocean Club, proszę pani. Czy mogę podać Twoje imię i nazwisko podczas rejestracji? Radosny głos administratora wyrwał Miriam z zamyślenia.
„Leary. „Miriam” odpowiedziała, wyjmując dowód osobisty z torebki.
Podczas gdy sekretarka pracowała przy komputerze, wzrok Miriam błądził. A potem ich zobaczyła.
Czas zdawał się stać w miejscu.
Złapała oddech.
Niedaleko sklepu z pamiątkami, oglądając wystawę kolorowych muszli, stały dwie osoby, które po prostu nie mogły tam być. Jej córka Pamela i zięć Frank.
Ale oni byli martwi. Zginęła w wypadku samochodowym pięć lat temu… Tak przynajmniej myślała.
„Pani? „Klucz do pani pokoju” – rozległ się daleki głos administratora.
Miriam wyciągnęła rękę i chwyciła klucz, nie patrząc, nie spuszczając wzroku z pary, która odwróciła się od sklepu z pamiątkami i skierowała do wyjścia.
„Przytrzymaj moje torby” – warknęła Miriam, już gotowa do wyjścia. „Zaraz wrócę.”
Pobiegła korytarzem, zdyszana. Była zupełnie nie w formie, a para była już prawie przy drzwiach.
“Pamelo!” Miriam zadzwoniła. Nawet jej własne uszy słyszały rozpacz.
Kobieta odwróciła się, a jej oczy rozszerzyły się ze zdziwienia. To była niewątpliwie Pamela!
Nagle chwyciła męża za rękę i szepnęła mu coś pilnego. Frank obejrzał się, a Miriam zobaczyła, że na jego twarzy maluje się maska paniki.
Bez zbędnych ceregieli zaczęli biec.
Serce Miriam waliło, gdy wyszła za nimi na jasne światło słoneczne.
“Zatrzymaj się tutaj!” „krzyknęła, a jej głos niósł się po obsadzonej palmami alei. „Albo zadzwonię na policję!”
Groźba zadziałała.
Para zamarła, a ich ramiona opadły w geście porażki. Powoli odwrócili się w jej stronę.
Oczy Pameli napełniły się łzami, ale Miriam nie wiedziała dlaczego. Czy Pamela płakała z powodu poczucia winy, kłamstw czy czegoś innego?
„Mamo” – szepnęła córka. „Możemy to wyjaśnić”.
Drzwi pokoju hotelowego Pameli i Franka zatrzasnęły się za nimi, odcinając ich od radosnej atmosfery wakacji. W środku powietrze było ciężkie, przesycone pięcioletnią żałobą Miriam i jej obecnym gniewem.
Stała ze skrzyżowanymi ramionami. „Zacznij mówić” – zażądała stanowczo.
Frank odchrząknął. „Pani Leary, nie chcieliśmy pani urazić”.
“Obrazić?” Miriam zaśmiała się ostro. „Pochowałem was. Oboje. Przez pięć lat cierpiałem. A teraz stoisz tu i mówisz mi, że nigdy nie chciałeś mnie skrzywdzić?”
Pamela zrobiła krok do przodu, próbując wyciągnąć rękę. „Mamo, proszę. Mieliśmy swoje powody”.
Miriam odsunęła się od córki, chociaż miała takie samo pragnienie. „Jaki powód mógłby to uzasadnić?”
Frank i Pamela wymienili zaniepokojone spojrzenia i minęła sekunda, zanim Frank przemówił. „Wygraliśmy na loterii”.
Zapadła cisza, przerywana jedynie odległym dźwiękiem fal uderzających o brzeg za oknem.
„Loteria” – powtórzyła Miriam jednym głosem. „Więc sfingowaliście swoją śmierć… bo wygraliście pieniądze?”
Pamela skinęła głową i zaczęła mówić, choć jej głos był ledwo słyszalny.
