Kiedy sąsiad Margaret, Brian, zasypał jej ukochany staw podczas jej nieobecności, nie spodziewał się, jaką wściekłą i okrutną reakcję to wywoła.

Margaret, z pozoru samotna starsza kobieta, wpadła na plan, który wywrócił życie Briana do góry nogami.

Powiem szczerze: w wieku 74 lat widziałem już wystarczająco dużo dramatów.

Ale nic nie mogło mnie przygotować na to, co wydarzyło się w moim własnym ogrodzie.

Nazywam się Margaret i mieszkam w tym przytulnym małym domu od dwóch dekad.

To był mój mały zakątek raju, w którym mogłam obserwować, jak dorasta moja trójka dzieci, a teraz gościć siedmioro wnucząt podczas letnich zabaw i weekendowych grilli.

Zawsze jest ktoś, kto wypełnia dom śmiechem i miłością.

Jaka jest główna dekoracja mojej witryny?

Piękny staw, który kiedyś wykopał mój kochany dziadek.

Przez wiele lat był sercem naszych rodzinnych spotkań.

Wnuki uwielbiają się w nim pluskać i szczerze mówiąc, czasami myślę, że to one kochają staw bardziej niż ja!

Wszystko było idealnie, aż do momentu, gdy pięć lat temu Brian się tam wprowadził.

Już pierwszego dnia ten człowiek zaczął narzekać na mój staw.

„Margaret!” krzyknął przez płot.

„Te żaby nie dają mi spać w nocy!

„Czy nic nie możesz z tym zrobić?”

Uśmiechnęłam się tylko i powiedziałam: „Och, Brian, oni po prostu śpiewają ci kołysankę. Za darmo!”

Ale to mu nie odpowiadało.

„A komary! Twój staw rozmnaża je jak szalone!”

„Cóż, Brian” – powiedziałem – „utrzymuję ten staw w nieskazitelnej czystości.

Te komary prawdopodobnie pochodzą ze śmieci w twoim ogrodzie.

Prychnął i zdenerwował się, ale ja kontynuowałem swoje sprawy.

Myślałem, że z czasem się przyzwyczai, ale się myliłem.

Pewnego pięknego dnia postanowiłem odwiedzić moją siostrę mieszkającą w sąsiednim stanie.

Nie mogłem się doczekać kilku dni rozmów i gry w Gin Rummy.

Nie miałem pojęcia, że ​​wrócę do widoku, który zmrozi mi krew w żyłach.

Kiedy podjechałem pod dom, zauważyłem, że coś jest nie tak.

Brakowało zwykłego blasku wody, który mnie witał.

Na jego miejscu pojawił się… brud.

Serce mi zamarło, gdy wysiadłem z samochodu.

Moja sąsiadka z naprzeciwka, droga pani Johnson, pośpieszyła do mnie.

„Och, Margaret! Jak dobrze, że wróciłaś.

Próbowałem ich powstrzymać, ale powiedzieli, że mają rozkazy!”

„Kogo zatrzymać? Jakie rozkazy?”

Stałem oszołomiony, patrząc na brudną plamę, w której kiedyś znajdował się mój ukochany staw.

„Zespół przybył wczoraj.

„Powiedzieli, że zostali zatrudnieni przez firmę do osuszenia i zasypania stawu” – powiedziała pani Johnson.

„Powiedziałem im, że nie ma cię w domu, ale mieli dokumenty i wszystko!”

Poczułem się, jakbym został uderzony.

Dwadzieścia lat wspomnień zniknęło w ciągu jednego dnia.

I dokładnie wiedziałem, kto za tym stoi.

„Brian” – mruknąłem, zaciskając pięści.

„Co zamierzasz zrobić?” zapytała pani Johnson z troską na twarzy.

Wyprostowałem plecy.

„Och, powiem ci, co zrobię.

Ten facet myśli, że może rozkazywać miłej starszej pani?

Wkrótce dowie się, dlaczego nie warto zadzierać z kobietą taką jak Margaret!”

