„Nie drukuję pieniędzy!” Irina rzuciła portfel na stół i zmęczonym ruchem potarła skronie. Tani zegarek ze znoszonym paskiem wskazywał prawie jedenastą w nocy.

Anatolij nawet nie oderwał wzroku od telefonu. Ekran rzucał niebieskawe światło na jego nieogoloną twarz.

– Może chociaż pozmywasz naczynia? Jestem wykończona po dwóch zmianach – Irina założyła kosmyk włosów za ucho.

„Umyję to jutro” – mruknął Anatolij, nie odrywając wzroku od swojego niekończącego się profilu w mediach społecznościowych.

Irina rozejrzała się po kuchni. Brudne talerze piętrzyły się w zlewie już od trzech dni. Puste słoiki stały w rzędzie na parapecie. Ich mieszkanie, które zawsze było przytulne i czyste, teraz przypominało gabinet.

„Tolya, musimy porozmawiać” – Irina usiadła na brzegu sofy.

– Zaczynasz od nowa? – mąż skrzywił się i odłożył słuchawkę. – Zróbmy to jutro, dobrze? Głowa mi pęka.

– Codziennie pęka ci głowa! – Głos Iriny się trząsł. – Minęło pół roku. Nawet CV nie napisałeś!

Anatolij zerwał się z sofy. Jego twarz się wykrzywiła.

– Myślisz, że łatwo znaleźć normalną pracę? Bez znajomości, bez znajomości? Nie zostanę taksówkarzem ani kurierem!

– Nikt nie mówi o taksówce! Ale przynajmniej coś trzeba zrobić – westchnęła Irina. – Nasze oszczędności topnieją. Wczoraj wypłaciłeś pięć tysięcy. Po co?

– Śledzisz mnie? – Anatolij złapał się za kurtkę. – Jestem mężczyzną! Mam prawo odpoczywać z przyjaciółmi!

– A ja pracuję na dwa etaty? – Oczy Iriny napełniły się łzami.

Kiedyś marzyli o dużym domu. O dzieciach. O podróżach. Teraz ich rozmowy zmieniły się w same wyrzuty i wymówki.

„Potrzebuję powietrza” – Anatolij skierował się do drzwi. „Nie czekaj”.

Drzwi wejściowe zatrzasnęły się z takim hukiem, że filiżanka na stole podskoczyła. Irina opadła na sofę, chowając twarz w poduszce. Pachniało od niej chipsami. Tolya dawał jej róże ot tak, bez powodu. Teraz ich rozmowy przypominały „pole bitwy”.

Irina otworzyła aplikację bankowości mobilnej. Na koncie ogólnym zostało nieco ponad dwadzieścia tysięcy. Pensja ledwo wystarczała na czynsz i jedzenie. Jeszcze trochę i będzie musiała wpłacić na drugie konto. Na te pieniądze, które Irina od dawna oszczędzała na samochód.

Telefon zawibrował. Wiadomość od mojej przyjaciółki Katii: „Jak się masz? Trzymasz się?”

Irina uśmiechnęła się gorzko. Trzymać się? Kurczowo trzymała się rozpadającego się małżeństwa. Męża, który stał się dla niej obcy.

Spojrzała na oprawione zdjęcie na ścianie. Ich ślub. Anatolij w eleganckim garniturze, a ona w białej sukni. Szczęśliwi, zakochani. Gdzie ten czas się podział? Kiedy Tolia przestał być wsparciem, a stał się ciężkim brzemieniem?

Irina wiedziała: coś musi się zmienić. W przeciwnym razie ta niekończąca się walka po prostu ją zmiażdży. Ale wciąż kochała męża. I wciąż miała nadzieję, że Anatolij, którego kiedyś poślubiła, powróci.

Rano Irina wstała przed budzikiem. Oczy miała opuchnięte od płaczu, a w głowie szumiało. Cicho weszła do kuchni, starając się nie obudzić męża, który wrócił rano i teraz głośno chrapał na kanapie.

