Matka gorzko płakała, błagając o pochówek obok córki. Ale pochylając się nad trumną, zobaczyła coś… i krzyknęła z przerażenia. 

Ceremonia odbyła się w ciszy przepełnionej żalem. Biały Pokój był wypełniony członkami rodziny, przyjaciółmi i bliskimi, którzy przybyli, aby oddać hołd młodej dziewczynce. Zmarła nagle, po kilku dniach wysokiej gorączki i uporczywego bólu. Diagnoza była jednoznaczna: rzadkie zapalenie mózgu, które spowodowało zatrzymanie akcji serca. Pomimo wysiłków lekarzy, nie udało się jej uratować.

W trumnie dziewczynka zdawała się po prostu spać. Jej spokojna twarz, dłonie złożone na piersi dawały iluzję wiecznego spoczynku bez bólu. Matka stała tuż obok, nie mogąc powstrzymać łez. Wtedy krzyk rozpaczy rozdarł powietrze, rozdzierając serca wszystkich obecnych.

„Zabierzcie mnie ze sobą!” szlochała. „Nie mogę bez niej żyć! Pochowajcie mnie przy niej! Nie chcę oddychać światem, w którym jej już nie ma!”

Ojciec objął ją, drżąc pod ciężarem własnych łez. Jeden po drugim krewni podchodzili, by ją podtrzymać, otrzeć jej policzki, podjąć się niemożliwego: ukoić niepocieszoną kobietę. Smutek w pokoju był tak intensywny, że zdawał się zagłuszać samą rzeczywistość.

I nagle…

Matka zamarła. Dziwne światło przemknęło przez jej oczy. Powoli pochyliła się nad twarzą córki, zmrużyła oczy… i coś zobaczyła. 

Wstrzymała drżący oddech.

„Czekaj… jej klatka piersiowa… ona… ODDYCHA!”

W tłumie rozległ się zbiorowy dreszcz. Niektórzy myśleli, że to halucynacja zrodzona z żalu. Inni z kolei pochylali się do przodu, łapiąc oddech. Tak… klatka piersiowa dziewczyny poruszała się, niezauważalnie, ale unosiła się i opadała.

„Ona żyje!” krzyknął głos. „O mój Boże… ONA ŻYJE!”

Osłupienie ustąpiło miejsca panice. Podczas gdy niektórzy zamarli, inni wezwali karetkę. Kiedy przybyli na miejsce, lekarze początkowo byli niedowierzający. Diagnoza była jednak nieubłagana: jej serce biło, słabo, ale regularnie. Pozostało jeszcze trochę życia.

Młodą dziewczynę natychmiast przewieziono na oddział intensywnej terapii.

Następnego dnia ogłoszono werdykt: sen letargiczny. Rzadki stan, podobny do śpiączki, w którym funkcje życiowe zwalniają się do tego stopnia, że symulują śmierć. Ciało zapada w stan hibernacji. Wybudzenie się jest możliwe… ale rzadkie.

Śledztwo ujawniło błąd: lekarz stwierdzający zgon nie wykrył ani tętna, ani oddechu. Temperatura ciała dziecka, która spadła niemal do temperatury pokojowej, przekonała wszystkich, że nie żyje. Podpisano akt zgonu, zorganizowano pogrzeb.

Bez tego ostatniego pożegnania, bez rozpaczliwych łez matki, bez tego uporczywego spojrzenia… dziewczynka zostałaby pochowana żywcem.

Dziś jest w szpitalu. Jej stan jest stabilny, parametry życiowe poprawiają się z każdym dniem. A jej matka, która nie opuszcza już jej łóżka, powtarza niestrudzenie:

„To był cud. I wiedziałam to… tutaj”. Kładzie dłoń na jej piersi. — Poczułam to sercem.