Trudne relacje pod jednym dachem
– Ler, znowu sam sobie narobiłeś problemów? Mama potrzebuje tylko tygodnia lub dwóch odpoczynku, dom stoi pusty – mruknął obojętnie Paweł, nie odrywając wzroku od ekranu telefonu.

– Pash, mówisz serio? To dom mojej babci, mój własny. Inwestowałam w niego cały rok, sama. Poza tym, kiedy byłyśmy na „pauzie”, wcale nie był pusty – przecież tu mieszkam – odpowiedziała spokojnie Waleria.

Reklamy
– Tak, żyjesz – mruknął – ale między zamówieniami i historiami w mediach społecznościowych. Sklep internetowy to nie prawdziwa praca, a hobby z zyskiem.

Waleria zacisnęła pięści, ledwo powstrzymując się przed rzuceniem w niego kubkiem. W przeciwieństwie do Pawła, było jej żal naczyń.

— Dlaczego mama nie może pojechać do sanatorium jak normalni emeryci?

• Ma problemy z ciśnieniem krwi, potrzebuje morskiego powietrza, słońca i jodu.

„Jest wredna i sarkastyczna” – westchnęła Valeria. „I uważa, że jestem domatorką. W zeszłym roku nawet zrobiła awanturę, kiedy położyłam jej poduszkę nie tam, gdzie trzeba – powiedziała, że nie wychowała syna tak, żeby spał na podwórku.

Paweł odłożył telefon i spojrzał na nią jak zmęczony geniusz, który obudził się w środku nocy, bo ktoś nie potrafił otworzyć słoika ogórków.

„Wszystkie te twoje kompleksy” – podsumował. „Mama to kobieta z charakterem, ale dobra. Po prostu postrzegasz wszystko zbyt ostro”.

— Pamiętasz, jak w zeszłym roku namydliła lustro moim szamponem i powiedziała, że przynajmniej mi to dobrze robi? Czy ja też źle to odebrałam?

Wstał, podrapał się po karku i skierował się do wyjścia z pokoju. Wtedy usłyszał jego spokojny głos:

• W każdym razie, mama przyjedzie w piątek. Ostrzegałem cię. Jeśli nie chcesz jej widzieć, możesz iść do Swietki. Andriej jest w podróży służbowej, możecie pogadać, napić się wina, pogawędzić z dziewczynami.

„A ty?” zapytała głośno Waleria, czując narastającą irytację. „Zostajesz z matką?”

„Jesteśmy bliżej niej niż wy” – i drzwi łazienki zatrzasnęły się z głuchym kliknięciem.

Kluczowa kwestia: Czasami konflikty rodzinne sygnalizują potrzebę nowych zasad współżycia i zrozumienia.

Kiedy pojawiła się Raisa Pietrowna, jej zachowanie przypominało przybycie carycy Katarzyny: biały kapelusz, walizka, jakby na zimę, i nieustanny strumień rozkazów.

• Waleroczko, otwórz! Tu jest przeciąg, a mnie boli szyja!
• Pasza, synu, przynieś walizkę, po co tam stoisz?

— Gdzie są ręczniki? Czemu w sypialni nie ma wazonu? Były tam takie piękne piwonie…

Waleria przywitała się z nią uprzejmie, lecz tak sucho, że można to było uznać za obojętność.

— Ręczniki są w łazience, wazon poszedł na daczę. Jak wszystkie irytujące rzeczy w tym domu.

„Czy ja też jestem irytująca?” – zapytała teściowa z wyrzutem, siadając na krześle niczym na tronie.

„Nie, ty mnie inspirujesz do wielkich czynów” – odpowiedziała ironicznie Waleria. „Dziś nawet mentalnie kupiłam bilet na Kamczatkę”.

Paweł prychnął:

• Chciałeś prywatności nad morzem – proszę bardzo: Mama to cierpliwość, buddyzm, nowy poziom.
• Nowy poziom? Dobra, jeśli się bronię, to będzie pod twoim okiem – Valeria pochyliła głowę, odgadując własne wewnętrzne palenie.

