To był rok ciężkiej pracy i stresu. Pomiędzy pracą a opieką nad dziećmi czułam się kompletnie wyczerpana.

Wszystko, czego chciałam, to odpoczynek, prawdziwe wakacje, podczas których moglibyśmy się zrelaksować, z dala od zgiełku codziennego życia.

Reklamy
Kiedy więc zaczęłam planować wyjazd do pięknego karaibskiego kurortu, postanowiłam stworzyć idealne wakacje dla naszej rodziny.

Poświęciłam tygodnie na sprawdzenie lotów, zarezerwowanie ośrodka wypoczynkowego i upewnienie się, że wszystko jest na swoim miejscu.

Byłem podekscytowany – to były pierwsze prawdziwe wakacje od lat.

Mój mąż, Eric, pracował ciężko i długo, więc wiedziałam, że jemu też przydałoby się trochę wolnego, ale od początku miał wątpliwości co do tego pomysłu.

Ciągle powtarzał, że jest „zbyt zajęty”, ale ja uznałam, że wynika to z jego zwykłej niechęci do brania urlopu w pracy.

W dniu naszego wyjazdu wszystko było spakowane. Dzieci skakały z radości, ich torby były gotowe, a ich twarze promieniały szczęściem. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu, widząc ich entuzjazm.

„Idziemy na plażę!” krzyknęła moja córka Ava, ciągnąc mnie za rękaw.

„Tak, kochanie, jeszcze trochę i ruszamy” – powiedziałam, próbując ukryć radość.

Jednak Eric był wyjątkowo cichy. Nie był w swoim zwykłym, radosnym nastroju, ale nie zwracałem na to uwagi.

Zawsze był domatorem, może po prostu cała ta sytuacja mu nie odpowiadała.

Dotarliśmy na lotnisko, co było pierwszym prawdziwym znakiem, że czeka nas przygoda.

Proces zameldowania przebiegł bez zakłóceń i udaliśmy się do kontroli bezpieczeństwa, rozmawiając o tym, co będziemy robić po przybyciu do ośrodka.

Już wyobrażałam sobie, jak będziemy spędzać dni przy basenie, jak dzieci będą pluskać się w wodzie i jak będziemy cieszyć się wspólnymi chwilami ciszy.

Ale gdy zbliżyliśmy się do punktu kontrolnego, Eric się zatrzymał.

Zwróciłem się do niego, myśląc, że o czymś zapomniał.

Ale to, co dostrzegłam w jego oczach, to nie była niepamięć – to było coś innego, coś niepokojącego.

„Eric? Co się stało?” – zapytałem, a w moim głosie słychać było już niepokój.

Poruszył się niespokojnie, po czym w końcu przemówił: „Nie idę z tobą”.

Zamarłam, nie rozumiejąc. „Co masz na myśli, mówiąc, że nie jedziesz z nami? Jesteśmy już na lotnisku”.

„Wiem” – powiedział cicho. „Myślałem o tym i po prostu… nie mogę pojechać na tę wycieczkę. Nie mogę teraz wyjść z pracy. Mam za dużo do zrobienia i po prostu… nie dam rady”.

Słowa uderzyły mnie jak bicz. Przez chwilę stałem tam jak sparaliżowany, nie mogąc zrozumieć, co mówi.

Przygotowywaliśmy się do tego od miesięcy. Dzieciaki były takie podekscytowane, a teraz, kiedy już jesteśmy w samolocie, on mówi mi, że nie poleci?

„Co masz na myśli, mówiąc, że nie pojedziesz? Planowaliśmy to od tygodni. Dzieci…” – przerwałam, próbując znaleźć odpowiednie słowa. „Dlaczego to robisz? To mają być rodzinne wakacje. Potrzebujemy czasu dla siebie”.

Eric westchnął i dotknął skroni. Wyglądał na winnego, ale zdeterminowanego.

„Wiem, wiem… ale jestem strasznie zestresowana. Po prostu nie sądzę, żebym mogła teraz wyrwać się z pracy. Wszystko się kumuluje i nie mogę sobie pozwolić na tak długi urlop. Próbowałam przekonać samą siebie, że mogę jechać, ale nie mogę”.

