Julia wróciła do domu po długiej zmianie w ośrodku zdrowia. Dzień był ciężki – setki twarzy, dziesiątki telefonów, migrena nękająca ją wieczorem. Marzyła tylko o gorącym prysznicu i ciszy. Włożyła klucz do zamka i nagle usłyszała głośny śmiech dochodzący z mieszkania.

Otworzywszy drzwi, dziewczyna zobaczyła w kuchni nieznajomego. Młoda kobieta, mniej więcej w jej wieku, siedziała z filiżanką kawy i z entuzjazmem opowiadała coś Slavie. Na stole stało otwarte pudełko z pizzą.

• Ach, Yul, cześć! – Slava podniósł wzrok znad telefonu. – Poznajcie Alisę, moją siostrę.

Alicja uśmiechnęła się i machnęła ręką:

• Cześć! W końcu się spotkaliśmy. Sława tyle mi o tobie opowiadał.

Julia zamarła w drzwiach, nie wiedząc, co powiedzieć. Mieszkanie po rodzicach było jej jedynym majątkiem. Małe, jednopokojowe mieszkanie na obrzeżach miasta, ale jej własne. Kiedyś jej rodzice kupili je z myślą o przyszłości córki. Byli mądrzy i roztropni.

„Dzień dobry” – odpowiedziała sucho Julia. „Slav, mogę z tobą chwilę porozmawiać?”

Na korytarzu Julia mówiła cicho, żeby gość nie usłyszał:

• Czemu mnie nie ostrzegłeś? Przynajmniej bym się ogarnął i przygotował.
• No, daj spokój – wzruszył ramionami Sława – na co tu się przygotowywać? Przecież wpadła tylko z wizytą.

Julia westchnęła. Nie chciała się kłócić. Przez sześć miesięcy wspólnego życia przyzwyczaiła się do tego, że Sława rzadko czuł potrzebę, by ją ostrzegać.

Sześć miesięcy temu wszystko wydawało się takie proste. Poznała Sławę na urodzinach przyjaciela. Właśnie przeprowadził się do miasta, wynajął pokój w akademiku i pracował na pół etatu, gdzie tylko mógł. Wysoki, czarujący, z przebiegłym mrużeniem zielonych oczu i szalonymi historiami z przeszłości. Julia zakochała się od pierwszego wejrzenia, niczym w wirze.

„Chodźmy, przynajmniej zrobię herbatę” – powiedziała Julia, wracając do kuchni.

Alicja była zajęta pisaniem czegoś na telefonie. Obok niej leżała duża torba sportowa.

• Słuchaj, Yul – zaczął Sława, siadając na skraju stołu. – Chodzi o to… Alisa ma problemy z właścicielką, pilnie musi się wyprowadzić. Pomyślałem, może mogłaby u nas na jakiś czas zamieszkać?
• Jak długo to jest “na razie”? Julia postawiła czajnik na ogniu i odwróciła się.
• No, dopóki nie znajdzie nowego miejsca do życia – uśmiechnął się Sława. – Tydzień, dwa. Najwyżej miesiąc.

„Naprawdę długo tu nie zostanę” – wtrąciła Alicja. „To mieszkanie… co za koszmar! Właścicielka to wariatka, wiecznie wybredna. Albo muzyka jest głośna, albo często wpadają znajomi. A wczoraj nawet ogłosiła, że podnosi czynsz o połowę! Wyobrażacie sobie?”

Julia skinęła głową. Mogła to sobie wyobrazić. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że Sława nie zapłacił ani grosza za media przez ostatnie trzy miesiące. „Przejściowe trudności” – powiedział. „Kiedy znajdę normalną pracę, wszystko nadrobię”. Julia wierzyła. A raczej chciała wierzyć.

„Mogliśmy to omówić wcześniej” – Julia spojrzała na Sławę.

• Yul, o czym tu dyskutować? – Slava zmarszczył brwi. – To moja siostra, a nie obca osoba. Nie powinna mieszkać na ulicy.

„Nie o tym mówię” – Julia zaparzyła herbatę. „Musimy tylko ustalić, jak się zorganizujemy. Gdzie Alicja będzie spała, jak rozłożymy wydatki.