Raisa Pietrowna pokręciła głową i rzekła surowo:

— Rodzina to umiejętność ustępstw. Kobieta jest strażniczką domowego ogniska, a nie tylko internetowym biznesem ze słoikami i opowieściami.

„Ja trzymam swój ogień” – odparła spokojnie Waleria – „ale to ty będziesz tym, który wda się w to z ogniem i benzyną”.

Włączyła telewizor na cały regulator.

Po kilku dniach stało się jasne, że on i Raisa Pietrowna nie będą mogli mieszkać pod jednym dachem.

Poranek rozpoczął się od komentarzy na temat kawy, ręczników, jedzenia, wyglądu, a nawet manicure Valerii.

Piątego dnia teściowa nagle oświadczyła:

– Chyba zostanę u ciebie do końca sierpnia. Pawlikowi to nie przeszkadza. Jest tu miło – świeże powietrze, spokój, widok z okna.

„Już zaczęło mi drgać pod okiem” – odpowiedziała chłodno Waleria. „Myślisz, że to takie proste?”

Raisa Pietrowna nie uwierzyła:

– Masz nerwy. Twoja niezależność wszystko psuje. Kobieta nie powinna mieszkać sama.

Paweł wspierał swoją matkę:

• Mama ma rację. Zawsze czujesz się, jakbyś był na wojnie.

„To ciekawe” – zaśmiała się Waleria – „z jakiegoś powodu front jest przy moim domu”.

„Kobieta powinna umieć ustąpić, ale czasami ustępstwo staje się testem cierpliwości” – można powiedzieć, obserwując ich związek.

Tej samej nocy Waleria napisała do swojej przyjaciółki Swietki:

„Twój remont jeszcze się nie skończył? Zapraszam cię na chwilę do mnie, z całym zespołem i psem. Zobaczymy, jak Raisa Pietrowna poradzi sobie z samotnością nad morzem”.

Svetka odpowiedziała krótko: „Jestem w grze”.

Raisa Pietrowna nie miała pojęcia, że nadchodzi nowa, o wiele głośniejsza i bardziej chaotyczna fala – z krzyczącymi i biegającymi po domu dziećmi, mężem Swietki pracującym w domu i labradorem mającym chroniczną słabość do kapci.

Jednak Waleria się uśmiechnęła, czując, że ta przygoda nie jest dla niej.

Szóstego dnia poranną ciszę przerwała burzliwa energia.

Raisa Pietrowna, ubrana w białą suknię, siedziała na werandzie i robiła wymówki gospodyni domu:

– Wygląda na to, Walereczko, że powinnaś pójść na kurs sprzątania i kobiecości. Kawa jest gorzka, podłogi lepkie, a twoje spojrzenie zmęczone. Twój mąż to dobry człowiek, ale musisz go trzymać.

Waleria spokojnie powiedziała:

• Moja kuzynka przyjedzie za 15 minut z mężem, czwórką dzieci i psem.

Teściowa się spięła:

• Kto? Czwórka dzieci i pies? Zwariowałeś?

„Nie” – uśmiechnęła się Waleria – „uczę się ustępować. Rodzina jest najważniejsza”.

Paweł, budząc się, mruknął półprzytomnie:

— Za godzinę mam biuro, nie rób hałasu.

W tym momencie przy bramie rozległ się pisk hamulców – Swietka z głośnym płaczem jechała swoim starym UAZ-em, w otoczeniu hałasów dzieci i psa.

„Halo! Nie z pustymi rękami” – krzyknęła. „Z wolnowarem i składanym łóżkiem! Gdzie jest sypialnia?”

Raisa Pietrowna odchyliła się na krześle, jakby pod nią rozpoczęło się trzęsienie ziemi.

• To niemożliwe, to dom…

Waleria się uśmiechnęła:

– Ty i Paweł jesteście w sypialni, Swietka z mężem w pokoju gościnnym, a dzieci na materacach. To dla was rodzinne ciepło.

Teściowa postanowiła pójść do hotelu, ale Weronika ripostowała:

• Oczywiście, w sezonie trudno tam dotrzeć, ale może coś znajdziesz na posterunku policji drogowej.