„To były duże pieniądze, mamo. Wiedzieliśmy, że jeśli ludzie się dowiedzą, będą chcieli kawałek. Chcieliśmy po prostu zacząć od nowa, bez żadnych zobowiązań”.
„Obowiązki?” Miriam podniosła głos. „Na przykład, zwrócić pieniądze pożyczone od rodziny Franka na ten nieudany interes? Jak być przy dzieciach kuzyna po śmierci ich rodziców? „Takiego rodzaju zobowiązanie?”
Twarz Franka stwardniała. „Nikomu nic nie jesteśmy winni. To była nasza szansa na życie, jakiego zawsze chcieliśmy, i nie pozwolimy, żeby ktokolwiek stanął nam na drodze”.
„Kosztem wszystkich, którzy cię kochali, i zakładam się, że unikasz też płacenia podatków” – warknęła Miriam. Zwróciła się do córki. „Pamela, jak mogłaś to zrobić? Ze mną?”
Pamela spojrzała w dół i zaczęła jęczeć. „Wybacz mi, mamo. Nie chciałem, ale Frank powiedział…”
„Nie obwiniaj mnie za to” – wtrącił Frank. „Zgodziłeś się na ten plan.”
Miriam patrzyła, jak jej córka więdnie pod wpływem spojrzenia męża. W tym momencie wyraźnie zobaczyła, co się między nimi dzieje, i jej serce znów się złamało.
„Pamela” – powiedziała cicho. „Chodź ze mną do domu. Możemy wszystko naprawić. „Naprawić wszystko”.
Na moment w oczach Pameli pojawiła się nadzieja. Wtedy Frank zacisnął dłoń na jej ramieniu.
„Nigdzie się nie wybieramy” – powiedział stanowczo. „Nasze życie jest już tutaj. Mamy wszystko, czego potrzebujemy”.
Ramiona Pameli opadły. „Przepraszam, mamo” – wyszeptała. “Nie mogę”.
Miriam stała i patrzyła na obcych, w których zamienili się jej córka i zięć. Nie mówiąc już ani słowa, odwróciła się i wyszła z pokoju.
Po tym zdarzeniu nie mogła już cieszyć się wakacjami i natychmiast zmieniła plany. Ale podróż powrotna była dla mnie jedną wielką niejasnością.
Miriam działała na autopilocie, raz po raz odtwarzając w głowie całą konfrontację. Co powinna zrobić? Czy sfingowanie śmierci było nielegalne? Może Frank ukrywa coś jeszcze?
Jednak kiedy dotarła do pustego domu, podjęła już decyzję. Ona ich nie zgłosi. Jeszcze nie.
Zostawi drzwi otwarte, mając nadzieję, że pewnego dnia Pamela przez nie przejdzie.
Minęły trzy lata.
Miriam próbowała zacząć nowe życie, ale ciężar tajemnicy i ból zdrady jej nie opuszczały. Pewnego deszczowego dnia ktoś zapukał do jej drzwi.
Miriam otworzyła drzwi i zobaczyła Pamelę stojącą na ganku, przemoczoną do suchej nitki, obejmującą się i wyglądającą na całkowicie zagubioną.
„Mamo” – usłyszała łamiący się głos Pameli. „Czy mogę wejść?”
Miriam zawahała się, ale potem odsunęła się.
Pamela weszła do domu, zostawiając ślady wody na drewnianej podłodze. W ostrym świetle korytarza Miriam dostrzegła, jak bardzo zmieniła się jej córka.
Odeszły w zapomnienie markowe ubrania i perfekcyjnie uczesane włosy, zastąpione znoszonymi dżinsami i nieuczesanymi włosami. Miałem cienie pod oczami.
„Co się stało?” zapytała Miriam, starając się zachować neutralny ton.
Pamela opadła na sofę, garbiąc ramiona. „Wszystko stracone” – wyszeptała. „Pieniądze, dom, wszystko. Frank… wplątał się w jakieś złe inwestycje. Zaczął grać w hazard. Próbowałem go powstrzymać, ale…”
Podniosła głowę i po raz pierwszy spojrzała Miriam w oczy. „Odszedł. Zabrał to, co zostało i zniknął. Nie wiem, gdzie jest”.
