Zawsze z utęsknieniem czekałam na rodzinne obiady.

Każdej niedzieli spotykałem się w ich domu z moją siostrą Mią, jej mężem Alexem i dwójką ich dzieci.

Atmosfera była ciepła i przyjazna, miło spędziłem czas razem, nadrabiając zaległości.

Ale w ostatnich miesiącach dzieje się coś dziwnego.

Podczas tych kolacji nie mogłem nie zauważyć, że Alex, mój zięć, nieustannie na mnie patrzył.

Nie było to przypadkowe spojrzenie, jakie jeden członek rodziny rzuca drugiemu podczas rozmowy.

Nie, to było coś bardziej intensywnego: za każdym razem, gdy tego nie zauważałam, jego oczy wciąż były mi skierowane.

Łapałam jego wzrok z drugiego końca stołu, a gdy nasze spojrzenia się spotykały, szybko odwracał wzrok, jakby się wstydził — i robił to samo kilka minut później.

Na początku myślałam, że to nic takiego, że może mi się wydaje.

Ale po kilku tygodniach nie mogłam już tego ignorować.

Zacząłem czuć się niekomfortowo.

Czy to moja wina?

Czy wyglądam dziwnie?

Czy robię coś źle?

W końcu zdecydowałem, że muszę porozmawiać z Mią.

Napięcie narastało już od kilku tygodni i nie mogłam już znieść tego niezręcznego uczucia.

Pewnego wieczoru po kolacji, gdy zmywaliśmy naczynia w kuchni, zebrałem się na odwagę, żeby poruszyć ten temat.

„Mia, mogę cię o coś zapytać?” zapytałem, starając się zachować spokojny ton.

„Oczywiście, powiedz mi” – odpowiedziała, wycierając blat i nie patrząc na mnie.

• Chciałem z tobą o czymś porozmawiać… Chodzi o Alexa. Zauważyłem, że gapił się na mnie podczas kolacji. Zaczynam się czuć nieswojo.

Czy Ty też to zauważyłeś?

Mia zamarła, jej ręka pozostała nieruchoma na blacie stołu i przez chwilę milczała.

Widziałem jak szybko myślała.

„Cieszę się, że w końcu o tym rozmawiamy” – powiedziała, zwracając się do mnie.

• Też to zauważyłem i zastanawiałem się, kiedy to powiesz.

„Naprawdę?” zapytałem zszokowany.

• Więc wiesz, o czym mówię?

Mia westchnęła i jej wyraz twarzy uległ zmianie.

• Tak, wiem. Ale nie chciałem ci tego mówić, żeby nie stawiać cię w niezręcznej sytuacji.
• Ale szczerze mówiąc… Myślę, że wiem, dlaczego tak się zachowuje.

Poczułem, jak ściska mi się żołądek.

• Dlaczego? Co się stało?

Mia wzięła głęboki oddech, a potem powiedziała z rozczarowaną miną:

• To przez sposób w jaki się ubierasz.

Spojrzałem na nią ze zdziwieniem.

• Co? Jak się ubrać? O czym ty mówisz?

„Słuchaj, przykro mi to mówić, ale to prawda” – kontynuowała łagodnym, lecz stanowczym głosem.

• Alex zawsze czuł… do ciebie pewien pociąg.
• Ostatnio jest jeszcze gorzej.

— Sposób, w jaki się ubierasz, kiedy tu przychodzisz — obcisłe koszulki, spódnice, sposób, w jaki układasz włosy.

• To doprowadza go do szału i widzę to w jego oczach za każdym razem, gdy wchodzisz do pokoju.

Poczułem, jak moja twarz robi się czerwona ze zdziwienia.

• Mówisz poważnie? Mówisz, że gapi się na mnie z powodu mojego ubrania?

Mia skinęła głową, a jej wyraz twarzy wyrażał zarówno poczucie winy, jak i zrozumienie.