Raisa Pietrowna oburzyła się, a Waleria odpowiedziała:

– Uczę się od najlepszych. Powiedziałeś, że humor to smar życia rodzinnego.

Wkrótce wokół wybuchł chaos: chłopcy bawili się w berka, dziewczynka płakała, labrador zrobił sobie legowisko z poduszki, a mąż Swietki nerwowo krzyczał.

Raisa Pietrowna wpada w panikę:

• To jest nie do zniesienia!
• A myślałaś, że sklep internetowy to najgorsza rzecz? – odpowiedziała chłodno Waleria. – Witaj w rzeczywistości. W razie potrzeby mogę odejść całkowicie. Twoja ręka wystarczy. Paweł, mama, Swietka i dzieciaki dadzą sobie radę.

Paweł zdał sobie sprawę z powagi sytuacji i zapytał:

• Mówisz poważnie?
• Tak. Płacę czynsz, dom jest mój, ale nie ma nerwów. Mama jest ciepła i mieszka nad morzem.

Po raz pierwszy Raisa Pietrowna spojrzała na Walerię inaczej – ze zrozumieniem.

• Prawdopodobnie pojadę do sanatorium.

Podczas kolacji dzieci ucichły, Swietka opowiadała historie, a Raisa Pietrowna powiedziała:

• Jesteś ozdobą tego domu. Dramat jest interesujący, gdy można go rozwiązać.

Z dnia na dzień dało się zauważyć zmianę: dzieci się przyzwyczaiły, Svetka posprzątała, sąsiadka nawet chwaliła ciszę i czyste powietrze.

Z sanatorium przyszedł list z pocztówką i wyznaniem:

„Waleria, może byłam niesprawiedliwa. Za bardzo chciałam być potrzebna, ale nauczyłam się z doświadczenia. Potrzebowałaś wolności i ją wzięłaś. Szanuj. Jeśli pragniesz pokoju, pisz. Raisa Pietrowna.”

Waleria uśmiechnęła się i odpowiedziała Swietce:

• Widzisz, osiągnąłem to, czego chciałem.

Svetka zapytała o Pawła:

• Co mu jest?

– Jest jakby zagubiony. Tęskni za matką, a ja jestem sama. Potrzebuje, żebym była dla niego tłem bez żadnych wymagań i żeby jego matka kontrolowała wszystko.

Paweł wrócił, usiadł w milczeniu przy stole i wyznał:

— Nie jestem głodny, sytuacja mnie przytłacza. Mama odeszła, dookoła panuje chaos, jakbyśmy byli na różnych planetach.

Waleria postawiła pytanie jasno:

• Jesteś z żoną czy z matką? To niemożliwe.

„Chcesz, żebym wyszedł?” zapytał.

– Oferuję rozwiązanie dla dorosłych. Zdecyduj sam. W tym przypadku rodziną jesteśmy my, a ja nie jestem gotowy, by być pomocą społeczną dla bliskich.

Paweł odszedł bez skandalu. Pozostawił po sobie jedynie ślad niewypowiedzianych słów.

Svetka otworzyła wino i zapytała:

— Czy jesteś pewien swojej decyzji?

„Tak” – odpowiedziała Waleria. „Chcę żyć spokojnie, bez tych wojen, we własnym domu, być sobą”.

Śmiech Svetki i psotny labrador Tyoma przypomnieli nam, że każdy potrzebuje swojego spokoju, ciszy i miejsca do życia.

Tydzień później dom wypełnił się lekkością i harmonią. Dzieci czuły się komfortowo, a sąsiedzi zauważyli ciszę i czyste powietrze.

Pocztówka z sanatorium stała się znakiem pojednania i nowego początku w związku.

Wniosek: Relacje rodzinne wymagają cierpliwości, kompromisów i szczerości wobec siebie. Waleria i Raisa Pietrowna przeszły przez trudne chwile, ale doszły do wzajemnego zrozumienia i szacunku dla swoich granic. Historia ta przypomina nam, że prawdziwy dom to nie miejsce, ale stan umysłu, w którym każdy może być sobą i czuć wsparcie bliskich.