Nazywam się Sophie Green i zawsze kochałam zwierzęta.

Po wielu latach mieszkania samemu w małym mieszkaniu zacząłem czuć się trochę samotny.

Podobał mi się pomysł posiadania futrzanego przyjaciela, który witałby mnie w domu, dotrzymywał mi towarzystwa i wnosił radość do mojego życia.

Wtedy podjąłem decyzję o posiadaniu psa.

Dobrze się przygotowałem.

Chciałem adoptować psa ze schroniska, żeby dać mu drugą szansę na kochający dom.

Przez kilka tygodni odwiedzałem lokalne schroniska, próbując znaleźć odpowiedniego dla siebie zwierzaka.

Było tam mnóstwo uroczych psów, każdy z własną historią, ale szukałam takiego, który pasowałby do mojej osobowości – spokojnego, przyjacielskiego i takiego, z którym łatwo się porozumiewać.

W końcu, po tygodniach poszukiwań, trafiłem na psa o imieniu Max.

Był to pies średniej wielkości, o złocistobrązowym umaszczeniu i wyrazistych oczach, które zdawały się kryć całe historie.

Jego futro było trochę kudłate, ale miał miłą i przyjacielską naturę.

Gdy go zobaczyłem, od razu wiedziałem, że to on.

Wypełniłem wszystkie dokumenty i kilka dni później Max był już w moim domu.

Pierwsze kilka tygodni było po prostu cudowne.

Max okazał się dokładnie taki, jak go sobie wyobrażałam.

Był czuły, posłuszny i bardzo przyjacielski.

Wieczorami zabierałam go na spacery po okolicy i obserwowałam, jak bawi się nowymi zabawkami w salonie.

Uczynił z mojego mieszkania prawdziwy dom.

Ale pewnego dnia wydarzyło się coś nieoczekiwanego.

Wybraliśmy się z Maxem na spacer, gdy przypadkowo spotkałam kogoś, kogo nie widziałam od lat – to był Luke, mój były chłopak.

Spotykaliśmy się przez kilka lat, zanim się rozstaliśmy, a po rozstaniu prawie ze sobą nie rozmawialiśmy.

Nasze rozstanie przebiegło w przyjaznej atmosferze, ale w naszych relacjach zawsze pojawiały się pewne niezręczności.

Dziwnie było go znowu zobaczyć po tylu latach, ale uśmiechnąłem się do niego, gdy podszedł.

„Cześć, Sophie! Wow, minęło tyle czasu” – powiedział zaskoczony Luke.

Uśmiechnąłem się. – Tak, rzeczywiście. Jak się masz?

„W porządku, praca zajmuje dużo czasu” – odpowiedział, po czym spojrzał na Maxa, który radośnie merdał ogonem. „To twój pies? Jest taki słodki”.

Skinąłem głową. „Tak, adoptowałem go ze schroniska kilka tygodni temu. Ma na imię Max”.

Luke przykucnął, żeby pogłaskać Maxa, i nagle zauważyłem coś dziwnego.

Na moment w jego oczach pojawiło się zrozumienie.

— Chwileczkę… — wyprostował się. — To jest… Max? Ten sam Max, którego miałem?

Zamarłem.

Przez chwilę myślałem, że źle usłyszałem.

„Co masz na myśli?” zapytałem zdezorientowany.

Wyraz twarzy Luke’a stał się poważny.

— Wygląda jak ten sam pies, którego miałem przed naszym rozstaniem.

Adoptowałem go ze schroniska kilka lat temu.

Był moim najlepszym przyjacielem.

Nie mogę uwierzyć, że to on.

Moje serce zaczęło bić szybciej.

• Czekaj, masz na myśli, że Max był twój?

Luke skinął powoli głową, nie odrywając wzroku od Maxa.

• Tak.

To był mój pies.

Długo się tego trzymałem, ale w końcu musiałem się poddać.

Nie dlatego, że go nie kochałam.

To… było spowodowane okolicznościami osobistymi.

Musiałam przeprowadzić się do miejsca, gdzie nie są dozwolone zwierzęta i musiałam się z nim rozstać.

Stałem tam, próbując przetworzyć jego słowa.

Max – mój Max – należał kiedyś do Luke’a.

