– Stiopa, może nie pójdziemy dzisiaj? Powiem ci, że źle się czuję – Alina nerwowo szarpnęła brzeg obrusu, unikając wzroku męża.

Stepan podszedł do żony i delikatnie wziął ją za rękę.

– Alinka, już o tym rozmawialiśmy. Jeśli za każdym razem będziesz odmawiać obiadu z mamą, to ona będzie tylko bardziej uważać, że coś z tobą nie tak. Musimy iść.

Alina westchnęła. Niedzielne obiady u teściowej stały się dla niej prawdziwą męką. Tamara Iwanowna, elegancka dama o nienagannych manierach i ciętym języku, nigdy nie przegapiła okazji, by podkreślić, jak bardzo jej synowa nie odpowiadała jej wyobrażeniom o godnym mężu dla syna.

„Wiesz, jak ona na mnie patrzy” – Alina wstała i zaczęła zbierać naczynia ze stołu. „Jakbym była jakimś… obdartusem, który przypadkiem znalazł się w przyzwoitym towarzystwie”.

Stepan objął żonę od tyłu, wtulając nos w jej włosy.

– Ona cię jeszcze tak naprawdę nie poznała. Daj jej czas.

– Rok, Stiopa. Cały rok udawała, że jestem chwilowym fenomenem w twoim życiu.

Stepan obrócił Alinę w swoją stronę. W jego oczach malowała się determinacja.

– Jesteś moją żoną. Sam cię wybrałem i nie obchodzi mnie, co myśli moja matka ani nikt inny.

Alina nie mogła powstrzymać uśmiechu, wspominając ich pierwsze spotkanie w bibliotece, w której pracowała po ukończeniu szkoły nauczycielskiej. Stepan, odnoszący sukcesy architekt, przyszedł po książki z historii sztuki i został z nią trzy godziny, rozmawiając o swoich ulubionych autorach. Miesiąc później oświadczył się, pomimo szoku Tamary Iwanowny, która już znalazła córkę swojej koleżanki ze studiów dla swojego syna.

Telefon Aliny zapiszczał, sygnalizując nową wiadomość. Wyślizgnęła się z objęć męża i spojrzała na ekran.

– Kostia pisze, że może przyjechać jutro – jej twarz się rozjaśniła. – Będzie przejazdem, tylko na jeden dzień, ale przynajmniej się zobaczymy.

„Wspaniale!” – ucieszył się Stepan. „Mogę wziąć dzień wolny i…”

„Nie, nie” – Alina szybko mu przerwała. „Masz prezentację projektu. Spotkam się z nim na lunchu, kiedy będziesz w pracy”.

Stepan zmarszczył brwi:

– Jesteś pewien? Mogę się ruszyć…

„Jestem pewna” – odpowiedziała stanowczo Alina. „Ta prezentacja jest dla ciebie zbyt ważna. A z Kostją mogę porozmawiać sama”.

Tak naprawdę Alina obawiała się czegoś innego. Kostia, jej młodszy brat, był jedynym krewnym, jaki jej pozostał po śmierci rodziców. Był równie prosty i bezpretensjonalny jak ona. Alina nie chciała, by jej brat spotkał się z chłodną pogardą Tamary Iwanowny, która z pewnością znalazłaby sposób, by dać jej do zrozumienia, że rodzina jej synowej nie jest ich kręgiem.

– Dobrze, – Stepan nie nalegał. – Ale zaproś go do nas na kolację wieczorem. Zaraz się uwolnię i przyjdę.

Alina ukryła twarz w jego ramieniu, ukrywając łzy wdzięczności, które napłynęły jej do oczu. Kochała męża najbardziej za jego szczerą troskę o jej uczucia.

„Tylko nie mówmy jeszcze twojej matce o przyjeździe Kostii” – poprosiła. „W przeciwnym razie będzie chciał cię poznać, a ma bardzo mało czasu”.

Stepan delikatnie się odsunął i spojrzał żonie w oczy.