„Mogę skorzystać ze składanego łóżka” – szybko wtrąciła Alicja. „I oczywiście sama zapłacę za swoje jedzenie”.

Julia uważnie przyjrzała się dziewczynie. Rzeczywiście, wyglądała jak Sława – te same zielone oczy, ten sam zez. Tylko włosy miała ciemniejsze, a charakter, sądząc po wszystkim, bardziej zdecydowany.

„Dobrze” – zgodziła się Julia. „Zróbmy tak: ty się rozgość, a ja wezmę prysznic. To był ciężki dzień”.

W łazience Julia oparła czoło o chłodne kafelki. Woda spływała jej po plecach, a w głowie kręciło się od niepokojących myśli. Nie podobało jej się, że decyzja o przeprowadzce Alisy została podjęta bez niej. Nie podobało jej się, że będzie musiała dzielić i tak już małe mieszkanie z kimś innym. Ale przede wszystkim nie podobało jej się narastające poczucie utraty kontroli nad własnym życiem.

Kiedy Julia wyszła z łazienki, Alisa już rozkładała swoje rzeczy w korytarzu. Część jej ubrań wisiała na oparciu krzesła, kosmetyczka stała na półce w szafce nocnej, a drugi ręcznik już się prężył w łazience.

„Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza?” – zapytała Alicja, zauważając wzrok Julii. „Sława powiedział, że to w porządku”.

• Nie, to tylko… – Julia zawahała się. – Nieważne.

Wieczorem, gdy we trójkę jedli kolację w kuchni (makaron z serem – Julia nie miała czasu na gotowanie niczego bardziej skomplikowanego), dziewczyna postanowiła poruszyć temat, który ją dręczył.

• Alisa, porozmawiajmy o twoich warunkach bytowych – zaczęła Julia. – Nasze rachunki za media wynoszą około pięciu tysięcy miesięcznie. Jeśli podzielimy je na nas troje, to…
• Yul, co się stało? – przerwał Slava. – Jakie płatności? Jest tu najwyżej parę tygodni.

„Dwa tygodnie to też czas” – zaprotestowała spokojnie Julia. „I nie chodzi tu konkretnie o pieniądze. Chcę tylko, żebyśmy się wcześniej porozumieli. Co do pieniędzy, co do przestrzeni, co do obowiązków”.

„Nie mieszkam w akademiku” – dodała ciszej. „Nawet jeśli to krewni. Musimy negocjować”.

Alicja zamarła z łyżeczką w połowie drogi do ust. Zapadła cisza, przerywana jedynie tykaniem zegara.

• Aż tak bezczelny jesteś? – wybuchnął nagle Sława, zrywając się z krzesła. – Moja siostra ma kłopoty w wynajętym mieszkaniu, a ty tu liczysz pieniądze za czynsz?

Julia podniosła wzrok. Spojrzenie spokojne, usta zaciśnięte. Alisa siedziała nieruchomo, jakby bała się zwiększyć intensywność każdego ruchu.

„Nie liczę pieniędzy” – powiedziała Julia cicho, ale stanowczo, wstając. „Liczę granice. I je mam”.

Sława prychnął i odwrócił się do okna. Jego napięte plecy wyrażały urazę i irytację.

• No, chłopaki – Alicja próbowała załagodzić sytuację. – Rozumiem wszystko. Julia ma rację. Umówmy się: pomogę w sprzątaniu i zapłacę swoją część rachunków. To sprawiedliwe.

– O nie! – mruknął Sława, nie odwracając się. – To kompletna bzdura. Jesteś moją siostrą, a ona…

Nie dokończył „Julii”, a słowo zawisło w powietrzu jak ciężkie, niewypowiedziane pytanie. Kim ona jest? Dziewczyną? Konkubentką? Właścicielką mieszkania, do którego nie ma żadnych praw?

„Co” – kontynuował Slava, odwracając się w końcu – „mam płacić za własną siostrę? Czy ona jest ci winna? Za co? Za dach nad głową?”

– Slav, przestań – Alicja położyła rękę na ramieniu brata. – Nikt nikomu nic nie jest winien. Ale zasady są konieczne. Inaczej będzie bałagan.

