W czasie ciąży wszystko się zmieniło.

Mój mąż Arnie, który kiedyś był dla mnie opoką, stał się źródłem bólu.

Wyśmiewał mój wygląd, ignorował moje trudności i sprawiał, że czułam się niechciana.

Potem zostawił mnie dla innej, myśląc, że wygrał.

Ale nie wiedział, że mam własny plan.

A gdy nadszedł ten czas, nawet się tego nie spodziewał.

Ciąża powinna być jednym z najpiękniejszych momentów w życiu kobiety – chyba że dźwigasz na sobie ciężar całego świata, a twój partner powoli staje się twoim wrogiem.

Zanim zaszłam w ciążę z Arniem, byliśmy szczęśliwi.

Sprawił, że czułam się kochana i pożądana, zawsze znajdując małe sposoby, aby okazać mi swoje uczucia.

Kiedy podjęliśmy decyzję o założeniu rodziny, był przeszczęśliwy, pokazywał pozytywny wynik testu z uśmiechem, a ja poczułam się jak najszczęśliwsza kobieta na świecie.

Ale kiedy moje ciało zaczęło się zmieniać, coś w nim się zmieniło.

Na początku było to niezauważalne.

Małe komentarze w stylu: „Mogłabyś przynajmniej ubierać się lepiej dla swojego męża, zamiast cały dzień chodzić w piżamie”.

Nie wspominając już o tym, że zmagałam się z ciągłymi porannymi mdłościami i wymiotami.

Wszystko stało się gorsze.

„Ty po prostu leżysz cały dzień. „W tym domu panuje nieporządek” – powiedział.

To było dla mnie trudne, ale nie miało to znaczenia.

Kiedy miałem osiem miesięcy, Arnie wrócił do domu późno w nocy, pachnąc damskimi perfumami.

Zapytałem, gdzie był, a on machnął ręką: „To nie twoja sprawa”.

Potem krzyknął czyjeś imię – Jessica.

Serce mi się ścisnęło.

Następne dni przyniosły to samo – późne noce, tajne rozmowy telefoniczne i narastające poczucie, że coś jest nie tak.

Jednak za każdym razem, gdy z nim rozmawiałem, zbywał moje obawy.

Byłam uwięziona w świecie bólu i samotności, niosąc na rękach jego dziecko, podczas gdy on znajdował ukojenie gdzie indziej.

Pewnego wieczoru wrócił do domu uśmiechnięty, a na jego telefonie migały powiadomienia.

Podniosłam telefon, odblokowałam go i zobaczyłam aplikację randkową pełną wiadomości od innych kobiet.

Mój świat się rozpadł.

Ale w tym momencie poczułem, że coś jest nie tak.

Musiałam się od niego uwolnić, ale potrzebowałam planu.

Następnego dnia wcieliłem swój plan w życie.

Niedługo potem Arnie wszedł do domu z nową dziewczyną, Stacy, jakby już wygrał.

Przedstawił ją spokojnie, mówiąc: „To Stacy, moja dziewczyna”.

Poczułam skurcz w żołądku, wzięłam głęboki oddech i zapytałam: „A co z naszym dzieckiem?”

Jego odpowiedź była chłodna: „Nie chcę ciebie i twojego dziecka”.

Serce mi pękało, gdy ze mnie kpił, twierdząc, że się zawiodłam, a Stacey była wszystkim, czym ja nie byłam.

Ale w tamtym momencie dokonałem wyboru.

Podpisałam papiery rozwodowe, które rzucił na stół, oddałam mu długopis i wyszłam, nie rezygnując z dumy.

Tego samego dnia, w którym sfinalizowano mój rozwód, urodziłam córkę Riley.

Ból i strach, wszystko zniknęło, gdy trzymałem ją w ramionach.

Była idealna, a w jej małych palcach odkryłem siłę, o której istnieniu nie miałem pojęcia.

Przez jakiś czas mieszkaliśmy u mojej matki, która pomagała mi przy Rileyu, gdy ja wracałam do zdrowia.

Kiedy wracałam do zdrowia, spojrzałam w lustro i prawie siebie nie poznałam.

Schudłam nie tylko fizycznie, ale i emocjonalnie. Staję się silniejsza każdego dnia.

Pewnego dnia Stacey przyszła nas odwiedzić.

Powiedziała, że ​​Arnie bez wahania przepisał mi wszystko.

Dom, rachunki – nie zadał sobie nawet trudu przeczytania gazet.

Był zbyt zajęty rozmyślaniem o tym, co z nią dostanie.

„No cóż, gratulacje” – powiedziała Stacey z uśmiechem.

„Teraz wszystko jest twoje.”

Kiedy Arnie zniknął z mojego życia, Riley i ja wróciliśmy do domu, który prawnie należał do mnie.

Po raz pierwszy od dłuższego czasu zapanował tu spokój i cisza.

Pewnego wieczoru usłyszałem krzyki na zewnątrz.

Wyszedłem na werandę i zobaczyłem Arniego, którego głos był pełen rozpaczy, gdy błagał Stacy, żeby do niego wróciła.

Ale to nie Stacy dzwonił. To byłem ja.

Nie mogłam powstrzymać uśmiechu, czując, jak cały ciężar tego, co się wydarzyło, wraca na swoje miejsce.

„Biedactwo” – powiedziałem, patrząc na niego z ganku.

Gdy mnie zobaczył, jego twarz wykrzywiła się ze złości.

“Co TY tu robisz?!” krzyknął.

Uniosłem brew i zrobiłem krok naprzód.

„Tego się nie spodziewałem, co?” Powiedziałem głosem podszytym drwiną.

„Oszukałem cię, Arnie. Wpadłeś w moją pułapkę.

Spojrzał na mnie zdezorientowany.

„O czym ty, do cholery, mówisz?”

Nie mogłem powstrzymać cichego śmiechu.

„Zatrudniłem Stacey. Wiedziałem, że się nabierzesz. Byłeś tak zaślepiony swoim ego, że nie zdawałeś sobie sprawy, że wszystko oddajesz mnie.

Jego twarz poczerwieniała ze złości.

“Wrobiłeś mnie!”

„Nie” – odpowiedziałem, wzruszając ramionami.

„Twoja własna żądza cię zdradziła. Dałem ci tylko możliwość zniszczenia samego siebie.

Błagał, a jego głos łamał się z rozpaczy.

Wróć do mnie. „Będzie mi lepiej.”

Nawet się nie wahałem.

“NIE.”

Jego gniew przerodził się w coś bardziej żałosnego.

„Nikogo innego nie znajdziesz oprócz mnie!”

Zachichotałam i przyjrzałam mu się uważnie.

„Spójrz na mnie, wyglądam teraz niesamowicie. Wiesz co?

Nie mam bezwartościowego mężczyzny, który by mnie dołuje. W międzyczasie jesteś praktycznie bezdomny.

Myślę, że będzie dobrze.

Po tych słowach odwróciłem się i wszedłem do środka, zamykając za sobą drzwi.

Podniosłem Riley i przytuliłem ją mocno.

Była wszystkim, czego potrzebowałem.

Arnie myślał, że wygrał.

Ale ostatecznie to jego własne działania zadecydowały o jego losie.