– Aline, pewnego dnia twoja mama będzie musiała poznać twojego brata. Musi zrozumieć, że ty też masz rodzinę.

„Tak, ale nie teraz” – Alina odwróciła wzrok. „Najpierw musimy przetrwać dzisiejszą kolację”.

Zegar wskazywał wpół do piątej. Do kolacji Tamary Iwanowny pozostało półtorej godziny, a Alina poszła do sypialni, żeby się przygotować, a raczej mentalnie przygotować na kolejną porcję zawoalowanych wyrzutów i subtelnych aluzji na temat jej braku wykształcenia, ogłady i statusu społecznego. Wiedziała, że Stepan szczerze liczył na pojednanie dwóch najważniejszych kobiet w jego życiu, ale ona sama niemal porzuciła tę nadzieję.

Kawiarnia Aquarelle znajdowała się w cichej uliczce niedaleko centrum miasta. Alina wybrała stolik przy oknie, zerkając na zegarek. Kostia nigdy nie był punktualny, ale dziś nawet się z tego cieszyła – mogła zebrać myśli po wczorajszej, pełnej napięcia kolacji u teściowej.

Tamara Iwanowna była wczoraj zaskakująco powściągliwa, choć nie omieszkała zauważyć, że bluzka Aliny, kupiona w zwykłym centrum handlowym, wyglądała „całkiem nieźle jak na swoją cenę”. Fryzura Aliny była „bardzo praktyczna, choć pozbawiona wyrafinowania”. Stepan zmarszczył brwi, ale nic nie powiedział, a Alina, jak zwykle, uśmiechnęła się i skinęła głową, tłumiąc urazę wraz z wykwintną kolacją.

– Alinka! – radosny okrzyk sprawił, że podniosła głowę.

Kostia, opalony i szczuplejszy po pracy na południu, szeroko się uśmiechnął, stojąc przy wejściu do kawiarni. Alina zerwała się na równe nogi, a chwilę później brat objął ją mocno i uniósł nad podłogę.

„Stałaś się zupełnie nieważka” – zauważył z udawaną surowością, odkładając siostrę na ziemię. „Czy twój mąż źle cię karmi?”

„Wręcz przeciwnie” – zaśmiała się Alina, siadając z powrotem przy stole. „Stepan uważa, że dobre jedzenie rozwiązuje wszystkie problemy”.

Kostia opadł na krzesło naprzeciwko i uważnie przyjrzał się siostrze.

„Czy są jakieś problemy?” zapytał, od razu poważniejąc.

Alina machnęła ręką:

– Typowe komplikacje rodzinne. Nic specjalnego.

– Czy teściowa cię nęka? – Kostia zawsze wyróżniał się przenikliwością. – Pamiętam, że mówiłeś, iż nie jest zachwycona twoim małżeństwem.

Alina westchnęła i spojrzała na menu.

– Nie mówmy o smutnych rzeczach. Lepiej powiedz mi, jak się masz. Znalazłeś pracę w Krasnodarze?

Kostia zdał sobie sprawę, że jego siostra nie chce rozmawiać o swoich problemach i nie nalega. Przez kolejną godzinę rozmawiali o jego nowej pracy w budownictwie, o planach otwarcia własnej firmy i o starych znajomych. Kiedy przyniesiono deser, Alina w końcu postanowiła zapytać:

– Może wpadniesz do nas wieczorem? Stepan bardzo chce cię zobaczyć. Będzie wolny około siódmej.

– Z przyjemnością – skinął głową Kostia. – Ale najpierw muszę wpaść do Siergieja, odebrać dokumenty. To nie potrwa długo, a potem prosto do ciebie.

Rozmawiali jeszcze chwilę, po czym Kostia, nie zważając na protesty siostry, zapłacił i wyszli z kawiarni, ponownie się przytulając.

Alina nie zauważyła, że przy sąsiednim stoliku siedziała sąsiadka Tamary Iwanowny, Galina Pietrowna.