Julia w milczeniu sprzątnęła naczynia ze stołu. W jej wnętrzu narastała fala urazy. W ciągu ostatnich kilku miesięcy przymykała oko na wiele rzeczy. Na to, że Sława nie spieszył się ze znalezieniem stałej pracy. Na to, że większość czasu spędzał wpatrzony w telefon. Na to, że jego obietnica „to tymczasowe” rozciągnęła się na sześć miesięcy.

– Wiesz, Julio – Sława skrzyżował ręce na piersi – mógłbym wynająć mieszkanie. Normalne dwupokojowe. I zabrać ze sobą Alisę. Żeby nie musiała tu cierpieć z powodu twoich zasad.

„Mogłabym” – zgodziła się Julia. „Co cię powstrzymuje?”

• Pieniądze! – wyrzucił z siebie Sława. – Wiesz, że teraz o pracę trudno.

„Wiem” – Julia skinęła głową. „I dlatego nie żądam od ciebie zapłaty za pobyt. Chociaż mogłabym. Ale wymagam szacunku. Dla siebie i mojego domu”.

Slava nagle podszedł bliżej, jego twarz się wykrzywiła.

– Może nie chodzi o pieniądze ani o zasady? Może po prostu zazdrościsz mi, że moja siostra tu jest? Boisz się, że z nią i ja zmówimy się przeciwko tobie?

Julia zmarszczyła brwi:

• Dlaczego tak myślisz? Co ma z tym wspólnego zazdrość?
• Poza tym! – Sława podniósł głos. – Patrzyłeś na nią z ukosa od pierwszego dnia. Alicja, nawiasem mówiąc, też to zauważyła.

Alicja gwałtownie podniosła głowę:

• Nic takiego nie powiedziałem!

– I na próżno – kontynuował Sława. – Widzę, co się dzieje. Julia nie chce, żebym miał własne życie! Własną rodzinę! Chce, żebym polegał tylko na niej.

Julia ciężko oddychała, powstrzymując napływające łzy. Te słowa były niesprawiedliwe i głęboko raniły. Pracowała całymi dniami, utrzymując ich oboje. Nigdy nie robiła Sławie wyrzutów, nie żądała od niego sprawozdania z tego, dokąd chodził i z kim rozmawiał. A teraz okazało się, że jest kimś w rodzaju strażniczki więziennej, odbierającej mu wolność.

„Idę spać” – powiedziała w końcu Julia, ledwo panując nad drżeniem głosu. „Jutro muszę wcześnie wstać”.

Już w łóżku słyszała, jak Sława i Alisa długo rozmawiają w kuchni. Nie mogła zrozumieć, o czym rozmawiają, ale od czasu do czasu słyszała śmiech. Wydawało jej się, że rozmawiają o niej. Miała wrażenie, że we własnym mieszkaniu, we własnym łóżku, nagle stała się zbędna.

Rano Julia wstała wcześniej niż wszyscy. Alisa spała na rozkładanym łóżku w kącie pokoju, Sława chrapał obok Julii. Dziewczyna ostrożnie wyślizgnęła się z łóżka i poszła zrobić śniadanie. Laptop Julii stał otwarty na kuchennym stole, choć wyraźnie pamiętała, że schowała go do torby przed pójściem spać.

„Dzień dobry” – rozległ się głos Alicji. „Przepraszam, wczoraj korzystałam z twojego laptopa. Zapomniałam naładować swojego”.

Julia wzdrygnęła się ze zdziwienia.

„Mogłaś zapytać o pozwolenie” – powiedziała, zamykając pokrywę laptopa.

„Sława powiedział, że to możliwe” – Alicja wzruszyła ramionami. „Co, nie było to możliwe?”

Po raz kolejny Slava zdecydował za nią. Po raz kolejny jej rzeczy zostały użyte bez pozwolenia. Drobiazg, ale tych drobiazgów nagromadziło się zbyt wiele.

• Alisa, posłuchaj – Julia zwróciła się do dziewczyny. – Nie lubię, kiedy ktoś zabiera mi rzeczy bez pytania. To nie jest akademik, gdzie wszystko jest wspólne. Każdy powinien mieć swoją osobistą przestrzeń i własność, którą inni szanują.