Po zaparzeniu herbaty Irina zerknęła na kalendarz. Dziś była środa, dzień jej dodatkowej zmiany w dziale księgowości centrum handlowego. Westchnęła, wyobrażając sobie osiem godzin liczb i raportów, a potem kolejne cztery na zmianie wieczornej.

„Chciałabym wziąć dzień wolny” – mruknęła Irina, masując skronie.

Telefon zawibrował. Szef niespodziewanie zasugerował, żebyśmy dziś pracowali do obiadu – raporty zostały złożone przed terminem. A prace w centrum handlowym zostały ukończone błyskawicznie.

Irina nie mogła uwierzyć własnym oczom. Po raz pierwszy od sześciu miesięcy los obdarował ją prezentem!

Wiosenne słońce delikatnie grzało jej twarz. Irina wzięła głęboki oddech i postanowiła wrócić do domu pieszo – zaledwie dwadzieścia minut.

Irina zwolniła przy wejściu. Okno ich mieszkania było szeroko otwarte. Głos Anatolija przebijał się przez hałas przejeżdżających samochodów. Mówił głośno, niemal radośnie. Irina była zaskoczona – jej mąż rzadko rozmawiał z kimkolwiek przez telefon.

Irina cicho otworzyła drzwi kluczem. W korytarzu było ciemno. Z kuchni dobiegał głos jej męża.

„Mamo, nie martw się, pomyślałem o wszystkim” – powiedział Anatolij radośnie, z entuzjazmem, jakiego Irina nie słyszała od miesięcy. „Teraz czas zainwestować w nieruchomości. Ta dacza za miastem to idealna opcja”.

Irina zamarła, przyciskając się do ściany. Czy mówili o daczy? O jakiej daczy?

„Weźmiemy twoje oszczędności, dodamy moje i Irki i to wystarczy” – kontynuował Anatolij. „Dacha oczywiście będzie zarejestrowana na moje nazwisko. Irka nie musi o tym wiedzieć”.

Irina zakryła usta dłonią. Serce zaczęło jej walić tak głośno, że Anatolij miał je usłyszeć. Jej mąż i teściowa planowali wydać swoje wspólne pieniądze za jej plecami!

Myśli Iriny pędziły jak szalone. Przez trzy lata oszczędzała każdy grosz, marząc o własnym samochodzie. Po ślubie zgodziła się na wspólne konto, ufając mężowi. A teraz Tolia, która przez pół roku leżała na kanapie, pracując na dwóch etatach, miała zarządzać ich oszczędnościami!

– Oczywiście, jutro wszystko zrobimy – zaśmiał się Anatolij. – Irka pracuje do wieczora, więc czasu jest mnóstwo. Znalazłem już działkę, sześćset metrów kwadratowych z małym domkiem. Naprawię dach, naprawię ogrodzenie – będzie pięknie! Pojedziemy tam całe lato.

Przez tyle lat ufała temu mężczyźnie. Kochała go. A on nawet nie chciał się z nią konsultować!

Ostrożnie, starając się nie skrzypieć podłogą, Irina wycofała się do drzwi. Wymykając się z mieszkania, szybko skierowała się na przystanek autobusowy.

W banku nie było tłoczno. Młoda pracownica z idealnym makijażem uśmiechnęła się do Iriny.

— W czym mogę pomóc?

„Muszę przelać pieniądze z konta” – głos Iriny zabrzmiał niespodziewanie stanowczo.

Piętnaście minut później wszystko było gotowe. Irina przelała oszczędności na konto matki.

Wracając do domu, Irina przemyślała każdy krok. Anatolij nie może domyślić się, że ona wie wszystko. Nie od razu.

Irina zatrzasnęła drzwi z głośnym trzaskiem, jakby dopiero co wróciła z pracy.

„Wróciłam!” krzyknęła, starając się brzmieć normalnie.

Anatolij leżał na kanapie, wpatrując się w telefon. Nawet nie odwrócił głowy.