Pierwszą rzeczą, jaką zrobiłem, było zadzwonienie do rodziny.

Moja córka Lisa była wściekła.

„Mamo, to przestępstwo! Musimy zadzwonić na policję!”

„Nie spiesz się, kochanie” – powiedziałem.

„Najpierw potrzebujemy dowodów”.

W tym miejscu interweniowała moja wnuczka Jessie.

„Babciu! Pamiętasz kamerę do zdjęć ptaków, którą zainstalowaliśmy na dębie? Może coś złapała!”

Cóż, kto by pomyślał, że ten mały aparat stanie się naszą tajną bronią.

Przejrzeliśmy nagranie i wyraźnie widać było Briana wydającego pracownikom polecenia, aby napełnili mój staw.

Wyglądał jak dziecko, które właśnie ukradło ciasteczko ze słoika.

„Złapałem cię” – powiedziałem, a uśmiech rozciągnął mi się na twarzy.

Brian najwyraźniej myślał, że po prostu przymknę na to oko, bo jestem stary i mieszkam sam.

Nie wiedział, że mam kilka asów w rękawie.

Pierwszą rzeczą, jaką zrobiłem, było zadzwonienie do lokalnego wydziału ochrony środowiska.

„Cześć” – powiedziałem słodko.

„Chcę zgłosić zniszczenie chronionego środowiska naturalnego”.

Mężczyzna po drugiej stronie linii brzmiał zdziwiony.

„Chronione środowisko naturalne, proszę pani?”

„O, tak” – odpowiedziałem.

„Widzisz, w moim stawie żył rzadki gatunek ryby.

Zarejestrowałem go w waszej agencji kilka lat temu.

A ktoś go po prostu pochował bez pozwolenia.

Powiem szczerze, że ludzie z agencji nie żartują, jeśli chodzi o gatunki chronione.

Kilka dni później zapukali do drzwi Briana z mandatem, który każdemu wybiłby oczy z głowy.

„Panie, jesteśmy z Agencji Ochrony Środowiska” – powiedział jeden z inspektorów.

„Jesteśmy tutaj w związku z nielegalnym zniszczeniem chronionego środowiska naturalnego na terenie posesji twojego sąsiada”.

Twarz Briana zbladła.

„Co? Chronione środowisko naturalne? To był po prostu staw!”

„Staw, w którym żył rzadki, odnotowany gatunek ryby, panie Thompson.

Mamy dowody na to, że wydałeś rozkaz zniszczenia go bez odpowiedniego pozwolenia.

„To śmieszne!” – wyjąkał Brian, podnosząc głos.

„Staw tej starej pani był po prostu utrapieniem! Zrobiłem przysługę całemu sąsiedztwu!”

„Cóż, proszę pana, ta „usługa” będzie pana kosztowała 50 000 dolarów grzywny za naruszenie przepisów ochrony środowiska”.

Brianowi opadła szczęka.

„Masz pięćdziesiąt lat – nie możesz mówić poważnie!

To wszystko jest jakimś nieporozumieniem. Ten staw był…

Nie mogłem powstrzymać się od uśmiechu, słuchając ich tajnej rozmowy.

Ale nie zamierzałem na tym poprzestać.

Mój wnuk Ethan, niech go Bóg błogosławi, jest znanym prawnikiem w mieście.

Zadzwoniłem do niego.

„Ethan, kochanie” – powiedziałem.

„Chcesz pomóc babci dać nauczkę jej sąsiadowi-chuliganowi?”

Ethan chętnie się zgodził.

Zanim Brian zdążył powiedzieć „roszczenie bezpodstawne”, wręczono mu dokumenty dotyczące odszkodowania za szkody i krzywdę moralną.

Cóż, mogłem na tym poprzestać, ale miałem jeszcze jednego asa w rękawie.

Żona Briana, Karen, zawsze sprawiała wrażenie porządnej kobiety.