Alicja skrzyżowała ramiona na piersi:

• No cóż, przepraszam, nie wiedziałem, że tu obowiązują takie surowe zasady. W naszej rodzinie podchodzimy do tego na luzie.

„Każda rodzina ma swoje zasady” – odpowiedziała Julia. „A jeśli mieszkasz w moim domu, musisz uszanować moje”.

Alicja zaśmiała się:

• Mówisz tak, jakbyś ty i Slava nie byli rodziną.

Ten komentarz zaskoczył Julię. Kim właściwie byli ona i Sława? Parą mieszkającą razem? A może po prostu dziewczyną, która pozwoliła facetowi u siebie „tymczasowo” zamieszkać? Oczywiście dla Sławy „ich dom” był już czymś oczywistym. Ale nigdy nie rozmawiali o wspólnej przyszłości. Nie rozmawiali o małżeństwie ani o dzieciach. Do licha, nawet nie rozmawiali o tym, jak podzielić czynsz!

„Sława i ja…” zaczęła Julia, ale w tym momencie do kuchni wszedł sam Sława. Twarz miał zaspaną, włosy sterczały mu na wszystkie strony.

• Czemu mnie nie obudziłeś? – Przeciągnął się i ziewnął. – O czym ty mówisz?

„O zasadach pobytu” – odpowiedziała Julia. „I o tym, że nie można niczego zabierać bez pytania”.

Slava przewrócił oczami.

• Znów się w to bawisz? Yul, czemu zachowujesz się jak mała dziewczynka? To tylko laptop. Ludzie mają poważne problemy, a ty robisz z tego aferę z powodu jakiejś bzdury…

„Dla mnie to nie jest bzdura” – przerwała Julia. „I chciałabym, żeby to uszanowano”.

Sława prychnął:

• Dobrze. Alice, widzisz, jak tu jest surowo? Bądź tak miła i zapytaj gospodynię o pozwolenie, zanim kichniesz.
• Sława! – Julia podniosła głos. – Przestań!
• Co? – Rozłożył ręce. – Tylko tłumaczę siostrze, jak poważna jest ta sprawa. Co, jeśli odwróci kubek w złą stronę albo powiesi ręcznik na złym wieszaku? I co wtedy, wyrzucą ją na ulicę?

Julia wzięła głęboki oddech, próbując się uspokoić:

• Nikt nikogo nie wyrzuca. Proszę tylko o wzajemny szacunek.
• Szacunek? – Uśmiechnął się Sława. – Myślę, że to raczej kwestia kontroli. Wiesz, Julio, kiedyś myślałam, że naprawdę mnie kochasz. Ale teraz widzę, że po prostu potrzebowałaś kogoś, kto zatańczy, jak ci zagra.

Słowa zamarły w powietrzu, ciężkie jak kamienie. Julia powoli spojrzała na swoje dłonie, splecione na stole. W skroniach pulsowało jej serce. Nie tak wyobrażała sobie ich rozmowę.

„Nie spodziewałam się tego po tobie” – powiedziała cicho Julia. „I nie chciałam, żeby to wszystko tak się potoczyło”.

• Jak to? – Sława skrzyżował ręce na piersi. – Chciałem tylko pomóc siostrze. A ty zachowujesz się, jakby cię okradziono.

Julia podniosła oczy:

– Nie chodzi o Alicję. Chodzi o to, że nie uznałeś za konieczne, żeby mnie o to zapytać, zanim kogoś sprowadzisz do mojego mieszkania.

„Do naszego mieszkania” – sprostował Slava, uderzając dłonią w stół.

– Moje – powiedziała stanowczo Julia. – Prawnie – moje. Przyjęłam cię, bo cię kochałam. I nadal cię kocham. Ale ty najwyraźniej zrozumiałeś to jako prawo do decydowania za mnie.

Slava zarumienił się, a mięśnie na jego kościach policzkowych zaczęły drgać.

„Jesteś bezduszny” – powiedział Sława przez zaciśnięte zęby, podnosząc głos. „To moja siostra! Jest sama! Czy ty w ogóle rozumiesz, jak to jest nie mieć dachu nad głową?”

