Świat Abby wywraca się do góry nogami, gdy jej mąż znika bez śladu, pozostawiając jedynie tajemniczą notatkę.

Kilka dni później teściowa zadzwoniła do Abby i wyjawiła jej szokującą tajemnicę, która wstrząsnęła nią do głębi.

Gdzie jest Matthew?

„Matthew? To nie jest śmieszne, gdzie jesteś?” krzyknęłam, spodziewając się usłyszeć jego głos z drugiego pokoju.

Ale w domu panowała cisza, zakłócana jedynie cichym szumem lodówki.

Moje serce zaczęło bić szybciej, gdy zauważyłem notatkę na kuchennym stole.

Napisano: „Nie szukaj mnie”.

Przyglądałem się notatce, mając nadzieję, że to jakiś kiepski żart.

Matthew uwielbiał żarty, ale te były inne.

Chwyciłem telefon i wybrałem jego numer, ale połączenie zostało przekierowane na pocztę głosową.

„Matthew, oddzwoń do mnie” – powiedziałam, starając się zachować spokój. „To nie jest śmieszne”.

Potem zadzwoniłem do jego matki.

Cześć, tu Abby. Czy słyszałeś coś od Matthew?

„Nie, kochanie” – odpowiedziała Claire. „Czy wszystko w porządku?”

„Tak, tak, wszystko w porządku. Przepraszam, chyba po prostu wyszedł na spacer.”

Rozłączyłem się i spróbowałem skontaktować się z jego najlepszym przyjacielem Jamesem.

„Nie, Abby, nie mieliśmy od niego żadnych wieści” – powiedział James, a jego troska była odbiciem mojej.

Matthew nigdy nie wrócił.

Dzieci pytały raz po raz: „Gdzie jest tata?”

Nie wiedziałem, co im odpowiedzieć.

W końcu poszedłem na policję z notatką w ręku.

„Pani, biorąc pod uwagę notatkę, którą zostawił, nie możemy rozpocząć poszukiwań” – powiedział funkcjonariusz.

„Ale on zniknął!” – zaprotestowałem, czując gulę w gardle. „A co, jeśli coś mu się stanie?”

Oficer pokręcił głową.

„Przykro mi, ale dorośli mają prawo zniknąć, jeśli chcą. Nic nie możemy zrobić”.

Opuszczając stację czułam się bezradna i samotna.

Wróciłem do naszego przytulnego podmiejskiego domu, który teraz był wypełniony dziwną pustką.

Zebrałem dzieci w salonie.

„Dzieciaki, muszę wam coś powiedzieć” – zacząłem drżącym głosem. „Tato… wyjechał na jakiś czas”.

„Dlaczego, mamo?” zapytało moje najmłodsze dziecko.

„Nie wiem, kochanie” – odpowiedziałam, przytulając ich. „Ale musimy być silni, dobrze?”

Następne dni minęły nam we mgle łez i bez odpowiedzi na pytania.

Każdy kąt w tym domu przypominał mi Matthew.

Jego ulubiony kubek do kawy stał na blacie, buty stały przy drzwiach, a kurtka, którą zawsze nosił, wciąż wisiała w szafie.

„Nie mogę w to uwierzyć” – powiedziałem, próbując uspokoić głos.

Dziękuję, że mi to powiedziałeś.

Muszę chronić siebie i swoje dzieci.

Kiedy zakończyłem rozmowę, siedziałem w oszołomionym milczeniu.

Dotarła do mnie rzeczywistość mojej sytuacji.

Matthew, mężczyzna, któremu ufałam i którego kochałam, planował zostawić nas dla innej kobiety.

Dzieci wyczuły, że coś jest nie tak.

„Mamo, gdzie jest tata?” zapytała moja najmłodsza córka, a jej duże oczy były pełne zdziwienia.

„On nie wróci, kochanie” – powiedziałem, mocno ją przytulając.

„Ale mamy siebie i wszystko będzie dobrze”.

Nie mogłam uwierzyć w to, co powiedziała mi teściowa, ale musiałam iść naprzód dla dobra moich dzieci.

Natychmiast skontaktowałem się z prawnikiem.

Gdy omawialiśmy moje opcje, odebrałem połączenie z nieznanego numeru.

Zawahałem się zanim odpowiedziałem.

„Halo?” zapytałem ostrożnie.

Cześć, Abby? Tu Lisa.

Jestem kobietą, z którą spotykał się Matthew.

„Muszę z tobą porozmawiać” – usłyszał głos po drugiej stronie.

Dreszcz przeszedł mi po kręgosłupie.

“Jak śmiesz!” – wybuchnęłam.

“Jak śmiesz do mnie dzwonić?”

“Proszę, spotkajmy się.

Jest coś, co musisz wiedzieć. To ważne.

„To dotyczy twojej rodziny” – błagała.

Kipiałem ze złości.

Nigdy bym się z nią nie zgodził, gdybym nie wyczuł bezradności w jej głosie.

“Cienki.

„Gdzie chcesz się spotkać?” zapytałem.

Czy znasz starą kawiarnię na Ósmej Ulicy?

„Czy godzina szósta wieczorem będzie odpowiednia?”

Dokładnie o godzinie szóstej wieczorem wszedłem do kawiarni, rozglądając się za nią.

Kiedy pierwszy raz zobaczyłam zdjęcie Lisy, nie mogłam uwierzyć, że Matthew może spotykać się z tak młodą dziewczyną.

Siedziała już w narożnym boksie.

„Dziękuję, że przyszedłeś” – powiedziała, gdy usiadłem.

„Dlaczego chciałeś się spotkać?” zapytałem.