„Mmm” – mruknął zamiast przywitać się.

Irina poszła do sypialni, gdzie stała komoda i stara szafa. Wyjęła dużą walizkę, którą zabrali na wycieczkę nad morze. Prawie cztery lata temu. Wtedy jeszcze byli szczęśliwi. Wtedy Tolya był innym człowiekiem.

A może po prostu nie widziała w nim tego, kim naprawdę był?

Irina położyła walizkę na łóżku i rozpięła zamek.

Z salonu dobiegał szmer telewizora. Anatolij jak zwykle oglądał mecz piłki nożnej. Irina uśmiechnęła się gorzko. Jej mąż nawet nie zauważył, jak spakowała wszystkie jego rzeczy.

„Tolya, wyprałam twoje koszulki” – krzyknęła, wyciągając jego ubrania z szafy. „Położę je na półkach!”

„Aha” – dobiegło z pokoju.

Irina szybko otworzyła drugą walizkę i zaczęła składać koszule, spodnie i skarpetki Toli. Dziesięć lat małżeństwa zmieściło się w dwóch walizkach i pudełku z dokumentami. Zabawne.

Dzwonek jej telefonu komórkowego sprawił, że Irina podskoczyła. Jekaterina, jej najlepsza przyjaciółka.

„Jak się masz? Rozmawiałeś już z nim?” – zapytała bez wstępu.

„Pakuję jego rzeczy” – odpowiedziała cicho Irina, odsuwając się od drzwi. „On nawet nie podejrzewa”.

– Jesteś pewien? Może jednak spróbujemy porozmawiać?

Irina pokręciła głową, chociaż jej przyjaciółka tego nie widziała.

– Katya, on i jego matka planowali wydać moje oszczędności bez mojej wiedzy. Po tym wszystkim, co zrobiłam. Po tych wszystkich miesiącach. Nie ma o czym mówić.

– Trzymaj się, kochanie. Jeśli potrzebujesz pomocy, jestem tutaj.

„Dziękuję” – Irina rozłączyła się i wróciła do przygotowań.

Wytoczyła rzeczy męża na korytarz. Irina poprawiła kołnierzyk bluzki i weszła do salonu. Anatolij siedział w fotelu, pochłonięty grą.

„Tolya, mam z tobą poważną rozmowę” – Irina wyłączyła telewizor.

– Hej! – oburzył się mąż. – To decydujący moment!

„To naprawdę decydujący moment” – Irina skrzyżowała ramiona na piersi. „Chcę, żebyś dziś wyjechał”.

Anatolij roześmiał się, myśląc, że to żart. Ale napotkawszy poważne spojrzenie żony, zamarł.

– Co ci jest, Irka? Zwariowałaś?

„Pojechałabym, gdybym została z tobą choć jeden dzień dłużej” – warknęła Irina. „Wiem wszystko o twoich planach. O daczy, o tym, jak ty i twoja matka zamierzacie wydać nasze oszczędności”.

Anatolij zbladł, a potem zarumienił się. Gwałtownie wstał z krzesła.

– Śledziłeś mnie?!

„Wróciłam wcześniej i słyszałam wszystko” – odpowiedziała Irina. „Każde słowo”.

Odwróciła się i poszła do kuchni. Anatolij pobiegł do telefonu, sprawdził saldo, a potem pobiegł do sypialni. Tam otworzył laptopa i zalogował się do bankowości internetowej.

– Ira! – krzyknął tak głośno, że aż zatrzęsły się szyby. – Gdzie są pieniądze? Czemu konto jest puste?

Irina w milczeniu nalała sobie herbaty. Anatolij wpadł do kuchni z twarzą wykrzywioną wściekłością.

– Gdzie położyłaś nasze pieniądze? – Złapał Irinę za ramię. – To także moje pieniądze!

– Zapomniałaś, kto odłożył te pieniądze? Nie przelałaś ani kopiejki na konto. Pieniądze są w bezpiecznym miejscu – Irina strząsnęła jego dłoń. – Przelałam je mamie.

