Historia skomplikowanej relacji Mariny i Olgi Iwanowny
Relacja łącząca matkę i córkę, niczym cienki i delikatny kryształ, łatwo pęka pod wpływem nacisku gier manipulacyjnych, a nie każda taka konfrontacja kończy się zwycięstwem jednej ze stron.

– Marinoczko, nawet sobie nie wyobrażasz! – ucieszyła się Olga Iwanowna, stawiając kubek na stole i uważnie przyglądając się córce. – Wczoraj zadzwoniła do mnie pośredniczka i powiedziała, że w przyszłym tygodniu możemy sporządzić akt darowizny! Wiesz, że robię to dla ciebie i Sierioży, bo w naszych czasach posiadanie własnego domu to wielkie szczęście.

Reklamy
Marina spojrzała w stronę okna, na topniejący marcowy śnieg, który gęstymi strugami spływał po asfalcie, tworząc brudne kałuże.

– Mamo, nawet nie wiem, co powiedzieć. To wszystko jest takie nieoczekiwane.

– Och, przestań! – powiedziała matka, machając ręką. – Jesteście młodą rodziną, potrzebujecie własnej przestrzeni. A ja chętnie przeprowadziłabym się na wieś, tam powietrze jest czystsze. Poza tym nigdy nie lubiłam tego mieszkania – wybrał je twój ojciec.

Imię zmarłego ojca działało na Marinę jak bodziec. Minęło ponad dziesięć lat od jego śmierci, a jej matka nadal wykorzystywała jego wspomnienie do manipulowania córkami.

„Muszę skonsultować się z Sieriożą” – powiedziała stanowczo Marina, wstając od stołu. „To poważna decyzja”.

– Oczywiście, oczywiście – skinęła głową Olga Iwanowna. – Ale nie zwlekaj. Pośrednik zapewnia, że teraz jest najlepszy czas na takie transakcje.

„Wierzysz jej?” – rozgniewał się Siergiej, siedząc w kuchni ich tymczasowego domu i stukając palcami w stół.

– Szczerze mówiąc, nie wiem – przyznała Marina. – Z jednej strony to mama. Z drugiej strony, pamiętasz, jak zawsze traktowała Tanię. Zawsze wyróżniała siostrę, wspierała ją finansowo i finansowo.

– A co dostałeś?

Marina uśmiechnęła się gorzko.

— Ciągłe wyrzuty i komentarze porównawcze. „Patrz, Taneczka jest taka pilna, a ty…”

– Naprawdę myślisz, że ona postanowiła nam ot tak oddać mieszkanie? – Siergiej wstał i objął żonę za ramiona. – Coś tu jest nie tak.

„Ale nie możemy odmówić” – odpowiedziała Marina z przekonaniem. „Sierioża, to twoje własne mieszkanie! Mam dość wynajmowania mieszkania i polegania na kaprysach właścicieli. Chcę w końcu mieć coś własnego, coś stabilnego”.

Siergiej westchnął i zgodził się:

– Dobrze, spróbujmy. Ale nalegam na oficjalny akt darowizny. Żadnych ustnych umów.

Remont trwał trzy miesiące: młoda rodzina zainwestowała wszystkie oszczędności i zaciągnęła pożyczkę. Wieczorami i w weekendy pracowali nad remontem mieszkania: nowe okna, równe ściany, nowoczesne panele podłogowe zastąpiły stare linoleum.

Olga Iwanowna przyjeżdżała w weekendy, krytykowała, ale nie wtrącała się. Mieszkała w swoim domu na wsi, gdzie czuła się całkiem szczęśliwa.

Marina wyobrażała sobie, jak przytulne będzie ich nowe mieszkanie: gdzie postawić sofę, jakie zasłony powiesić. Ona i jej mąż myśleli o dziecku – własny dom pozwolił im zaplanować powiększenie rodziny.

I nagle sytuacja się zmieniła.

„Marinoczko, musimy poważnie porozmawiać” – niespodziewanie zadzwoniła Olga Iwanowna w środku dnia pracy.

– Co się stało, mamo?

— Internet w wiosce jest naprawdę kiepski i muszę zadzwonić do lekarza. A tak w ogóle, to zmieniłam zdanie — wracam do mieszkania.

Marina miała wrażenie, że grunt usunął się jej spod stóp.

– Co masz na myśli mówiąc „wracam”? Mamy umowę!