„Nawet nie chciałam się do tego przyznać przed sobą, ale to prawda.

— Starałam się znaleźć rozwiązanie, które nie wywoła chaosu w rodzinie.

• Ale sposób w jaki on na ciebie patrzy… to nie jest normalne.

Moje myśli były kompletnie splątane.

Poczułem mieszaninę złości i zdziwienia.

Jak Alex, mąż mojej siostry, mógł się tak wobec mnie zachowywać?

Jak Mia mogła po prostu tam siedzieć i mówić mi, że to wina moich ubrań?

„Nie wiem, co powiedzieć” – mruknąłem.

• Nie miałem o tym zielonego pojęcia.

— Myślałem, że to tylko mi się wydaje.

— Owszem, staram się ubierać ładnie na rodzinne kolacje, ale nigdy nie sądziłam, że będzie to tak odebrane.

„Wiem i rozumiem cię” – szybko odpowiedziała Mia.

— Ale sposób, w jaki Alex na ciebie patrzy… to coś więcej niż tylko przelotny podziw.

„Myślę, że to go męczy już od jakiegoś czasu i trudno mu to powstrzymać.

— Chciałbym, żeby to się nie wydarzyło, ale taka jest rzeczywistość.

Usiadłem przy kuchennym stole i poczułem się przygnębiony.

To była ostatnia rzecz, jakiej się spodziewałem.

Mężczyzna, którego zawsze uważałem za szwagra i przyjaciela, żywił do mnie uczucia.

A teraz moja siostra mówi mi, że wszystko kręci się wokół moich ubrań?

„Nie wiem, co robić” – wyszeptałem.

„Mam wrażenie, że oskarżono mnie o coś, czego nawet nie podejrzewałem”.

— Czy powinnam przestać ubierać się tak, jak chcę?

Mia spojrzała na mnie ze współczuciem.

• Nie, nie winię cię.
• Ale myślę, że powinnaś być świadoma tego, jak twoje zachowanie na niego wpływa.

„Jeśli sprawia to, że czuje się niekomfortowo lub zachęca go do przekraczania granic, może warto zastanowić się nad tym, co założysz, kiedy tu przyjdziesz.

— Nie chodzi o zmianę osobowości, ale o utrzymanie równowagi w rodzinie.

Przez chwilę milczałem, próbując wszystko przetworzyć.

Czy to naprawdę moja wina, że Alex na mnie patrzy?

Czy nieświadomie przyciągałem jego uwagę samym swoim strojem?

„Może powinnam z nim porozmawiać” – powiedziałam w końcu niepewnie.

• Może przestanie, jeśli zauważy, że czuję się przy nim niekomfortowo.

Mia skinęła głową.

• To chyba dobry pomysł.
• Ale uważaj, okej?

„Nie chcę, żebyś czuła, że musisz ubierać się inaczej dla kogoś innego, ale nie chcę też, żeby to powodowało dodatkowe problemy w rodzinie”.

„Rozumiem” – powiedziałem drżącym głosem.

— Nie sądziłem, że to aż tak poważne.

— Nie pomyślałabym, że tak na mnie patrzył.

— To wydaje się… złe.

„Wiem i przykro mi, że przez to przechodzisz” – powiedziała Mia, wyglądając na winną i zmartwioną.

• Ale będę cię wspierać w każdej decyzji, którą podejmiesz.

— Mam tylko nadzieję, że to nie zniszczy naszej rodziny.

Kiedy dziś wieczorem wychodziłam z domu mojej siostry, poczułam głębokie poczucie niepokoju.

Sytuacja okazała się bardziej skomplikowana, niż mogłam sobie wyobrazić, i teraz musiałam znaleźć sposób, aby sobie z nią poradzić, nie niszcząc przy tym moich relacji z siostrą i jej rodziną.

Nie wiedziałem, co przyniesie przyszłość, ale wiedziałem, że nic już nie będzie takie samo.