– Co?! Jak śmiesz! – krzyknął Anatolij. – Oddawaj natychmiast!

„To moje oszczędności, Tolja” – odpowiedziała spokojnie Irina. „Zarobiłam je. Zwłaszcza przez ostatnie sześć miesięcy, kiedy leżałeś na kanapie. A ty chciałeś je ukraść i kupić daczę dla swojej mamusi”.

– Ukraść?! Zwariowałeś? Chciałem tylko zainwestować. Za nas oboje!

— Dla ciebie i mamy — Irina postawiła kubek na stole. — Słyszałam, jak mówiłeś, że „dacza będzie zarejestrowana tylko na ciebie. Czego nie muszę wiedzieć”. Wszystkie karty leżą na stole, Tolja.

Anatolij był zdezorientowany, po czym zaczął znowu krzyczeć:

– To też moje pieniądze! Zgłoszę to na policję!

„Proszę bardzo” – wzruszyła ramionami Irina. „Ale najpierw wyjaśnij, z czego żyjesz od sześciu miesięcy. Mogę ci pokazać wyciąg z banku. I powiedzieć, jak rzuciłaś pracę, nie mówiąc mi nic”.

Anatolij zamilkł. Potem wyszedł na korytarz i zobaczył swoje walizki.

„Co to za cyrk?” mruknął.

„Twoje rzeczy” – odpowiedziała Irina, wychodząc z kuchni. „Zabrałam wszystko. Szczoteczkę do zębów też. Idź sobie, Tolja. Natychmiast.”

– Nigdzie się nie wybieram! To moje mieszkanie!

„Mieszkanie jest wynajęte” – przypomniała Irina. „A ja za nie płacę od pół roku. Wybór jest więc prosty: albo się wyprowadzasz, albo zadzwonię na policję. Powiem im, że mąż mi grozi. Jak myślisz, komu uwierzą?”

Anatolij spojrzał na żonę, nie poznając jej. Gdzie się podziała cicha, potulna Irka, gotowa wybaczyć mu wszystko?

„Pożałujesz tego” – mruknął, chwytając walizki. „Twoja matka ci tego nie wybaczy”.

„Pozdrów Polinę Jewgienijewną” – uśmiechnęła się Irina. „Powiedz jej, żeby sama zebrała pieniądze na daczę”.

Anatolij wybiegł z mieszkania, trzaskając drzwiami tak mocno, że porcelanowa figurka, prezent od teściowej na parapetówkę, spadła z półki.

Irina powoli opadła na krzesło w korytarzu. Łzy płynęły strumieniami – nie z żalu, lecz z ulgi.

Telefon dzwonił bez przerwy. Polina Jewgienijewna bombardowała ją wiadomościami i telefonami. Irina przejrzała kilka pierwszych: „Jak mogłaś?”, „Odpowiesz za to!”. Bez namysłu zablokowała numer teściowej.

Kolejne dni zamieniły się w prawdziwy koszmar. Anatolij błagał go, żeby wrócił, a potem groził mu. Polina Jewgienijewna próbowała dzwonić z innych numerów. Irina nie poddała się. Miesiąc później złożyła pozew o rozwód, załączając zaświadczenia o dochodach i wydatkach z ostatnich sześciu miesięcy.

Po rozwodzie Irina znalazła się w salonie samochodowym. Przesunęła dłonią po gładkiej masce. Nie był to nowy samochód, o jakim marzyła wcześniej. Ale był to taki, na który było ją stać za zaoszczędzone pieniądze.

„Biorę to” – powiedziała zdecydowanie Irina.

Po załatwieniu wszystkich formalności, siedząc już za kierownicą swojego nowego samochodu, Irina włączyła radio. Zaczęła grać jej ulubiona piosenka – ta sama, do której tańczyli z Tolją na swoim weselu. Irina chciała zmienić kanał, ale nagle zdała sobie sprawę, że nie czuje już bólu. Jedynie lekki smutek z powodu minionego czasu.