Pies, którego pokochałam i o którego się zatroszczyłam, nie był po prostu bezdomnym zwierzęciem ze smutną historią.

Stał się częścią mojej przeszłości w sposób, którego się nigdy nie spodziewałam.

Uświadomienie sobie tego faktu spadło na mnie niczym grom z jasnego nieba.

Luke stał tuż przede mną i głaskał psa, który kiedyś należał do niego, a ja czułam tylko dezorientację.

„Skąd wiesz, że to ten sam pies?” – zapytałem, potrzebując potwierdzenia.

Luke wskazał na charakterystyczną białą plamę na piersi Maxa.

„Zawsze miał to miejsce.

Żuł zabawkę, która wydawała dźwięk, który bardzo mu się podobał.

A on nienawidził pływania – nadal nienawidzi, prawda? – zaśmiał się cicho.

Spojrzałem na Maxa, który radośnie merdał ogonem i ciężko oddychał.

Pamiętam dzień, w którym go przygarnęłam.

W schronisku powiedziano mi, że Max jest bezdomny, ale nie wspomniano nic o jego przeszłości.

Teraz było już jasne, że nie powiedzieli całej prawdy.

Poczułem się zdradzony przez to schronisko.

Nie powiedzieli mi, że psa, którego wzięłam, oddał kiedyś mój były mężczyzna, z którym spędziłam tyle lat.

„Nie mogę w to uwierzyć” – powiedziałem cicho, niemal szeptem.

Luke wyglądał na szczerze zaskoczonego moją reakcją.

„Nie chciałem, żeby to było niezręczne, Sophie.

Pomyślałem, że powinieneś wiedzieć.

Nie chciałem, żebyś poczuł się dziwnie słuchając jego opowieści.

Skinąłem głową, wciąż trawiąc to, co zostało powiedziane.

„Dziękuję, że mi powiedziałeś” – odpowiedziałem, choć nie mogłem pozbyć się uczucia sprzeczności.

Pokochałam tego psa, a teraz, gdy poznałam jego przeszłość z Lukiem, poczułam więź ze wspomnieniami, które próbowałam odrzucić.

Luke milczał przez chwilę, a potem odezwał się ponownie.

Słuchaj, jeśli kiedykolwiek będziesz czegoś potrzebował, nie wahaj się ze mną skontaktować.

Chciałam tylko, żebyś wiedział, że Max zawsze był dobrym psem.

Zasługuje na kochający dom.

Skinąłem głową, wciąż będąc w szoku.

Dziękuję, Luke.

Wezmę to pod uwagę.

Staliśmy tam jeszcze przez chwilę, wymieniając grzecznościowe zwroty, ale w mojej głowie kołatało się tylko jedno pytanie – pies przede mną, pies, który kiedyś należał do mojego byłego.

Wydawało się to nierealne.

Na koniec Luke pożegnał się i odszedł, zostawiając mnie tam, trzymającą w rękach smycz Maxa i z milionem myśli w głowie.

Wróciłem do domu i spędziłem resztę dnia z Maxem, próbując uporządkować swoje uczucia.

Kochałem tego psa.

Teraz był mój i zapewniłam mu bezpieczny dom.

Ale wiedza o jego przeszłości z Lukiem skłoniła mnie do myślenia.

Czy mogę go zatrzymać w swoim życiu, nie czując się dziwnie z powodu związku z przeszłością?

Czy naprawdę będę w stanie uwolnić się od tych doświadczeń?

W ciągu kolejnych dni uświadomiłem sobie jedną ważną rzecz.

Max sam stał się częścią mojego życia.

Fakt, że kiedyś należał do Luke’a, nie zmieniał faktu, że teraz był moim psem.

Nie zamierzałam pozwolić, aby jego przeszłość wpłynęła na kształt naszego związku.

Znalazł u mnie dom i to było najważniejsze.

Przygarnęłam go, żeby zapewnić mu lepsze życie, a on dał mi miłość i wsparcie, których potrzebowałam.

Na koniec zdałem sobie sprawę, że zawsze będę trochę zaskoczony tym, w jaki sposób moje drogi i Maxa się skrzyżowały.

Ale wiedziałem też, że czasami życie przynosi nieoczekiwane połączenia – i jeśli dasz im szansę, mogą stać się czymś naprawdę wyjątkowym.