Rodzinny obiad w domu Tamary Iwanowny rozpoczął się, jak zwykle, aperitifem w salonie. Oprócz Stepana i Aliny, zaproszono kuzynkę Tamary Iwanowny z mężem oraz Galinę Pietrownę, wdowę po emerytowanym pułkowniku, która mieszkała w sąsiednim budynku i była najlepszą przyjaciółką gospodyni.

„Alina, moja droga, wyglądasz dziś wyjątkowo… wypoczęta” – zauważyła Tamara Iwanowna, oceniająco spoglądając na synową. „Miałaś dobry dzień?”

„Dziękuję, Tamaro Iwanowno” – Alina zmusiła się do uśmiechu. „Typowy dzień pracy”.

– A obiad? – nagle zapytała Galina Pietrowna, dziwnie patrząc na Alinę. – Gdzie jadłaś dziś obiad?

Alina zamrugała ze zdziwienia.

– W kawiarni niedaleko biblioteki. Dlaczego?

„Och, nic takiego” – Galina Pietrowna wymieniła znaczące spojrzenia z Tamarą Iwanowną. „Po prostu jestem ciekawa”.

Stepan, siedząc w fotelu z kieliszkiem wina, zmarszczył brwi. Nie podobał mu się ton, jakim mówiła sąsiadka jego matki. Zanim jednak zdążył cokolwiek powiedzieć, Tamara Iwanowna oznajmiła, że podano obiad i wszyscy udali się do jadalni.

Początkowo rozmowa przy stole toczyła się na neutralne tematy – o pogodzie, najnowszych wiadomościach z miasta, zbliżającej się przebudowie parku. Alina niemal się rozluźniła, gdy Galina Pietrowna, nachylając się do ucha Tamary Iwanowny, coś wyszeptała. Twarz teściowej natychmiast się zmieniła – jej usta zacisnęły się w cienką linię, a oczy zwęziły.

– Alina, – głos Tamary Iwanowny brzmiał zwodniczo miękko – i okazuje się, że jesteś skrytą dziewczyną. Nie wiedziałam, że masz takie… Ciekawe znajomości.

Alina spojrzała na teściową ze zdziwieniem.

– O czym mówisz, Tamaro Iwanowna?

– A co do twojego dzisiejszego towarzysza, – Tamara Iwanowna wzięła łyk wina. – Galina widziała cię w kawiarni z jakimś młodym mężczyzną. Byliście tak… blisko.

Stepan odłożył widelec i zwrócił się do matki.

– Mamo, o czym ty mówisz?

– O tym, że twoja żona, jak się okazuje, spędza czas z obcymi mężczyznami, – warknęła Tamara Iwanowna. – Galina widziała, jak się obejmują.

Przy stole zapadła cisza. Alina poczuła, jak krew napływa jej do twarzy. Otworzyła usta, żeby wyjaśnić, ale Tamara Iwanowna nie dała jej szansy.

„Zawsze wydawało mi się podejrzane, że tak prosta dziewczyna potrafiła tak szybko oczarować mojego syna” – kontynuowała, dumnie unosząc brodę. „Musisz mieć duże doświadczenie, Alinoczko?”

– Tamaro Iwanowno, pomyliłaś się – Alina ścisnęła serwetkę pod stołem. – To był mój brat Kostia. Przyjechał do miasta na jeden dzień.

Brzęk szklanki, którą Tamara Iwanowna postawiła na stole, zabrzmiał niespodziewanie ostro.

– Ach, bracie? – Uniosła ironicznie brew. – Jakie to wygodne. I dlaczego nie słyszeliśmy o nim wcześniej?

– Mamo, – Stepan pochylił się do przodu, – Wiem o przyjeździe Kosti. Alina mi wszystko opowiedziała.

– I ty wierzysz w tę bajkę? – Tamara Iwanowna zmierzyła syna wzrokiem, w którym można było odczytać szczere zdziwienie. – Stepanie, ty zawsze ufałeś, ale nie do tego stopnia!