Miriam usiadła naprzeciwko córki i rozważyła otrzymane informacje.
Miriam chciała pocieszyć Pamelę, przytulić ją i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze. Ale rany były wciąż zbyt świeże, a zdrada zbyt głęboka.
„Dlaczego tu jesteś, Pamelo?” — zapytała cicho.
Usta Pameli drgnęły. „Nie wiedziałam, gdzie indziej pójść. Wiem, że nie zasługuję na twoją pomoc po wszystkim, co zrobiliśmy. Jak bardzo byłam samolubna. Ale ja… tęsknię za tobą, mamo. Tak mi przykro. Za to wszystko”.
Zapadła cisza, ponieważ Miriam nie wiedziała, co zrobić. Właśnie tego pragnęła od tamtego dnia na Bahamach.
Przyglądała się więc twarzy córki, szukając w niej śladów dziewczyny, którą kiedyś znała. Po kilku minutach Miriam westchnęła.
„Nie mogę po prostu wybaczyć i zapomnieć, Pamelo. To, co ty i Frank zrobiliście… to było coś więcej niż zwykłe kłamstwo. Myślę, że złamałaś prawo. Sfingowanie śmierci może nie jest do końca nielegalne, ale jestem gotowa założyć się, że nie zapłaciłaś żadnych podatków od tych pieniędzy. Poza tym skrzywdziłaś wiele osób, nie tylko mnie”.
Pamela skinęła głową, a po jej policzkach zaczęły spływać kolejne łzy. „Wiem” – szepnęła. „I masz rację. Częścią powodu odejścia Franka było uniknięcie płacenia podatków. Wszystko inne… rzeczy, których nie chciał oddać swojej rodzinie… cóż, to była tylko wisienka na torcie”.
„Jeśli chcesz naprawić sytuację ze mną i wszystkimi innymi” – kontynuowała Miriam stanowczym głosem – „musisz ponieść konsekwencje. To oznacza skontaktowanie się z policją. Powiedz im wszystko. O sfingowanych zgonach i wszystkim innym, co zrobiliście z tymi pieniędzmi. „O wszystkim”.
Oczy Pameli rozszerzyły się ze strachu. „Ale… mogę trafić do więzienia”.
„Tak” – zgodziła się Miriam. „Możesz. Nie chcę, żebyś to robił, ale to jedyna droga naprzód. Jedyny sposób, żeby naprawdę naprawić szkody”.
Przez długą minutę Pamela stała jak zamrożona, lekko pociągając nosem. Następnie powoli skinęła głową. „Okej” – powiedziała cicho. „Zrobię to. „Bez względu na to, ile mnie to będzie kosztowało.”
Miriam poczuła, jak błysk dumy przebija przez jej gniew i ból. Może jednak jej córka nie jest zupełnie zagubiona. Bycie z dala od Franka na pewno wyszło jej na dobre.
„Okej” – powiedziała, wstając. „Ubierzmy cię w suche ubrania. A potem pójdziemy na stację”.
Kiedy jakiś czas później wyszli do samochodu, Pamela zawahała się. “Matka?” — zapytała. „Ty… zostaniesz ze mną? Podczas gdy ja będę z nimi rozmawiał?
Miriam zatrzymała się, po czym wyciągnęła rękę i ścisnęła dłoń córki, pozwalając sobie ponownie poczuć i okazać całą miłość, jaką do niej czuła. „Tak” – odpowiedziała ciepło i rozpaczliwie. „Na pewno przyjdę.”
„Dziękuję” – Pamela skinęła głową i wzięła głęboki oddech. Nagle jej wyraz twarzy się zmienił. Jej usta zacisnęły się w cienką linię, a oczy wypełniły się determinacją. „Chodźmy.”
A oto moja dziewczyna!