Alicja poruszyła się niespokojnie na krześle, wyraźnie zawstydzona tym, że wywołała kłótnię.

„To mój dom” – powiedziała Julia cicho, ale stanowczo. „Ja też jestem sama. I ja też tu potrzebuję wsparcia, a nie kolejnego „biednego krewnego”.

W kuchni zapadła ciężka cisza. Alicja kaszlnęła:

• Yul, no dalej, dlaczego robisz to od razu… Nie będziemy tu długo.
• Tym bardziej – skinęła głową Julia. – W takim razie podpiszemy umowę na tydzień.
• Umowa? – prychnął Sława. – Mówisz serio? Między krewnymi?

„Tak” – odpowiedziała Julia prosto. „Umowa. Wszystko jest uczciwe i przejrzyste. Kiedy się wprowadzasz, kiedy się wyprowadzasz, kto za co płaci”.

– Hańbisz ludzi! – Sława zerwał się z krzesła. Twarz mu spurpurowiała, pięści zacisnęły się. – Nie jesteśmy twoimi lokatorami! Myślisz, że skoro masz własne mieszkanie, możesz upokarzać ludzi?

Julia milczała, patrząc na niego. Po raz pierwszy w ich związku poczuła prawdziwy strach. Sława nadal krzyczał, machając rękami. Alisa próbowała go uspokoić, ale na próżno.

• Slav, dość tego! – Alicja złapała brata za rękaw. – Przestań krzyczeć!

Julia powoli wstała i wyszła z kuchni. Sława i Alisa usłyszeli trzask drzwi szafy w pokoju. Minutę później Julia wróciła z dwiema dużymi torbami sportowymi.

• Proszę, – położyła torby na podłodze. – Wszystko jest tutaj. Twoje i Alicji.

Slava zamarł z otwartymi ustami, nie wierząc własnym oczom.

„Schludnie spakowałam swoje rzeczy” – kontynuowała spokojnie Julia. „Możesz zadzwonić do znajomego, żeby je odebrał”.

• Czy ty… czy ty nas wyrzucasz? – Sława opuścił ręce, oszołomiony.

„Nie chcę już słyszeć krzyków w moim domu” – odpowiedziała Julia.

Alicja szybko wstała i chwyciła swoją torbę.

„Slava, chodźmy” – powiedziała cicho Alicja. „My… Nie pytaliśmy!”

• Dokładnie, – skinęła głową Julia. – Nawet nie zapytałeś.

Sława spojrzał oszołomiony najpierw na Julię, potem na torby.

„Nie możesz tego zrobić” – powiedział w końcu Sława. „Gdzie będę mieszkać?”

„Mówisz od sześciu miesięcy, że szukasz pracy i mieszkania” – odpowiedziała Julia. „Myślę, że coś wymyślisz”.

Slava chwycił torbę i ruszył do wyjścia, mamrocząc przekleństwa. Alisa poszła za bratem, rzucając Julii przepraszające spojrzenie.

W holu słychać było już głosy sąsiadów, którzy wyglądali z mieszkań na hałas. Julia stała w drzwiach, obserwując, jak Sława i Alisa schodzą po schodach. Sława przeklinał głośno, nie przebierając w słowach. Alisa milczała, z opuszczoną głową.

Kiedy Sława i Alisa zniknęli z pola widzenia, Julia powoli zamknęła drzwi. Oparła się o nie plecami i zamknęła oczy. Nie płakała. Nie była zła. Jej pierś była cicha i pusta – i wreszcie spokojna.

Julia rozejrzała się po korytarzu. Kurtka Sławy wisiała na wieszaku, jego trampki w szafce na buty. Na stoliku nocnym leżały jakieś papiery zostawione przez Alisę. Julia zebrała wszystko do torby i odłożyła na bok. Jutro zaniesie to do piwnicy, jeśli Sława nie zadzwoni.

Wieczorem Julia porządkowała półkę w kuchni, na której zmieściły się cudze rzeczy. Kubek Sławy z napisem „Najlepszy facet na świecie”, filiżanka z wyszczerbionym uchem, którą przyniosła Alisa, kilka torebek herbaty niewiadomego pochodzenia.