Pewnego wieczoru zobaczyłem ją wracającą z pracy i postanowiłem, że nadszedł czas, aby porozmawiać.

„Dobry wieczór, Karen” – zawołałem.

„Masz minutę?”

Wyglądała na zmęczoną, ale udało jej się uśmiechnąć.

„Oczywiście, Margaret. Co masz na myśli?”

Zaprosiłem ją na filiżankę herbaty i opowiedziałem jej o stawie.

Opowiedziałem jej o dziadku, który ją wykopał, o dzieciach, które nauczyły się tam pływać, o rybach i żabach, o letnich wieczorach spędzanych nad wodą.

Kiedy mówiłem, wyraz twarzy Karen zmienił się ze zdziwienia na szok.

„Margaret, nic o tym nie wiedziałam” – wykrztusiła.

„Brian powiedział mi, że miasto nakazało zasypanie stawu ze względów bezpieczeństwa!”

„Cóż” – powiedziałem, klepiąc ją po dłoni.

„Teraz znasz prawdę.”

Następne kilka dni było spokojne.

Samochód Briana zniknął, a plotki po okolicy zaczęły się rozprzestrzeniać z nową siłą.

Mówi się, że Karen poprosiła Briana, żeby odszedł, gdy dowiedziała się, co zrobił.

Aż pewnego ranka obudziłem się słysząc dźwięk ciężkiego sprzętu.

Spojrzałem przez okno i prawie się przewróciłem ze zdziwienia.

W moim ogrodzie pracowała ekipa i kopali!

Pospiesznie wybiegłem na zewnątrz i zobaczyłem Karen, która dowodziła całą operacją.

Kiedy mnie zobaczyła, uśmiechnęła się.

Dzień dobry, Margaret.

Mam nadzieję, że Ci to nie przeszkadza, ale pomyślałem, że nadszedł czas, żeby to naprawić.

Okazało się, że Karen zatrudniła ekipę do odnowienia mojego stawu.

Gdy obserwowaliśmy ich pracę, dzieliła się ze mną swoimi przemyśleniami.

„Brian jest zamieszany w jakieś podejrzane interesy” – powiedziała cichym głosem.

„Cała ta sprawa ze stawem była dla mnie tylko sposobem na rozładowanie własnych problemów”.

Cóż, po tym jak staw został odrestaurowany, agencja ochrony środowiska wycofała zarzuty.

W międzyczasie Ethan przekonał mnie, abym nie składała pozwu.

Ten facet zawsze wie, jak znaleźć odpowiednie słowa.

Brian natomiast przeprowadził się do innego stanu z podkulonym ogonem.

Karen natomiast stała się moim częstym gościem.

Zaczęła mi nawet pomagać w opiece nad stawem, mówiąc, że to najmniej, co może zrobić.

Pewnego wieczoru, gdy siedzieliśmy przy odnowionym stawie i patrzyliśmy na odbicie zachodu słońca w wodzie, Karen zwróciła się do mnie z figlarnym uśmiechem.

„Wiesz, Margaret” – powiedziała – „nigdy nie myślałam, że to powiem, ale cieszę się, że Brian zniszczył twój staw”.

Podniosłem brwi.

„Och, więc? I dlaczego?”

Uśmiechnęła się.

„Bo gdyby tego nie zrobił, nigdy bym się nie dowiedział, jak wspaniałego mam sąsiada tuż obok”.

Stuknęliśmy się szklankami mrożonej herbaty i zaśmialiśmy.

Kto by pomyślał, że mały staw może być przyczyną tylu kłopotów i przynieść tyle dobra?

I oto jestem, mam 74 lata, odnowiony staw, nowego przyjaciela i historię, którą przez lata będę opowiadał na spotkaniach rodzinnych.

Życie naprawdę potrafi zaskakiwać, prawda?

I powiem wam, że jeśli z tej historii można wyciągnąć jakąś naukę, to taką, żeby nigdy nie lekceważyć babci, która ma urazę, i dobrego prawnika w rodzinie!