„Akt darowizny nie został jeszcze sformalizowany” – odpowiedziała ostro matka. „To mój dom, w którym mieszkałam przez dwadzieścia lat. Jesteś młoda – zapracujesz na swój”.

– Ale zainwestowaliśmy wszystko w remont! Wzięliśmy kredyt!

– Świetnie – powiedziała obojętnie Olga Iwanowna. – To znaczy, że dostanę mieszkanie w idealnym stanie. A ty bierzesz tę opłatę za użytkowanie mieszkania. Przecież mieszkałaś tam za darmo.

Marina nie mogła uwierzyć własnym uszom.

– Mówisz poważnie? Prawie skończyliśmy remont, planowaliśmy się wprowadzić za dwa tygodnie!

– Zamówiłem przeprowadzkę na przyszłą sobotę. Do tego czasu powinieneś wynieść swoje rzeczy.

– Mówiłem ci! – Siergiej nerwowo chodził po pokoju. – Ona jest nieprzewidywalna, nie można jej ufać! Ale ty myślałeś: mamo, więc lepiej!

Marina siedziała na sofie, ukryła twarz w dłoniach i cicho szlochała.

„Przepraszam” – Siergiej usiadł obok niego i przytulił żonę. „Nie powinienem był tak krzyczeć, po prostu jestem strasznie zły. Trzysta tysięcy naszych pieniędzy, pożyczka i na koniec – wdzięczność za naprawę”.

„Miałam nadzieję, że chociaż raz zachowa się jak normalna matka” – szepnęła Marina. „Jestem naiwna”.

Od tego czasu ich związek jest pod silną presją. Marina przestała dzwonić do matki, a ich spotkania ograniczały się do rodzinnych uroczystości u Tatiany. Siergiej unikał kontaktu z teściową.

Życie toczyło się dalej. W 2010 roku Marina i Siergiej doczekali się syna, Artema. Spłacili kredyt i stopniowo zaczęli oszczędzać na własny dom. Kariera Siergieja nabrała rozpędu – został dyrektorem małej firmy, a jego sytuacja finansowa się ustabilizowała.

W 2015 roku Olga Iwanowna wróciła do ich życia z niespodziewaną propozycją.

– Marinoczka, – usiadła na skraju krzesła w wynajętym mieszkaniu córki, – Chciałam ci to opowiedzieć od dawna… Czuję się winna z powodu tej historii z mieszkaniem. Myliłam się.

Marina spojrzała na matkę sceptycznie.

– A co dalej?

„Chcę to naprawić” – Olga Iwanowna wręczyła jej teczkę z dokumentami. „Chcę dać tobie i Sierioży działkę nad jeziorem. 1200 metrów kwadratowych, idealne miejsce na domek letniskowy.

Marina w milczeniu wzięła teczkę.

– Mamo, serio? Po tym wszystkim, co się stało?

„Przyznaję się do błędu” – powiedziała matka, patrząc w dół. „Starzeję się i rozumiem, jak ważna jest rodzina. Nie chcę, żeby między nami były jakieś urazy”.

Marina odpowiedziała zdecydowanie:

– Muszę to omówić z Siergiejem.

– Nie! – zaprotestował Siergiej. – Nie pozwolę ci znowu stanąć na tym samym ganku. Dar, budowa daczy, a potem odmowa i zwrot wszystkiego? Nigdy!

„A co jeśli ona szczerze żałuje?” zapytała Marina z powątpiewaniem.

— Skruszony? Ani jednego przeprosin przez siedem lat i nagle takie oświecenie? Nie wierzę im.

– Artem ma już pięć lat, musi spędzić lato na świeżym powietrzu…

— A pieniądze? Skąd je wziąć na budowę? Wyobrażasz sobie, ile to wszystko kosztuje?

Mieli już oszczędności.
Mogli wziąć małą pożyczkę.
Siergiej nie chciał ryzykować ponownie.
– Umówmy się: weźmiemy działkę, ale niech on oficjalnie zarejestruje ją na nasze nazwisko. Rejestracja powinna być transparentna.

Siergiej pomyślał:

– A co jeśli odmówi?

– Wtedy twoje obawy okażą się uzasadnione i ona znów spróbuje nas oszukać.

Ku ich zaskoczeniu matka się zgodziła. Działka została zarejestrowana na nazwisko Mariny i rozpoczęła się stopniowa budowa daczy: małego domku, łaźni, altany i ogródka warzywnego.