Galina Pietrowna, ciesząc się efektem, jaki to wywołało, pospieszyła dodać:

— Przytulili się tak do siebie, patrzyli tak na siebie… To nie było jak rodzina, mówię ci.

Alina poczuła gulę w gardle. Kuzynka Tamary Iwanowny i jej mąż wymienili spojrzenia i zaczęli z przesadną uwagą studiować zawartość swoich talerzy.

– Galina Pietrowna, – Alina starała się mówić spokojnie, – Nie widziałam brata prawie rok. Po prostu cieszyliśmy się, że możemy się spotkać.

– No, no – udawał sąsiad, że się zgadza. – Ale jest dziwny zbieg okoliczności: ten „brat” jest bardzo podobny do młodego mężczyzny, którego widziałem pod twoim domem kilka miesięcy temu. Czy on też cię wtedy „bratersko” przytulił?

Stepan wyprostował się gwałtownie:

– Galina Pietrowna, skąd możesz mieć takie informacje?

Sąsiad wpadł we wściekłość:

— Po prostu przechodziłem obok i…

— …i przypadkiem wylądowałam w innej części miasta — dokończył za nią Stepan. — Niesamowite, jakie masz szczęście, że zdarzają ci się takie zbiegi okoliczności.

Tamara Iwanowna postukała nożem w krawędź talerza, przyciągając uwagę:

– Nie dajmy się zwieść. Fakt pozostaje faktem: Alina spotykała się z mężczyzną i ukrywała to.

– Mamo, powtarzam: to był jej brat, – cierpliwość Stepana wyraźnie się kończyła. – Kostia przyjechał w interesach na jeden dzień.

– A dlaczego nie przyjechał poznać rodziny swojej siostry? – odparła Tamara Iwanowna. – Coś mi się nie zgadza w twojej opowieści.

Alina widząc, że sytuacja robi się napięta, próbowała ją rozładować:

– Kostia odwiedzi nas wieczorem. Możesz do niego dołączyć i poznać go, Tamaro Iwanowno.

Teściowa zaśmiała się krótko:

– Miło z twojej strony, że to teraz zasugerowałeś. Udało ci się dogadać przez telefon, kiedy tu rozmawialiśmy?

Stepan odsunął krzesło z hukiem i wstał:

– Mamo, wystarczy. To już za dużo.

– Za dużo? – Tamara Iwanowna też wstała, opierając ręce na stole. – Przyprowadzili mi do domu kłamczuchę, która cię kręci, jak jej się podoba! A teraz kłamie ci nawet prosto w twarz!

„Tamara, może powinnaś posłuchać…” zaczął mąż kuzynki, ale urwał pod wściekłym spojrzeniem gospodyni domu.

– Zamknij się, Victor! Nic nie rozumiesz! – warknęła i odwróciła się do syna. – Od samego początku mówiłam ci, że ona nie jest z naszego kręgu. Że chodzi jej o twoje pieniądze, o twoją pozycję.

„Alina pracuje w bibliotece od pięciu lat i nie zrezygnowała po ślubie, mimo że to ja to proponowałem” – powiedział chłodno Stepan. „To dziwny sposób na zarabianie pieniędzy”.

– To przebranie! – wykrzyknęła Tamara Iwanowna. – Dywersja! Ona cię wodzi za nos, a ty z radością próbujesz!

Alina w milczeniu wpatrywała się w talerz. Przez rok małżeństwa nauczyła się abstrahować od takich scen, ale dziś oskarżenie było zbyt bolesne.

„Mamo, przestań” – głos Stepana zniżył się do niebezpiecznego szeptu. „Proszę cię po raz ostatni”.

– Nie, synu, powiem otwarcie – Tamara Iwanowna spojrzała na obecnych, jakby wzywając ich na świadków. – Milczałam przez cały rok, przymykałam oko na wszystko. Na to, jak ta dziewczyna cię złapała i odciągnęła od rodziny. Na to, jak udaje skromną, a w rzeczywistości ma romanse na boku.

