WSZYSTKO ZACZĘŁO SIĘ OD UDAWANEJ KONTUZJI
Nigdy nie sądziłam, że starość spędzę w domu syna. Ale kiedy “naciągnęłam” nogę, a raczej nieco wyolbrzymiłam kontuzję, uznałam, że to idealny moment, by zamieszkać z Andrew i jego wiecznie naburmuszoną żoną Kate. Wiedziałam, że nie będzie zachwycona, ale przecież rodzina to rodzina, prawda?

Od pierwszego dnia czułam, że nie jestem mile widziana. Kate unikała mnie, a ja z uprzejmości (i odrobiny złośliwości) wtrącałam się w jej codzienne zajęcia. Zwłaszcza gdy z grabiami wyglądała jakby walczyła z niewidzialnym wrogiem w ogrodzie.

PONURY SĄSIAD I ŚMIAŁA UWAGA KATE
Nie mogłam nie zauważyć naszego sąsiada – sztywnego jak kij pan Davis codziennie przemierzał ogródek z miną jakby świat go zawiódł. “Taki sam jak Kate” – pomyślałam. Ale gdy ona zasugerowała, że mu się podobam, parsknęłam śmiechem. Ja? Zrzęda z naprzeciwka?

Mimo to, coś w jej słowach zostało w mojej głowie.

PIERWSZA KOLACJA I TANIEC BEZ MUZYKI
Następnego dnia, ku mojemu zaskoczeniu, sam pan Davis – a raczej Peter, jak się przedstawił – zaprosił mnie na kolację. Zgodziłam się, choć bardziej z ciekawości niż romantycznych pobudek. Wieczór okazał się dziwnie ciepły. Rozmawialiśmy, wspominaliśmy młodość, aż padło słowo „jazz”.

„Nie mam gramofonu, ale mogę zanucić” – powiedział z uśmiechem.

I tak, bez muzyki, zaczęliśmy się kołysać. W tej chwili coś we mnie pękło – po raz pierwszy od dawna czułam się… kobietą, nie tylko matką i teściową. Może i miał dziwne poczucie humoru, ale rozumiał mnie bez słów.

KATE, GRAMOFON I PLAN, KTÓRY WYCHODZI NA JAW
Nasza relacja się zacieśniała. Chodziłam do Petera częściej niż Kate do lekarza. Czułam, że się zakochuję. Aż nadeszło Święto Dziękczynienia.

Zaprosiłam Petera, bo przecież nie mógł siedzieć sam. Jednak przypadkowo usłyszałam rozmowę z Kate.

– Gramofon dojdzie w piątek, dzięki za pomoc – mówił.

– To ja dziękuję – odpowiedziała.

Poczułam, jakby ktoś mnie spoliczkował. Czy oni coś kombinowali za moimi plecami?

PRAWDZIWA INTENCJA, KTÓRA ROZGRZAŁA SERCE
Wpadłam do kuchni jak burza. Kate i Peter zamarli. Domagałam się wyjaśnień. Okazało się, że to wszystko było… planem. Moje dziecko i synowa uznali, że jestem samotna i nieszczęśliwa, a Peter – wdowiec po przejściach – był w podobnej sytuacji. Chcieli, byśmy się odnaleźli. Nawet gramofon był tylko pretekstem.

Wściekłość mieszała się z poczuciem upokorzenia. Ale kiedy Peter wyznał, że naprawdę mnie pokochał, nie potrafiłam już się złościć. Bo w jego oczach widziałam coś prawdziwego. Ciepło. Akceptację. I ten uśmiech, który mówił więcej niż słowa.

MIŁOŚĆ ZACZYNA SIĘ TAM, GDZIE KOŃCZY SIĘ GNIEW
Zgodziłam się. Nie od razu, ale w końcu. Powiedziałam, że gramofon zostaje u nas – skoro to od niego wszystko się zaczęło. Od tamtej pory Peter był przy mnie każdego dnia. Dzieliliśmy śniadania, spacery, książki i jazzowe wieczory.

A ja zrozumiałam, że czasem życie potrzebuje delikatnego popchnięcia – nawet jeśli początkowo wygląda jak spisek.

Historia Margaret pokazuje, że uczucie może przyjść wtedy, gdy najmniej się go spodziewamy – i że warto pozwolić sobie na szczęście, nawet jeśli droga do niego prowadzi przez nieporozumienia i gramofon bez igły. Święto Dziękczynienia już nigdy nie będzie takie samo – teraz kojarzy się z nowym początkiem i z miłością, która przyszła, gdy była najbardziej potrzebna.