Był to zupełnie zwyczajny wieczór powszedni.

Metro szumiało, niektórzy ziewali, inni zamyśleni patrzyli w podłogę, a wagony niezmiennie wiozły zmęczonych ludzi po swoich trasach.

Usiadłem przy oknie i po prostu patrzyłem.

Na następnej stacji drzwi wagonu się otworzyły i wszedł do środka chłopiec, który wyglądał na około dziesięcioletniego.

Wyglądał jak uczeń, który opuścił lekcje: potargane włosy, pognieciony T-shirt i stare spodenki.

W jednej ręce trzymał zużyty tenisówkę, a stopy miał bose.

Na jednej stopie ma cienką, pasiastą skarpetkę.

Szybko zajął puste miejsce między dwoma pasażerami i starał się nie wyróżniać.

Ale nie dało się go nie zauważyć.

Niektórzy pasażerowie od razu wpatrywali się w telefony.

Ktoś rzucił mu krótkie spojrzenie i natychmiast udał, że jest zamyślony.

Jednak mężczyzna siedzący po prawej stronie chłopca zachowywał się inaczej.

Miał na sobie ubranie robocze – dżinsy z plamami farby, grubą kurtkę i masywne buty.

Kilkakrotnie spojrzał na bose stopy dziecka, a potem na torbę leżącą u jego stóp.

Było oczywiste, że o czymś myślał.

Mijaliśmy trzy stacje. Potem jeszcze jedną.

I nagle – czwartego dnia – mężczyzna pochylił się, odchrząknął i niezbyt głośno, ale wystarczająco wyraźnie powiedział coś, co wprawiło w osłupienie wszystkich w wagonie:

• Wiesz, kupiłem mojemu synowi trampki.

Ale pomyślałem sobie – ma parę, dobrą.

A prawdopodobnie potrzebujesz tego jeszcze bardziej.

Otworzył torbę, wyjął pudełko i zdjął pokrywę.

W środku znajdują się zupełnie nowe, niebieskie trampki z metkami, nigdy nie noszone.

Chłopiec wpatrywał się najpierw w buty, potem w mężczyznę i znów w trampki.

Powoli je wziął, przymierzył… Pasowały idealnie.

Spojrzał w górę, a na jego twarzy pojawił się skromny uśmiech.

Powiedział niemal szeptem:

• Dziękuję.

Mężczyzna lekko wzruszył ramionami:

• Jeśli możesz, po prostu przekaż to dalej.

Na następnym przystanku chłopiec wysiadł.

Ale nie ten sam, który wszedł: w nowych trampkach, z prostym tyłem – i czymś, czego nie widać gołym okiem, ale co jest odczuwalnie mocniejsze niż jakiekolwiek ubranie.

Odszedł z wiarą w dobroć.