Poczułem, jak moje serce staje się ciężkie. Jego słowa były jak zdrada, nagły, druzgocący cios.

Nie chodziło tylko o wakacje. Chodziło o naszą rodzinę, o czas spędzony razem i o to, że nie stawiał nas na pierwszym miejscu.

„Eric, mówisz poważnie? Po tym wszystkim?” – zapytałem drżącym głosem.

„Ta wycieczka jest dla dzieci i już wszystko załatwiliśmy. Nie możesz się teraz wycofać”.

„Przepraszam” – powiedział cicho, a jego twarz złagodniała. „Naprawdę. Ale muszę się skupić na pracy. Taka jest sytuacja”.

Łzy napłynęły mi do oczu i odwróciłam się od niego, nie chcąc płakać przy dzieciach.

Ale Ava patrzyła na mnie już z oszołomieniem, wyczuwając napięcie w powietrzu.

„Mamo? Co się dzieje?” – zapytała cicho.

Szybko otarłam oczy, próbując się uspokoić. „Kochanie, wszystko w porządku. Tata po prostu… musi coś zrobić”.

Odwróciłam się do Erica, czując, jak gniew i uraza gotują się w mojej piersi.

„Wcześniej nawet ze mną o tym nie rozmawiałeś. Pozwoliłeś mi to wszystko zaplanować, a teraz po prostu odmawiasz?”

„Nie wiedziałem, jak ci to powiedzieć” – przyznał przepraszającym tonem. „Nie chciałem zawieść ciebie ani dzieci. Ale nie mogę jechać. Chyba nie zniosę rozłąki z tym wszystkim”.

Poczułem falę rozczarowania. Wiedziałem, że jego praca jest ważna, ale zaplanowaliśmy te wakacje, żeby spędzić razem czas, odbudować więzi.

Dzieci tego potrzebowały, ja również. Nie mogłam udawać, że to nie ma znaczenia.

„I co teraz?” – zapytałem zimnym głosem. „Zostajesz tu, dopóki nie odejdziemy? Co mówisz?”

Eric skinął głową, a na jego twarzy malował się żal. „Myślę, że tak będzie najlepiej. Zostanę tutaj i wszystko załatwię, a ty będziesz się dobrze bawił”.

Spojrzałam na niego, czując głęboki smutek. „Nie wiem, czy dam radę. Nie pójdę bez ciebie. To nie miało być”.

Odwróciłam się, próbując wymyślić, co dalej. Czułam, jak dzieci ciągną mnie za rękaw, zadając pytania, na które nie byłam gotowa odpowiedzieć.

„Mamo, co się dzieje z tatą?” zapytała Ava głosem drżącym z zakłopotania.

Wymusiłam uśmiech, pochylając się ku niej. „Nic mu nie jest, kochanie. Tata musi tylko trochę popracować. Ale i tak będziemy się dobrze bawić, dobrze?”

Ale w głębi duszy wiedziałam, że nie chodzi już tylko o podróż. Chodziło o coś głębszego, o coś, czego nie potrafiłam naprawić.

Rozczarowanie było przytłaczające. Spędziłam tyle czasu na planowaniu, wyobrażaniu sobie, jak będziemy się razem bawić, a teraz wszystko legło w gruzach.

Do odlotu samolotu pozostało jeszcze kilka godzin, ale nie mogłem już dłużej czekać.

Zebrałam dzieci i postanowiłam pójść bez Erica.

Mimo wszystko spędzimy wakacje, nawet jeśli nie tak, jak planowałem.

Gdy wchodziliśmy na pokład, nie mogłem powstrzymać się od spojrzenia na Erica stojącego samotnie w terminalu.

Nie wiedziałem, co się stanie dalej. Nie wiedziałem, jak to naprawić, ani czy w ogóle da się to naprawić.

Wiedziałam tylko, że muszę iść dalej, dla naszych dzieci i dla siebie.