„Tamara Iwanowno, przysięgam ci, że nic takiego nie zrobiłam…” – zaczęła Alina, ale teściowa przerwała jej machnięciem ręki.

– Nie dano ci szansy przemówić! Usiądź i posłuchaj! – syknęła Tamara Iwanowna. – Jestem matką! Wiem, co jest najlepsze dla mojego syna! I na pewno nie jestem jakąś bibliotekarką bez rodziny czy plemienia, która kręci się z mężczyznami po kawiarniach!

„Mamo, ostrzegałem cię” – powiedział Stepan tak cicho, że wszyscy przy stole zamilkli, próbując usłyszeć jego słowa. „Prosiłem cię, żebyś przestała”.

Tamara Iwanowna była jednak zbyt podekscytowana, by zauważyć niebezpieczne nuty w głosie syna.

– Może przestań mówić mamie, co ma robić? Lepiej spójrz prawdzie w oczy! – Rzuciła serwetkę na stół. – Ta dziewczyna wodzi cię za nos! Galina opowiadała mi, jak się całowali, kiedy się poznali, jak on ją głaskał…

„On mnie po prostu przytulił” – próbowała wyjaśnić Alina, czując, jak łzy spływają jej po policzkach. „To mój brat, nie widzieliśmy się prawie rok…”

– Nie waż się kłamać! – przerwała jej Tamara Iwanowna. – Myślisz, że nie sprawdziłam, co u twojej rodziny? Nie masz nikogo poza jakimś dalekim wujkiem we wsi! Wymyśliłaś sobie brata, kiedy cię złapali!

Alina zbladła jeszcze bardziej. Wiadomość, że teściowa zagłębiła się w jej przeszłość, była nieoczekiwana i przerażająca.

„Kostia jest moim przyrodnim bratem ze strony ojca” – powiedziała ledwo słyszalnie. „Po śmierci rodziców utrzymywaliśmy kontakt, mimo że mieszkaliśmy w różnych miastach. Nie ma go w moich dokumentach, bo oficjalnie nie jesteśmy spokrewnieni. Ale to jedyna bliska mi osoba z poprzedniego życia…”

– Zmyślaj dalej! – Tamara Iwanowna uśmiechnęła się złośliwie. – Może dodasz jeszcze parę krewnych, żeby było bardziej przekonująco? Zawsze wiedziałam, że jesteś kłamliwą małą…

BAM! Pięść Stepana uderzyła w stół z taką siłą, że nie tylko talerze podskoczyły, ale zdawało się, że podskoczyli wszyscy obecni.

– MAMO, JEŚLI USŁYSZĘ OD CIEBIE JESZCZE JESZCZE ŹLE O MOJEJ ŻONIE, NIE BĘDZIE MI obojętne, ŻE JESTEŚ MOJĄ MAMĄ! DAWNĘ CI TAK DUŻO W TWARZ, ŻE NIE POMYŚLISZ, ŻE TO DUŻO! – Jego głos, niczym grzmot, wypełnił cały pokój.

Tamara Iwanowna cofnęła się, jakby ją uderzył. Jej twarz zbladła, usta otworzyły się w niemym okrzyku. Przy stole panowała taka cisza, że słychać było kapiącą wodę z kuchennego kranu.

„Ty… Jak śmiesz mi grozić?” – wydusiła w końcu Tamara Iwanowna. „Z tego powodu…”

– Zamknij się! – Stepan uniósł rękę, a jego matka rzeczywiście zamilkła, uderzona wściekłością tryskającą z jego oczu. – Przez cały rok znosiłem twoje wygłupy. Twoje aluzje, twoje drwiny, twoją pogardę. Miałem nadzieję, że się opamiętasz, że zrozumiesz, jaką cudowną, dobrą, szczerą kobietę wybrałem. Ale ty nie chcesz zrozumieć. Lubisz ją ranić.