Olga Iwanowna czasami przychodziła, podziwiała wnuka, przynosiła domowe jedzenie. Relacje zaczęły się stopniowo poprawiać, pomimo nieufności Siergieja.

W 2018 roku w rodzinie urodziła się córka Alisa. Dacza stała się ulubionym miejscem wypoczynku, gdzie latem mieszkali na stałe.

Jednak wszystko szło gładko aż do roku 2023.

„Muszę oddychać świeżym powietrzem!” – nalegała Olga Iwanowna, siedząc w salonie córki i zięcia. „Lekarze twierdzą, że miejskie powietrze jest dla mnie przeciwwskazane!”

„Ale masz dom na wsi” – zdziwiła się Marina.

„Zimno tam, muszę rozpalić w piecu, a nie mam już sił. W daczy jest ogrzewanie gazowe, wszystko jest w porządku” – matka nagle zaczęła kaszleć, trzymając się za serce. „Lekarze mówią, że nie mam już dużo czasu…”

Marina spojrzała na matkę ze strachem:

– Co masz na myśli mówiąc, że już nikogo nie ma? Co się z tobą dzieje?

„Moje serce i ciśnienie krwi” – odpowiedziała cicho Olga Iwanowna. „Potrzebuję spokoju i świeżego powietrza. Daj mi daczę, a dam ci mieszkanie”.

Siergiej, który słuchał w milczeniu, wtrącił się:

– To niemożliwe. Włożyliśmy w to mnóstwo wysiłku i pieniędzy. Oficjalnie Marina jest na działce.

„Jestem matką!” – oburzyła się Olga Iwanowna. „Dałam jej działkę!”

„Jesteśmy wdzięczni” – odpowiedział spokojnie Siergiej – „ale dacza to nasz dom. Nie możemy jej po prostu oddać”.

– Więc chcesz, żebym umarła w mieście? – głos matki drżał. – Moja własna córka wyrzuca umierającą matkę na ulicę!

Marina poczuła gulę w gardle.

– Nie wyrzucamy cię. Możesz mieszkać z nami na daczy latem.

– Nie! Muszę ciągle przebywać na świeżym powietrzu! I co to za życie z zięciem, który mnie nienawidzi?

„Nie nienawidzę cię” – westchnął Siergiej. „Po prostu chronię swoją rodzinę”.

– Od własnej matki? – matka chwyciła się za serce. – Cóż za niewdzięczność!

Rozmowa się zakończyła, ale konflikt pozostał.

Jak wytłumaczyć, dlaczego matka musi okazywać dzieciom swój ból, żeby ją wysłuchały? Czy zaufanie jest możliwe po wielokrotnych oszustwach i manipulacjach?

Przez miesiąc Olga Iwanowna dzwoniła codziennie, skarżyła się na stan zdrowia i stawiała nowe diagnozy.

„Może powinniśmy się nad tym zastanowić?” – zapytała Marina pewnego dnia męża. „Mama wygląda naprawdę źle”.

„Głównie wtedy, kiedy do nas przychodzi” – odpowiedział sarkastycznie Siergiej. „A Tania mówi, że w kawiarni mama wygląda całkiem zdrowo”.

— Rozmawiałeś z Tanyą?

– Tak, powiedziała, że moja matka zaproponowała, żebyśmy zamienili mieszkanie na daczę męża i chcieli nas pokłócić.

– A Tanya?

— Ona odmówiła, nauczyciel potrzebuje mieszkania w mieście, a oni już mają swoje lokum.

— Mama zawsze tak robiła: stawiała nas przeciwko sobie, zmuszała do rywalizacji.

– Teraz widzimy jej manipulacje.

Gdy zdała sobie sprawę, że nie uda się po prostu zabrać jej daczy, matka zaczęła rozpuszczać plotki, że córka i zięć ją wyrzucili, zabrali działkę i nie pozwalają jej przyjeżdżać.

Rozmowa między siostrami nagle stała się bardziej ostra:

– Mama źle się czuje, lekarze radzą jej wyjść na świeże powietrze!

„Wierzysz jej?” Marina była zdenerwowana. „Zmyśla choroby, kiedy musi”.

„Byłam z mamą u lekarza!” – upierała się Tanya.