Julia starannie schowała wszystko do pudełka i umieściła tam swoje książki, kubki i zdjęcia. Kuchnia stopniowo wróciła do stanu sprzed przybycia Sławy. Julia wytarła półki, umyła naczynia, posprzątała lodówkę. Stopniowo odzyskiwała swoją przestrzeń. Odzyskiwała swój dom.

Była już po północy, Julia leżąc w łóżku, rozmyślała o tym, co się stało. To było bolesne. Nie dlatego, że rozstała się ze Sławą. Ale dlatego, że przez sześć miesięcy nie dostrzegała tego, co oczywiste: Sława nigdy nie szanował jej i jej przestrzeni. Przez te wszystkie miesiące udawała, że tak właśnie powinno być. Ta miłość to poświęcenie wygody, zasad, granic.

Telefon zapiszczał, sygnalizując wiadomość. Julia odblokowała ekran.

Slava: „Wszystko zepsułeś, nie wrócę”

Julia spojrzała na wiadomość i niespodziewanie się uśmiechnęła:

• Dzięki Bogu. Tylko nie obiecuj. Tylko nie wracaj.

Wyłączyła telefon i odłożyła go na stolik nocny. Po raz pierwszy od dawna Julia spała spokojnie, bez lęku, bez poczucia, że coś jest nie tak.

Rano Julia obudziła się w ciszy. Nikt nie chrapał w pobliżu, nikt nie kręcił się po kuchni, brzęcząc naczyniami, nikt głośno nie rozmawiał przez telefon. Tylko promienie słońca przebijały się przez zasłony, rysując wzory na ścianie.

Julia zrobiła sobie kawę – niezbyt mocną, jak lubił Sława, ale taką, jaką lubiła. Włączyła cicho muzykę – nie ciężki rock, jak Sława, ale spokojny jazz. Usiadła przy oknie, patrząc na budzące się miasto.

Telefon znów dał oznaki życia. Wiadomość od Sławy:

„Czy mogę dziś odebrać resztę moich rzeczy?”

Julia napisała krótkie „Tak” i podała godzinę.

Kiedy Sława przybył, Julia powitała go na progu. Rozmowa była krótka i oschła.

„Twoje rzeczy są tam” – Julia wskazała na torby na korytarzu.

„Dziękuję” – mruknął Slava, nie patrząc na nią.

„Jak się czuje Alicja?” zapytała Julia.

„W porządku” – wzruszył ramionami Sława. „Teraz mieszka u mojego znajomego. Wkrótce znajdzie nowe mieszkanie”.

„Okej” – Julia skinęła głową.

Pauza się przeciągała. Julia widziała, że Sława chciał coś powiedzieć. Może przeprosić. Albo poprosić o kolejną szansę. Ale on tylko westchnął i wziął torby.

„Powodzenia” – powiedział Slava na koniec. „Trudno znaleźć dobrą osobę”.

„Szczególnie ktoś, kto szanuje granice innych ludzi” – dodała cicho Julia.

Sława nie odpowiedział, tylko się zaśmiał i wyszedł. Julia zamknęła za nim drzwi. To już było definitywne.

Julia wróciła do pokoju i rozsunęła zasłony. Promienie słońca zalały przestrzeń. Znów zapanował tu porządek. Wszystko było na swoim miejscu, każdy centymetr przestrzeni należał tylko do niej.

Julia znów jest sama. Ale w swoim domu, w swojej ciszy, w swojej prawdzie. I teraz wiedziała na pewno: miłości nie mierzy się pieniędzmi. Ale szacunek mierzy się granicami. A wejście do jej domu to szacunek. Wyjście to jedno słowo.

Julia podeszła do okna i je otworzyła. Wiosenne powietrze wdarło się do pokoju, niosąc ze sobą zapach świeżości i odnowy. Gdzieś w głębi duszy Julia wiedziała, że prędzej czy później znów wpuści kogoś do swojego domu i życia. Ale teraz na innych zasadach. Z jasnymi granicami, z wzajemnym szacunkiem, z uczciwymi zasadami.

Na razie dobrze jej samej. W ciszy. W spokoju. W równowadze ze sobą.