– Stepan, ja tylko chciałem…

– Zamknij się! – Nie mógł się już powstrzymać. – Nie obchodzi mnie, czego chciałeś! Widzę, co robisz! Alina nie odpowiedziała na twoje ataki ani jednym słowem. Znosiła to wszystko dla mnie. Ale moja cierpliwość się skończyła!

Zwrócił się do żony, która siedziała ze spuszczoną głową i wyciągnął do niej rękę:

– Alina, wychodzimy. Już.

Alina niepewnie włożyła swoją dłoń w jego dłoń i wstała.

– Stepan, nie szalej – Tamara Iwanowna próbowała odzyskać kontrolę nad sytuacją. – Porozmawiajmy spokojnie…

„Nie ma o czym rozmawiać” – warknął Stepan. „Od dziś możesz uważać, że nie masz syna. Dopóki nie przeprosisz Aliny – szczerze, na kolanach – jesteśmy dla siebie obcy”.

„Stepo” – powiedziała cicho Alina – „może nie powinnaś być taka ostra…”

„Musimy” – odpowiedział stanowczo, patrząc tylko na nią. „Najwyższy czas, żebyśmy to zrobili”.

Ruszyli do wyjścia, zostawiając za sobą zszokowanych gości i Tamarę Iwanowną, która zamarła z wyrazem śmiertelnego oburzenia na twarzy.

– Stepanie! – zawołała do syna, który już był na korytarzu. – Jeśli teraz wyjdziesz, nie będziesz musiał wracać!

Nawet się nie odwrócił, gdy pomagał Alinie założyć płaszcz.

– Świetnie, mamo. Tak właśnie zrobimy.

Drzwi zatrzasnęły się za nimi z głośnym dźwiękiem, który położył kres przedłużającemu się konfliktowi.

W taksówce milczeli. Alina ukradkiem ocierała łzy, a Stepan, wciąż przepełniony gniewem, patrzył przez okno. Dopiero w domu, zdjąwszy wierzchnie okrycia i siedząc w kuchni z filiżankami herbaty, w końcu porozmawiali.

„Wybacz mi” – Stepan wziął żonę za ręce. „Miałem nadzieję, że się zmieni, że zrozumie. Ale byłem takim idiotą.

„To nie twoja wina” – Alina uśmiechnęła się słabo. „Chciałaś jak najlepiej”.

„Nie, jestem winny” – zaprotestował. „Powinienem był od razu pokazać jej miejsce i nie pozwolić, żeby cię dręczyła przez cały rok. Ale to już koniec. Nie pozwolę już nikomu cię obrażać, nawet mojej matce”.

Zadzwonił telefon Aliny – to był Kostia. Krótko opowiedziała bratu, co się stało, i poprosiła o przełożenie spotkania na jutro.

„Zaproponował, że pójdzie do twojej matki” – powiedziała, rozłączając się. „Mówi, że jest gotów jej wszystko wyjaśnić”.

Stepan pokręcił głową:

– Nie. To nic nie da. Nawet jeśli ona uwierzy, że to twój brat, znajdzie sobie kolejny powód, żeby zrobić awanturę. Zbyt długo przymykałem na to oko. Dobrze zrobiliśmy, odchodząc.

„Ale to twoja matka” – przypomniała mu Alina cicho. „Prędzej czy później będziesz musiał się z nią pogodzić”.

„Dopiero jak cię przeprosi” – powiedział stanowczo Stepan. „Do tego czasu żadnego kontaktu. Wybrałem ciebie, Alino. I zawsze będę cię wybierał. Nawet wbrew całemu światu, jeśli będzie trzeba”.

Przytuliła go, wtulając twarz w jego ramię, czując, jak napięcie ostatnich kilku godzin w końcu ustępuje. Po raz pierwszy w roku małżeństwa Alina poczuła się naprawdę bezpieczna.

„Dziękuję” – wyszeptała. „Dziękuję, że stałeś po mojej stronie”.

„Jesteśmy jednym zespołem” – odpowiedział Stepan, całując ją w czubek głowy. „I nikt nie ma prawa nas rozdzielić. Nawet moja matka…”