„Musisz kontrolować ciśnienie i brać leki” – powiedziała Tanya.
„Świeże powietrze jest dobre dla wszystkich” – dodała.
Marina zganiła siostrę za bezmyślne wspieranie matki.
W styczniu 2024 roku Marina została niespodziewanie wezwana przez prawnika matki.

– Twoja matka zamierza zakwestionować akt darowizny. Twierdzi, że w 2015 roku źle się czuła i nie zdawała sobie sprawy z tego, co podpisuje.

– Co? – Marina była zdumiona.

— Proponuję rozwiązanie pokojowe: zamianę daczy na mieszkanie po śmierci matki.

– A co jeśli odmówię?

„Proces” – odpowiedział spokojnie prawnik.

Marina przekazała tę nowinę Siergiejowi.

„Tam pokazała swoje prawdziwe oblicze” – powiedział ponuro. „Ostrzegałem cię”.

— A co jeśli sąd przyzna rację matce?

– Nie przyjmie tego. Mamy oficjalne dokumenty, była dziewięcioletnia przerwa, a nagranie rozmowy z matką to poważny argument.

— Czy nagranie można wykorzystać w sądzie?

– Tak, jeśli podejdziemy do tego właściwie.

Proces trwał trzy miesiące. Matka przedstawiła zaświadczenia o nadciśnieniu, a prawnik twierdził, że nie rozumiała konsekwencji.

Adwokaci Mariny i Siergieja zwrócili uwagę na ich długotrwałą niechęć do zawarcia umowy, regularne wizyty i niedawne ogłoszenie niezdolności do czynności prawnych.

Kluczowym dowodem było nagranie dźwiękowe, na którym matka przedstawiała wymianę zdań przeczącą jej słowom.

W rezultacie sąd odrzucił wniosek Olgi Iwanowny, pozostawiając daczę w rękach Mariny i Siergieja.

„Nie rozumiem, jak mogłaś to zrobić swojej matce” – płakała Olga Iwanowna do Tatiany. „Zrobiłam dla niej wszystko”.

Tatiana bez słowa pogłaskała ją po ramieniu. Przestała się komunikować z siostrą po tym, jak odmówiła oddania daczy matce.

„Teraz jesteś moją jedyną podporą” – powiedziała matka, biorąc córkę za rękę.

Tatiana skinęła głową, ale wszystko w niej wywróciło się do góry nogami. Uświadomiła sobie, że przez całe życie była tylko narzędziem w rękach matki.

Następnego dnia zadzwoniła do Mariny.

„Chcę przeprosić” – powiedziała cicho. „Miałeś rację co do mamy”.

Odpowiedź nadeszła chwilę później:

– Cieszę się, że w końcu zobaczyłeś prawdę.

– Czy możesz mi wybaczyć?

„Tak” – odpowiedziała Marina po chwili milczenia – „ale będziemy musiały poznać się na nowo, już bez wpływu mojej matki”.

– Jestem gotowy.

Pewnego letniego dnia Marina i Siergiej siedzieli na werandzie swojej daczy. Dzieci bawiły się pod wieczornym niebem, mieniącym się odcieniami złota i różu.

„Wiesz, zastanawiałam się, jak mogłoby się to potoczyć inaczej” – Marina powiedziała mężowi.

— A co z procesem?

– O procesie i o Tanyi i mnie. Mama trzymała nas rozdzielone przez lata, ale teraz w końcu staliśmy się prawdziwymi siostrami.

„Rodzina jest ważna” – zgodził się Siergiej.

– Czasami trzeba umieć pozwolić odejść nawet tym, którzy są nam najbliżsi, jeśli sprawiają nam ból.

Pamiętała swoją matkę, z którą nie utrzymywała kontaktu od czasu procesu, a która została sama w swoim miejskim mieszkaniu.

– Nie żałujesz?

– Nie. Zrobiłem wszystko, co mogłem. Dałem drugą szansę, ale cierpliwość każdego ma swoje granice, nawet jeśli to matka sprawia mu ból.

Alicja z radością złapała motyla, a Artem siedział obok niej i z figlarną powagą starszego brata tłumaczył coś swojej siostrze.

„To jest naprawdę ważne” – powiedziała Marina, ściskając dłoń męża. „Nasza rodzina, nasz dom i to, że potrafiliśmy go chronić”.

Siergiej mocno ją przytulił i razem oglądali odbicie zachodu słońca na powierzchni jeziora – ich domu, zbudowanego i zachowanego dzięki ich wysiłkom i miłości.