Matthew powiedział mi, że zamierza cię zostawić, ale nie wiedziałam, że zrobi to w taki sposób.

„Nie zgadzałam się z niczym” – zaczęła.

„Dlaczego miałbym ci wierzyć?” – zapytałem, krzyżując ramiona w postawie obronnej.

Sięgnęła do torby i wyjęła plik papierów.

„To są listy i wiadomości od Mateusza.

Powiedział o tobie straszne rzeczy, rzeczy, które wiem, że nie są prawdą.

„On manipulował nami obojgiem”.

Wziąłem papiery i zacząłem czytać.

Ręce trzęsły mi się ze złości, gdy zobaczyłem kłamstwa i oszustwa, które wyszły na jaw.

„Nie mogę w to uwierzyć” – mruknęłam, kręcąc głową.

Lisa spojrzała na mnie poważnie.

„Planuje zabrać ci wszystko.

Ale nie chcę brać w tym udziału.

Chcę ci pomóc.

„Dlaczego to robisz?” zapytałem oszołomiony.

„Ponieważ nie wiedziałam, jakim on naprawdę jest człowiekiem, dopóki nie było za późno.

„Chcę trochę naprawić pewne rzeczy” – powiedziała ze łzami w oczach.

Spojrzałem na nią i zobaczyłem na jej twarzy szczery żal i rozpacz.

Może mówiła prawdę.

„Okej” powiedziałem powoli.

Jeśli naprawdę chcemy pomóc, musimy zebrać jak najwięcej dowodów.

Muszę chronić moje dzieci i zadbać o naszą przyszłość.

Przez następną godzinę omawialiśmy nasz plan.

Lisa podzieliła się z nami szczegółami planów Matthew i zaczęliśmy tworzyć nieoczekiwany sojusz.

Dziwnie było zaufać kobiecie, która była z moim mężem, ale jej chęć pomocy dała mi nadzieję.

Następnego ranka siedziałem w biurze mojego prawnika.

Musimy mu się wspólnie przeciwstawić.

Ale najpierw muszę zabezpieczyć swoje finanse i mieć pewność, że nie zabierze nam niczego więcej” – powiedziałam mojej prawniczce, Kate.

„Dzięki informacjom, które przekazała Lisa, możemy zamrozić wspólne konta i ochronić wasze aktywa” – zapewniła mnie.

Przyjrzeliśmy się szczegółowo każdemu krokowi.

Kate złożyła niezbędne dokumenty w celu zamrożenia naszych wspólnych kont i zabezpieczenia moich aktywów.

To było jak wyścig z czasem, ale wiedziałem, że musimy być dokładni.

Każda informacja, którą przekazała nam Lisa, była istotna.

Pewnego wieczoru siedziałem przy kuchennym stole, a przede mną rozłożone były dokumenty.

Teściowa przyszła pomóc mi z dziećmi.

Przyniosła mi filiżankę herbaty i usiadła naprzeciwko mnie.

„Postępujesz słusznie, Abby” – powiedziała cicho.

„Przykro mi, że mój syn sprawia ci to przykrość”.

Tylko Matthew może odpowiadać za to, co się stało, Claire.

„Nikt się tego nie spodziewał, nawet Lisa” – odpowiedziałem, biorąc łyk herbaty.

“Jestem Ci bardzo wdzięczny za Twoje wsparcie.”

„Jesteś silniejszy, niż myślisz” – powiedziała, ściskając moją dłoń w geście pocieszenia.

Zawsze będę przy tobie, okej?

W końcu nadszedł dzień, w którym wszystko było gotowe.

Wziąłem głęboki oddech i ruszyłem w stronę drzwi mieszkania mojej teściowej. Lisa była u mego boku.

Władze poszły za nami, gotowe wdrożyć podjęte przez nas środki prawne.

Gdy weszliśmy, Matthew podniósł wzrok, zaskoczony naszym wyglądem.

„Abby, co ty tu robisz?” – zapytał, przenosząc wzrok to na mnie, to na Lisę.

„Już po wszystkim, Matthew” – powiedziałem zdecydowanie.

„Wiemy wszystko.

Twoje kłamstwa, twoja zdrada i twoje plany.

Nie uciekniesz od konsekwencji.

Co to jest?

“Nie możesz mi tego zrobić!” krzyknął, a jego twarz poczerwieniała ze złości.

Lisa zrobiła krok naprzód, jej głos był spokojny, ale stanowczy.

„Już to zrobiliśmy.

Nigdy więcej nikogo nie skrzywdzisz.

Przybyła policja i przedstawiła dokumenty prawne.

Panie Johnson, musi pan pójść z nami.

„Dostarczono ci nakaz sądowy i nakaz opuszczenia lokalu” – powiedział jeden z nich.

Matthew rozejrzał się dookoła, czując, że opuszcza go odwaga.

„To niesprawiedliwe” – mruknął drżącym głosem, próbując znaleźć wyjście z sytuacji.

„Och, to całkowicie słuszne, były mężu” – odpowiedziałam, pokazując papiery rozwodowe.

„Dokonałeś wyboru i teraz ponosisz konsekwencje”.

Gdy funkcjonariusze go wyprowadzili, poczułem falę ulgi i zmęczenia.

Zwróciłem się do Lisy i mojej teściowej, które stały obok mnie, udzielając mi niezachwianego wsparcia.

„Dziękuję” – powiedziałam, a łzy ulgi spływały mi po twarzy.

„Nie dałbym rady bez was dwojga.”

Znów płakałam, ale tym razem były to łzy nadziei i wdzięczności.

Czas zacząć od nowa i iść naprzód.

Co byś zrobił?